WK, Zuid-Frankrijk en hardlopen
Vorig jaar zomer heb ik, met een stel andere Nederlanders (uit Bilthoven, of all places) geweldig lekker en mooi hardgelopen rond ons vakantiepark in Zuid-Frankrijk. Ik was nog niet zo lang bezig met trainen en had tot aan de vakantie erg veel last gehad van mijn kuit. Op vakantie ging het plotseling prima en meegetrokken door de rest van de groep, liep ik daar ongeveer 'uit stand' een rondje van acht kilometer, met grote stukken door rul zand op het strand. Een best rondje dus. Twee loopjes later kwam de kuit weer terug en was ik uitgelopen.
Mijn huidige fitheid, het feit dat we zojuist de aanbetaling hebben gedaan, het mager (maar toch!) doorkomende zonnetje en het gebrek aan een wintersportvakantie, maken dat ik en het hele huis hier enorm staan te trappelen en zin hebben in de zomer. Tijd voor drie weken niks dan zwemmen, slapen, boeken lezen, hardlopen, films kijken, zon, andere winkelcentra, cadeautjes, activiteiten en nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Alleen Rowdy heeft er, traditioneel, geen zin in, maar die draait op dag twee wel weer bij. Dat is ook routine.
De huisjes staan, zoals Google Maps toont, in een soort bloemvorm om een centrum geplaatst. Ruime huisjes, met twee badkamers en drie slaapkamers en vooral een erg ruimte tuin. Dat, aangevuld met de hoeveelheid zon die dit stukje Zuid-Frankrijk biedt, maakt dit een ideaal park voor ons. Wij kunnen met drie (liefst alleen slapende) kinderen niet op heel veel parken terecht. Je zit op vijf minuten wandelen van het strand, wat het zwembad weer lekker rustig houdt en het park is in handen van Belgische eigenaars, waardoor je ongeveer overal met Nederlands een heel eind komt. Lekker makkelijk en dichtbij de fantasie van de ideale wereld: met de Fransen ruilen van land.
De afgelopen jaren, dit jaar wordt zeer tegen onze gewoonte in de derde keer op rij, zijn we een of twee dagen eerder vertrokken naar Frankrijk, om lekker de drukte op vrijdagavond en vooral zaterdag voor te zijn. Dat gaan we zeker weer doen. Een leuk hotelletje zoeken, dat ons van vrijdagochtend vroeg tot ergens halverwege zaterdag kan ontvangen, leuke stad eromheen, wat faciliteiten ter plekke. Zo kunnen we wandelen, iets doen, of niks doen. En vooral bijkomen van de rit. Zaterdag melden we ons kipfit en met ontelbare bergen zin in onze tassen op Ile des Pecheurs. Heerlijk een beetje voetballen kijken, want we hebben vanaf de tiende geboekt, en de elfde staat er ergens een finale gepland. Voor zover bekend komen zelfs al minstens drie gezinnen die we de afgelopen jaren hebben leren kennen ook weer. Lekker makkelijk, gelijk iedereen kennen.
En dus hardlopen. Ik zit al maanden, af en toe, op Google Maps te spelen met de kaart van het gebied. Je kunt er namelijk lijntjes op trekken en zo dus hele rondjes uitstippelen. Ik heb al een rondje van vijf en een rondje van twaalf kilometer. Prima. Het voelt een beetje als een van de gezinsleden die we daar hebben leren kennen en ook al jaren gaan. Hij zet soms op de terugweg van kantoor, zijn TomTom aan met als bestemming Ile des Pecheurs. "Hmmmm, maar dertien uur rijden....", al dromend rijdt ie naar huis en in gedachten was hij er even erg dichtbij. Ik heb het actuele weerbericht van het gebied op mijn iPhone staan. Gewoon, om af en toe even te zien hoe het daar gaat.
Ik hoor het mezelf zeggen en zie wat er staat. Ik glijd af. Over een jaar of vijftien, met voldoende steun van het opwarmende klimaat, zit ik elk weekend in mijn stacaravan op de Berekuil. Gewoon. Lekker makkelijk.
Mijn huidige fitheid, het feit dat we zojuist de aanbetaling hebben gedaan, het mager (maar toch!) doorkomende zonnetje en het gebrek aan een wintersportvakantie, maken dat ik en het hele huis hier enorm staan te trappelen en zin hebben in de zomer. Tijd voor drie weken niks dan zwemmen, slapen, boeken lezen, hardlopen, films kijken, zon, andere winkelcentra, cadeautjes, activiteiten en nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Alleen Rowdy heeft er, traditioneel, geen zin in, maar die draait op dag twee wel weer bij. Dat is ook routine.
De huisjes staan, zoals Google Maps toont, in een soort bloemvorm om een centrum geplaatst. Ruime huisjes, met twee badkamers en drie slaapkamers en vooral een erg ruimte tuin. Dat, aangevuld met de hoeveelheid zon die dit stukje Zuid-Frankrijk biedt, maakt dit een ideaal park voor ons. Wij kunnen met drie (liefst alleen slapende) kinderen niet op heel veel parken terecht. Je zit op vijf minuten wandelen van het strand, wat het zwembad weer lekker rustig houdt en het park is in handen van Belgische eigenaars, waardoor je ongeveer overal met Nederlands een heel eind komt. Lekker makkelijk en dichtbij de fantasie van de ideale wereld: met de Fransen ruilen van land.De afgelopen jaren, dit jaar wordt zeer tegen onze gewoonte in de derde keer op rij, zijn we een of twee dagen eerder vertrokken naar Frankrijk, om lekker de drukte op vrijdagavond en vooral zaterdag voor te zijn. Dat gaan we zeker weer doen. Een leuk hotelletje zoeken, dat ons van vrijdagochtend vroeg tot ergens halverwege zaterdag kan ontvangen, leuke stad eromheen, wat faciliteiten ter plekke. Zo kunnen we wandelen, iets doen, of niks doen. En vooral bijkomen van de rit. Zaterdag melden we ons kipfit en met ontelbare bergen zin in onze tassen op Ile des Pecheurs. Heerlijk een beetje voetballen kijken, want we hebben vanaf de tiende geboekt, en de elfde staat er ergens een finale gepland. Voor zover bekend komen zelfs al minstens drie gezinnen die we de afgelopen jaren hebben leren kennen ook weer. Lekker makkelijk, gelijk iedereen kennen.
En dus hardlopen. Ik zit al maanden, af en toe, op Google Maps te spelen met de kaart van het gebied. Je kunt er namelijk lijntjes op trekken en zo dus hele rondjes uitstippelen. Ik heb al een rondje van vijf en een rondje van twaalf kilometer. Prima. Het voelt een beetje als een van de gezinsleden die we daar hebben leren kennen en ook al jaren gaan. Hij zet soms op de terugweg van kantoor, zijn TomTom aan met als bestemming Ile des Pecheurs. "Hmmmm, maar dertien uur rijden....", al dromend rijdt ie naar huis en in gedachten was hij er even erg dichtbij. Ik heb het actuele weerbericht van het gebied op mijn iPhone staan. Gewoon, om af en toe even te zien hoe het daar gaat.
Ik hoor het mezelf zeggen en zie wat er staat. Ik glijd af. Over een jaar of vijftien, met voldoende steun van het opwarmende klimaat, zit ik elk weekend in mijn stacaravan op de Berekuil. Gewoon. Lekker makkelijk.
Reacties