De Schopper

Hoe snel vervaagt trots? Of bewondering? Ongeveer in hetzelfde tempo als de bijbehorende spierpijn, heb ik deze week geleerd. De marathon. Wat een beest. Op trainingen van januari tot en met eind maart, eindigend met mijn geweldig mooie halve marathon op 22 maart in Utrecht, volgde drie weken van relatieve rust. Met enige afstand het lastigste aan de voorbereiding op een grote race of belangrijk evenement. Drie weken, waarin je bij al je plannen denkt 'nee, dat is teveel/te lang.' Kalm aan is het credo, en met de overtollige energie en tijd moet ik dan maar omgaan. En dat was lastig. De tijd was snel gevuld, maar met dit mooie weer en een aantal extra vrije dagen lagen een paar lekkere lange duurtrainingen voor de hand, maar dat paste niet. Jammer, maar helaas. Enfin, het was voor het hogere doel. Op vrijdag had ik alle spullen al opgehaald in Rotterdam. Zaterdag stond in het teken van een beetje rommelen en meer niet. Ik was knap onrustig. Die energie natuurlijk, maar ook bott

De afgelopen weken stonden in het teken van veel. Veel gedoe met en over het werk van De Vrouw, veel emoties en onzekerheden op mijn werk, veel logistieke dingetjes rondom het opbouwen van de camping en natuurlijk veel zenuwen bij mij voor de aanstaande marathon. Al deze beslommeringen hadden afgelopen weekend te maken met het lange paasweekend. Vrij, vier dagen lang zelfs. Dat was voor ons (lees: niet de kinderen) al best weer even geleden. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt door veel te slapen (nodig), de camping op te bouwen (leuk) en een paar relaxte dagen te beleven vanuit huis (top). En de afgelopen week mocht ook door mijn collega's wel even worden verwerkt. Er is ons allen een flinke reorganisatie medegedeeld. In bijna alle opzichten (doelstelling en organisatie, beloning, methodiek) een positieve impuls, maar desondanks ook een erg onzekere fase. Velen worden of direct geplaatst of 'ingespiegeld', maar een enkeling ziet zijn functie niet terugkome

Bij mijn huidige opdrachtgever, de ABN AMRO bank, zitten we momenteel midden in een reorganisatie. Dat is dus ook zonder bijklussende en loonsverhoging donerende leden van de Raad van Bestuur al best een onrustige tijd. Maar er gebeurt ook heel veel en dat is altijd spannend. En persoonlijk vind ik dat erg lekker. Dat er wat rumoer is. Dat er mensen gaan en weer komen. Dat rollen veranderen, structuren onzeker worden en processen kritisch beschouwd. Dergelijke vastigheden zijn er voor om de efficiency en het tempo te vergroten, maar ze verflauwen hun omgeving natuurlijk ook. Daar is nu geen sprake meer van. Iedereen is alert. En belangrijker, iedereen denkt na over zijn (professionele) leven. Dit is een schakelmoment. Als je verandering wilt, is dit het moment. Dat geldt dus ook voor mij. Nu ben ik al jaren actief bezig met vaste dienstverbanden, om het elke keer toch af te leggen tegen een tijdelijke opdracht. Ik was erg dicht bij Essent en bij ING had ik geweldige collega'