De Schopper

Hallo... Ik stink, mijn mond stinkt, mijn kleren stinken én, ik heb uit betrouwbare bron vernomen, dat ook mijn haren regelmatig stinken.... Naar rook. Ja. En dat komt niet omdat ik veel verkeer in de omgeving van rokers. Neen. Dat doe ik wel, maar dat heeft meer te maken met de rookhoeken/-hoekjes die we tegenwoordig zo frequent bezoeken met onze nare luchtjes. Ik rook. En fors ook. Dat maakt mij een trouw burger en belastingbetaler. Herstel: accijnsbetaler. Want met belastingen heb ik een issue, maar dat valt in het niet met de moeite die ik heb met accijnzen. Zeker als de overheid zo ronduit toegeeft het volledig in strijd met mijn normen en waarden te doen. Bewust. Afgelopen week werd bekend dat de pakjes sigaretten niet alleen in januari duurder worden, maar wederom in juli 2008. Tot zover geen probleem. Ik ben pro-ontmoedigen. Hoort erbij. Je ontmoedigt op verschillende manieren. Je dreigt moordenaars met een gevangenisstraf, rokers met kanker en geldzorgen. Maar als er als excuu

Het is alweer november. Persoonlijk leef ik van zomer naar zomer en zit ik dus midden in mijn 'grijze zone', wat niet wegneemt dat het meeste zich in mijn leven juist niet in die mooiere maanden afspeelt. Misschien dat ik me er daarom ook graag en vaak op richt. Ik relateer veel ook aan de zomer. Mijn gevoel, mijn vrijetijdsbesteding, mijn werklust en productieviteit, mijn biotritme, alles. Dat betekent dat ik dus alles vergelijk met het meest positieve scenario mogelijk, voor mij, en dus alle andere maanden in meer of mindere mate tegenvallen. En zo voelt dat ook. Ik kan niet meer skaten, buiten voetballen, wandelen, eigenlijk vervalt 'buiten' als optie voor wat dan ook. Gevoelsmatig ben ik altijd klaar voor de zomer, ook als deze nog ver weg is. En vooral als ik er een heb overgeslagen, zoals ik dat dit jaar beleef. Dat duurt dus ook nog best een tijdje. Maar er zijn ook positieve aspecten. In de meer donkere maanden heb ik minder slaap nodig. Bizar en klinkt verkeerd

Meer onzekerheid? Ik heb een bloedhekel aan onzekerheid, zo stellig kan ik wel zijn. Heb er bij mezelf moeite mee, maar ook bij anderen. Kan er niet mee omgaan ook, net zo iets als ruzie. Niks voor mij, wie het wel prettig vindt, moet zich vooral lekker uitleven. Maar goed, die onzekerheden. Komen in de meest bizarre varianten en meestal op de meest genante en onwelkome momenten. Uiterlijke onzekerheden, je zakelijke capaciteiten, je ouderlijke rol, de opvoeding in het algemeen, de zin van alles, kortom: doe en ben ik wel goed genoeg? Nee, nooit. Maar gelukkig is het juist die gestelde vraag die ons dat doet realiseren en af en toe met beide benen op de grond zet. Door de vraag te stellen, ben je er druk mee, prikkel je jezelf en zet je aan tot verbetering. En daarbij, de meeste onzekerheden zijn ronduit terecht. Er lopen tenslotte een heleboel lelijke mensen rond, mensen met een positie of rol die niet bij hun capaciteiten aansluit, ouders die er absoluut een potje van maken en mensen