De Schopper

Bijna direct na mijn herstelde kuitblessure, in het begin van 2018, ontwikkel ik last van mijn hiel. Het is de aanhechting van het hielbeen met de achillespees en de last is het gevolg van overbelasting. Maar het is ook prima managable en ik loop er gestaag mee verder. Sterker nog, ik doe er Zürich (uitgestapt) en Almere mee en hobbel zelfs in het naseizoen lekker door. Maar tegen het einde 2018 voelt de last wel steeds zeurender. Het houdt langer aan, wordt heviger en ik herstel minder goed van loopjes. Na een echo bij de fysio blijkt dat er echt wel wat onrust zit, in/op die hiel. Er gaat niks kapot, dus geen bloedspoed. Maar het wordt zo ook niet beter. Hoe wel? Drie maanden totale looprust. In die drie maanden vernieuwd het weefsel zich volledig en is er een goede kans dat je er vanaf bent. Ik denk in eerste instantie die drie maanden lekker na seizoen 2019 te pakken, maar daar kom ik op terug. Alle groei is eruit en dat is toch de belangrijkste motivatie. Dus ik loop met v

Vorig jaar ben ik voor het eerst met zes Hellas-vrienden op trainingskamp gegaan. Eind mei zaten wij een weekje in Zuid-Frankrijk, ter voorbereiding op maar liefst zes hele triatlons in de rest van dat seizoen. Dit jaar is er wel wat veranderd. Er is er een niet bij (helaas!), we zijn wat eerder in het seizoen en er volgen 'slechts' drie hele triatlons op deze trainingsweek. De algehele fitheid lijkt dus wat lager te liggen. Lijkt. Maar, first things first. De heenreis. Ook daar een aanpassing. In plaats van met twee personenauto's vol fietsen en bagage, hebben we deze reis een busje gehuurd. Dus een busje vol met fietsen en spullen en een personenauto met vier mannen erin. En dat koerst naar Macon, zo'n acht uur zuidelijker, waar we een hotelletje hebben geregeld voor de eerste nacht. Ik rijd met Kreule in de bus. Bij Horst in de auto zitten Lex, Mischa en Sijtsma. De eerste etappe leidt ons naar Luxemburg, voor tanken en koffie. Ondanks de enorme drukte op de Nederl