Coming to America (3) - Wat een verhaal, en nu doorrrrr

Anderhalve week geleden kwamen wij terug uit de VS. Het was, zoveel is al wel duidelijk, een 'life changer' voor ons. Dat klinkt vooral heel dramatisch, dat is dan maar zo.

Het is in dit geval een positieve draai. Misschien nog niet eens door de tastbare resultaten, waarover zo meer. Wel door de hoop die er bij ons weer is ingeslopen, nadat deze de afgelopen jaren vakkundig was getemperd in Nederland.

Hoop, omdat er dus wel degelijk verandering en zelfs verbetering mogelijk is in de status van De Vrouw. Niet door vooral 'zo rustig mogelijk' te doen, maar door vol gas aan te sturen op overbelasting en zo grenzen te verleggen. Twee totaal tegengestelde behandelingen, de eerste is Nederlands, de tweede Amerikaans.

Hoop, omdat er vanaf de eerste dagen al voelbare effecten optraden. Zo stond ze op woensdag ineens onderaan een trap. Zonder daar bewust over nagedacht te hebben. Dat was al enkele jaren onmogelijk. Traplopen is een bezigheid die focus en concentratie vereist. Alleen zo komt ze heelhuids beneden. Dat is de mindere balans en linkerkant. Maar nu stond ze er ineens, zonder focus en concentratie, en dus ook zonder die verloren energie. Als je de komende 40 jaar nog tien miljoen trappen afloopt, is dat best veel energie.

Wat ook opviel was dat het verwerken van de terugvlucht voor De Vrouw stukken beter verliep dan het verwerken van de heenreis. In Utah heeft ze een dag of zes nodig gehad om bij te komen. Thuis (wat natuurlijk ook helpt) bleef dat beperkt tot een dag of twee.

De reis zelf was overigens redelijk 'de hel'. We hadden tot vijftien minuten voordat we uiterlijk moesten boarden, de testresultaten nog niet binnen. Dat zit zo. Op maandag deden wij een PCR-test, die binnen 24-48 uur terug zou komen met resultaat. Die test hadden we nodig voor de vlucht en konden we op zondag wegens gesloten niet doen. In Nederland kwam het resultaat na dezelfde garantie met een uurtje of vier al terug, dus ik dacht: prima. Helaas. En dan is het dinsdagochtend, drie uur voor je vlucht en moet je iets anders bedenken. Omboeken kan, maar is erg duur en we wilden gewoon heel graag naar huis. Dan maar plan Z, dezelfde test, maar dan met resultaatgarantie binnen één uur. Wel even $ 399,- per persoon aftikken. De $ 199,- van de eerste test werden uiteraard niet van deze aankoopsom afgetrokken. Gelukkig bleek onze $ 2200,- aan tests op tijd en negatief.

Eenmaal thuis realiseerde ik me na een paar dagen dat ik haar veel frisser en scherper vond. Met name aan het einde van de dag. De dagen gaan haar makkelijker af. Er is minder vermoeidheid, maar vooral minder zwaarte. En dat scheelt heel veel sjouwen. Voor De Vrouw. Voor ons brengt het meer moeder en vrouw terug in ons leven. Ook hier is het belangrijkste weer die energie. Ze hoeft er minder in te stoppen om het te redden tot na het achtuurjournaal. En dus houdt ze over voor andere dingen, leuke dingen.

Zo ziet vredig slapen eruit

Zover zijn we nog niet. Eerst wordt er doorgeoefend met huiswerk van de kliniek. Elke dag anderhalf á twee uur. Eerst sporten, dan oefenen. Met de balansbal, met spellen kaarten, met geheugen en ogen, getallen, letters en woorden. Op deze manier worden de resultaten die in de behandelweek zijn behaald, versterkt. Of: er wordt op doorgebouwd. De resultaten van de tweede scan, op vrijdag, tonen aan dat veel van haar hersenfuncties al veel meer en beter bij elkaar komen. Dat is weer een voorwaarde voor verdere groei, of liever: verbetering.

Naast dagelijkse oefeningen thuis, wordt er komende week gestart met sessies van drie uur per stuk bij een in deze materie gespecialiseerde fysiotherapeut. De goede man zit gelukkig in de buurt, in De Meern, want na zo'n bezoekje zit je wel stuk. Een zo'n sessie staat misschien wel gelijk aan een dag in de kliniek in Utah. Het gaat in ieder geval weer op dezelfde manier. Jezelf en je hoofd over de kop jagen. Grenzen verleggen en er weer een klein beetje beter uitkomen.

Als we half juli op zomervakantie gaan, heeft een van ons het alvast enorm verdiend. En De Vrouw natuurlijk ook wel...;). Na de zomer staat het volgende traject te wachten: een neuro-optometrist. Die gaat verder waar al mee is begonnen, namelijk het beter verwerken van beeld door de hersenen. Bijvoorbeeld minder wazig zien, meer balans, betere verwerking van de informatie die via de ogen binnenkomt.

Het fysieke deel, de fysio, de neuro-optometrist en het al lopende ergo- en psychotherapeutische traject, het zal er allemaal aan bijdragen dat we nog lang niet klaar zijn met het creëren van golven in het hoofd van De Vrouw. En als deze invloeden hebben effect, hoe klein en onbeduidend ook. En al dat effect gaat een wereld van verschil betekenen voor haar en haar omgeving. Hoop, vrouw, leven.