De Schopper

Het herseninfarct van De Vrouw is op dit blog een aantal keer, meer en minder prominent, naar voren gekomen. Het is natuurlijk een niet te negeren onderwerp, zeker ook omdat het hier gaat over een echtgenoot en vader, die met al zijn sportieve fratsen in al zijn bewegingen zijn gezin raakt. En dus ook zijn gehandicapte vrouw. Gehandicapt? Ja, behoorlijk gehandicapt. Het woord 'gehandicapt' kent een paar definities en de een komt nog harder binnen dan de ander. " Een  handicap  is een aangeboren dan wel door  ziekte  of  ongeval  opgelopen beperking van lichamelijke, verstandelijke, psychische en/of sociale aard," zegt  Wikipedia .  Mijn woordenboek  houdt het op " 1) Afgekeurde 2) Arbeidsongeschikte 3) Belemmerd 4) Benadeeld 5) Beperkt 6) Door een gemis benadeeld 7) Gebrekkig 8) Invalide 9) Mank 10) Ongelukkig 11) Onthand 12) Verlamd". De ergste is "m et een lichamelijk of geestelijk gebrek, voorbeeld : ze hebben een gehandicapt kind.  Synoniem:  ong

En zo wandelde ik, nieuwsgierig en een tikkie nerveus, vorig jaar september Papendal op. Het mekka van de Nederlandse (Olympische) sport lag badend in de zon te wachten op 21 nieuwe triatlontrainers. Tenminste, zo voelden wij dat. Het was het begin van een mooi proces, dat werd afgetrapt door de Nederlandse Triathlonbond zelf (bondscoach Rik van Trigt, opleidingsmanager Paul Verkleij en een paar zeer ervaren leercoaches) en kreeg daarna inhoudelijk vorm door specialisten uit allerlei delen van de triatlonsport. Elke cursusdag werd voorafgegaan door opdrachten en milde zelfstudie, terwijl de dag zelf eigenlijk altijd een leuke mix van theorie en praktijk was. Wat begon als een vage ambitie om 'ooit nog eens op te pakken', werd via een losse opmerking van een vriend en clubgenoot een concreet traject. Een jaar later eindigend met een papiertje. Althans: bijna. Want komende weken hoop ik mijn opleiding Triatlon Trainer Nederland 3 (TTN3) af te ronden. Het papiertje volgt dan erg

Half mei begon de ellende. Het is het einde van het seizoen en traditiegetrouw spelen een aantal clubs hun laatste wedstrijd in het nieuwe tenue, het shirt van het volgende seizoen. Zo ook Juventus, dat na de vervanging van het logo, in 2017, opnieuw de fans van zich weet te vervreemden. Maar het wordt allemaal erger, bruter en slechter. De jaargang 2019/2020 zal goed de geschiedenis in kunnen gaan als het 'jaar van de lelijkheid' of het 'jaar dat niemand voetbal durfde te kijken'. Barcelona, AS Roma, maar ook de Nederlandse topclubs Feyenoord en PSV: allen komen met een extreem lelijk en droevig design op de proppen. En dan is de ergste nog niet eens genoemd. Juventus thuistenue 2019/2020 Het Juventusshirt is dus haar verticale banen kwijt. In de plaats daarvoor nu twee grote vlakken en een roze streep. Wat dit shirt onderscheidt van haar mede-deelnemers aan deze 'lelijkste shirtjes ooit'-wedstrijd, is de achterkant. Die is namelijk ook echt hee

Het is einde seizoen 2018/2019 en je hebt lekker gedraaid. Er kan wellicht een stap omhoog komen. Jij weet zeker dat je het aankan, je bent consistent geweest dit seizoen, was belangrijk en het team heeft mooie resultaten behaald. Maar waar ga je heen? Hoe maak je nou zo'n keuze? Een van de manieren is het inhuren van de specialisten van SciSports. Zij adviseerden Memphis Depay in 2017 te kiezen voor Olympique Lyon, na zijn vroegtijdig beëindigde avontuur bij Manchester United. Want na een goed seizoen is een goede keuze belangrijk, maar na een matig seizoen is die keuze ineens cruciaal. What to do? Neem Matthijs de Ligt. De complete Europese top hengelt naar zijn diensten. Het is zelfs zo erg dat clubs als Juventus en Paris Saint Germain zichzelf al minder kansrijk achten, omdat ook City, United, Barcelona en Real Madrid interesse hebben. Omdat hij in alle gevallen geweldig veel geld gaat verdienen, laat ik dat aspect voor het gemak achterwege. Waar De Ligt ook heengaat, ove

Bijna direct na mijn herstelde kuitblessure, in het begin van 2018, ontwikkel ik last van mijn hiel. Het is de aanhechting van het hielbeen met de achillespees en de last is het gevolg van overbelasting. Maar het is ook prima managable en ik loop er gestaag mee verder. Sterker nog, ik doe er Zürich (uitgestapt) en Almere mee en hobbel zelfs in het naseizoen lekker door. Maar tegen het einde 2018 voelt de last wel steeds zeurender. Het houdt langer aan, wordt heviger en ik herstel minder goed van loopjes. Na een echo bij de fysio blijkt dat er echt wel wat onrust zit, in/op die hiel. Er gaat niks kapot, dus geen bloedspoed. Maar het wordt zo ook niet beter. Hoe wel? Drie maanden totale looprust. In die drie maanden vernieuwd het weefsel zich volledig en is er een goede kans dat je er vanaf bent. Ik denk in eerste instantie die drie maanden lekker na seizoen 2019 te pakken, maar daar kom ik op terug. Alle groei is eruit en dat is toch de belangrijkste motivatie. Dus ik loop met v

Vorig jaar ben ik voor het eerst met zes Hellas-vrienden op trainingskamp gegaan. Eind mei zaten wij een weekje in Zuid-Frankrijk, ter voorbereiding op maar liefst zes hele triatlons in de rest van dat seizoen. Dit jaar is er wel wat veranderd. Er is er een niet bij (helaas!), we zijn wat eerder in het seizoen en er volgen 'slechts' drie hele triatlons op deze trainingsweek. De algehele fitheid lijkt dus wat lager te liggen. Lijkt. Maar, first things first. De heenreis. Ook daar een aanpassing. In plaats van met twee personenauto's vol fietsen en bagage, hebben we deze reis een busje gehuurd. Dus een busje vol met fietsen en spullen en een personenauto met vier mannen erin. En dat koerst naar Macon, zo'n acht uur zuidelijker, waar we een hotelletje hebben geregeld voor de eerste nacht. Ik rijd met Kreule in de bus. Bij Horst in de auto zitten Lex, Mischa en Sijtsma. De eerste etappe leidt ons naar Luxemburg, voor tanken en koffie. Ondanks de enorme drukte op de Nederl

Ergens speelde mijn leven zich af. Er gebeurde van alles en ook van alles niet. En toen ging ineens het eerste en oudste (22) kind uit huis. Hoe iets wat zich al jaren aankondigde, toch 'plotseling' kan komen en, vooral, veel onverwachte gevoelens met zich meebrengt. Want de man, Rowdy, daar hebben we het hier over, stond al een paar jaar 'op scherp', zeg maar. Al tijdens zijn stage in Zuid-Frankrijk, in de zomer van 2016, werd ons duidelijk dat hij het prima alleen af kon. Maar ook dat de achterblijvers een heel relaxt en stabiel half jaar hadden. We waren er, kortom, allemaal wel klaar voor. Dat is natuurlijk allemaal evolutie. Hij groeit, wordt ouder en moet zich, ook om zichzelf te ontwikkelen, los maken van zijn ouders (in zijn geval ook nog eens drie stuks...). Zijn vader was makkelijk af te schudden. Die woont en werkt in Gouda en staat niet de hele dag klaar om op te voeden of te vragen naar de status van zijn opleiding. Nee, met zijn vader heeft Rowdy heel

Terugblikken is mooi. Sprak de geschiedenisstudent. Data analyseren en plotten ook, aldus de nerd in mij. En dus is het na de jaarwisseling weer tijd voor het terugkerend hoogtepunt van dit blog: de terugblik op het afgelopen sportjaar. 2018 Was een bijzonder jaar, to say the very fucking least. Twee hele triatlons geprobeerd te doen, een keer magistraal gefaald, een keer best goed gefinisht. Met name die zeperd in Zürich heeft me echter enorm veel opgeleverd. Inzicht, verbeterpunten, ervaring. Het is een platgetrapt pad, maar van je missers leer je meer dan van je topdagen. Naast twee hele, deed ik ook een halve in Indeland. Het absolute hoogtepunt van mijn seizoen, qua prestatie. Keurig vier weken na een trainingskamp (niet zo gepland) fietste en liep ik daar de straatstenen uit de straat. En het zwemmen ging ook als een jekko. Wat een dag, en wat een zeldzaam gevoel dat alles zo loopt. En wat was ik stuk. Ik ging na afloop bijna out en was blij dat ik wat vrienden voor me had (l

Sinds 2007 ben ik de zeer trotse en blije vader van Senna. Ze was de derde, na twee jongens en liet ons gelijk schrikken door ademloos ter wereld te komen. 'Als de artsen paniek hebben, mag jij het ook hebben', denk ik altijd maar. Dus wij mochten ook. Gelukkig kwam ze met een paar minuten toch nog bij en sinds dat moment is zij, net als de andere twee overigens, een bron van groeiend genot, trots, plezier, soms stress, wat onmacht, maar vooral: enorme blijdschap. Ik ga mijn dochter beschrijven, met het risico 'corny' te zijn, open deuren te doen en beschuldigd te worden van partijdigheid. Maar soi. Corny ben ik, partijdig ook en aan open deuren heb ik even maling. Maar ik zeg plechtig: het is de waarheid. Senna is namelijk perfect. Zo. Dat is klaar. Ze is altijd vrolijk, heeft onuitputtelijke energie, is lief en helpt graag anderen, lacht graag en veel, ook om zichzelf. Ze is gek op dieren en doet er alles voor om zoveel mogelijk bij dieren in de buurt te zijn

"Plannen en planningen zijn er om te wijzigen". Gevleugelde uitspraak. En volledig terecht natuurlijk, want de gewenste voorspelbaarheid en meetbaarheid ligt akelig dicht aan tegen starheid en autistisch vasthouden aan iets dat niet (meer) werkt. Dus als je een jaar geen lange afstandswedstrijden gaat doen, om de focus te kunnen leggen op het winnen van snelheid, dan kan dat ook anders lopen. Ook als dat jaar nog geen halve dag oud is. Vanaf het voorjaar van 2018 loop ik al rond met een zeurende pijn en stijfheid in/aan de hiel. Vol op het hielbot, aan de achterkant van mijn linkervoet. Rechts is niks aan de hand, links is het een en al gevoeligheid. Want zo uit het zich. Stijfheid en gevoeligheid. Ik heb echt een paar kilometer lopen nodig, om warm te worden en er minder last van te hebben. En ik moet er niet aankomen. Of druk op uitoefenen. Als ik mijn hiel stoot, springen de tranen me in de ogen. Bij de fysio kwam ik niet veel verder dan een paar oefeningen om de blo