De Schopper

Bam! Wat een jaar. Weer. Het lijkt wel harder te gaan naarmate je ouder wordt. Of, minstens, ik ervaar dat zo. Maar met een aantal sportieve uitspattingen, veel stress omtrent de werkgelegenheid, geweldige kinderen en vrienden en weer grootse verbazing over allerlei randzaken, was er elke dag wel voer voor een blog. Ik had er alleen geen zin in. Vijf weken geleden schreef ik mijn laatste post, over mijn dikke knie. En naast een eervolle vermelding in het Sinterklaasgedicht op de afdeling, heb ik sinds die spuit vooral weer lekker veel gesport. Dat gaat dus weer lekker en goed. Zo goed zelfs, dat ik, ontevreden over gewicht en frequentie, weer een paar kleine rondjes ben gaan lopen. Het kost veel moeite daarbij geen ambities te hebben, er trainen inmiddels twee vrienden en een paar kennissen voor de marathon die ik ook wilde lopen, maar ambities zijn slecht. Voor mij en mijn knie. Dus 'ontspannen' is mijn middel name. En verder fiets en zwem ik. Dat eerste wat meer, dat twee

Het was alweer heel veel jaren geleden dat ik echt een goede blessure had. Af en toe was oprispingen van mijn kuit daargelaten, was ik al sinds zeker 2004 hartstikke fit. Met alle sportbeleving die daar dan op volgt, natuurlijk. Actie en reactie. Geen pijn = veel sport. Tot ergens afgelopen zomer. Het moment was nauwelijks te definiëren, maar na de zomervakantie in Frankrijk gleed ik af, met als absoluut dieptepunt de Singelloop afgelopen 31 september, hier in Utrecht. Al een week vantevoren was ik maar vast, uit veiligheidsoverweging, gestopt met sporten. Is herstelde nauwelijks meer van hardlopen, schoolslag zwemmen lukte ook al niet meer en zelfs op fietsen reageerde mijn knie. Het was compleet klote. De Singelloop heb ik uiteindelijk uitgelopen, in een geweldige tijd, maar wel na een warming-up van een uur en geen moment pijnvrij. Kote dus, als gezegd. Daarna ben ik in retraite gegaan. Geen beweging. Rustig aan doen. Een paar keer per week de kinderen naar school fietsen, op we

Al weken loop ik tegen een soort schrijversimpotentie aan. Vreselijk veel ideeën, maar geen enkele daad. En als je je er dan al even toe zet, haak je ongeconcentreerd en ongeïnteresseerd snel weer af. Terwijl het toch niet moeilijk is om een onderwerp te bedenken. Zo zijn daar de transfers (internationaal), FC Utrecht, Oranje/Louis van Gaal/Wesley Sneijder, de vakantie, plannen voor volgend jaar (erg veel), werk zoeken en met name al mijn afwijzingen, de fantastische zomer in Nederland en natuurlijk de voortgang van het sporten. Keuze te over, maar ik had er geen zin in. Op Twitter schoot ik natuurlijk wel de een na de andere mening de wereld in. Zo is Gareth Bale (99 mio) volgens mij ongeveer 20 miljoen euro waard, verkoopt Ajax Eriksen (12 mio, Tottenham Hotspur) en Alderweireld (7 mio, Atletico Madrid) voor veel te weinig geld (had zeker het dubbele moeten zijn), dient het publiek van NEC het bestuur te kielhalen voor het wanstaltige beleid en kwamen de heren manager bij FC Utrech

Acht maanden voorbereiding, met name gericht op de combinatie van verschillende sporten en natuurlijk mijn zorgenkindje, zwemmen. Deze acht maanden zitten er nu op. De 9e Rijwielpaleis Bilthoven Triatlon is verleden tijd en ik heb 'm in een keurige tijd afgelegd: 2.47:33. Maar, naast dit overall goede nieuws, is er natuurlijk altijd wat te mopperen. Vriend Jasper was ruim elf minuten sneller. Ik vind het niet zo'n punt om achter iemand te eindigen, maar wel als het zo ver is... Neemt niet weg dat het een topervaring was, een topdag, en een goed eerste resultaat. Nu de tijden allemaal bekend zijn, kun je er als cijferfetisjist ook even lekker induiken en jezelf en je omgeving analyseren. En wat levert dat dan op? Welnu, vrij veel. Zo eindig ik het zwemmen als 157e van de 181, in een tijd van 36:47 op de 1500 meter. Nu had ik deze plek (laatste 25)  wel ingeschat, maar ik had echt gehoopt dichter tegen de middenmoot aan te zitten. Ik zal de tijden van de snelle en meer na

Er is een geweldige Tour de France aan de gang. Op de twee fronten die het wielrennen sinds enkele jaren herbergt: fietsen en doping. Het lastige is alleen dat met name het fietsende deel slecht overweg kan met het doping gedeelte. Aan de andere kant is het doping-deel constant bezig de waarde van het fietsgedeelte te duiden. Nergens voor nodig, denk ik. Onder het fietsende deel versta ik de meeste renners, heel veel toeschouwers, het gros van mijn timeline op Twitter. Deze groep houdt zich bijna krampachtig vast aan het wielrennen, en niks anders dan het wielrennen. En dat betekent dat praten over doping stoort. irriteert. Want blijkbaar voelt het alsof dat niet goed samengaat en -kan. Dus dan wordt het een programma als De Avondetappe verweten dat er over doping wordt gepraat. Of er wordt gejammerd dat er zoveel moois wordt gemist om over te praten (namelijk de koers) doordat alle woorden opgaan aan de dopinggesprekken. Het dopedeel is meer gericht op beide kanten. Wil wel

Sinds deze maand ben ik weer actief werkzoekend. Mijn klus bij VvAA zat er na drie maanden op, dus ik meldt mij weer dagelijks op de vele websites met vacatures, op zoek naar die geweldig leuke baan, uitdaging en collega's. Bij een dergelijke zoektocht hoort, ook al is het pas drie maanden geleden, altijd weer een beschouwend en bepalend stuk zelfreflectie. 'Wat vind ik leuk?', 'Wat kan ik goed?', 'Wat wil ik de komende jaren leren/ontwikkelen?'. Korte vragen, enorme antwoorden. Voor de volledigheid: inhoudelijk wil ik de komende jaren een vaste of permanente (online) marketing managementrol invullen. Marketing Manager in een erg online-achtige omgeving, of bijvoorbeeld Manager Online/Internet (Marketing) in een meer traditionele omgeving. In alle gevallen wil ik een team voortstuwen in de vaart der volkeren, met veel aandacht voor a) het individu, b) extreme klanttevredenheid en c) creatieve en verrassende campagnes. Maar dat is de inhoudelijke en mee

Bergen beklimmen per fiets, of lopend, of rennend, het blijft een aparte tak van sport. Mijn ervaring bleef tot juni 2013 beperkt tot een mooie koers met vrienden in en rond Leuven, België, en wat gestoemp op de Utrechtse Heuvelrug.   Daar is nu een onvergetelijke ervaring op de Alpe D'Huez bijgekomen. Onvergetelijk, onbeschrijfelijk, groots, druk, mooi, belachelijk, allerlei bijvoeglijke naamwoorden drukken zich een weg naar boven als ik er weer aan terug denk. Voor 'onbeschrijfelijk' is dit niet het juiste blog. 'Onvergetelijk' dekt de lading het beste, mede doordat de uitleg beide kanten op kan.   Ik was al het soort fietser dat graag klimt, ik blijf zo'n soort fietser. Ook na De Alp, mijn eerste echte berg. En voor Alpe Dhuzes, organisatie, doel, vrijwilligers, rijders, prestaties, opbrengsten, blijf ik het allergrootste respect houden. Maar het is niet mijn evenement. Dat was het niet, dat werd het niet en dat gaat het niet worden. Al in de aan

Met de naderende editie van Alpe D'huzes komende week op het programma en de laatste (forse) donaties die binnenkomen op mijn actiepagina (doneren kan nog...;)!!!), is het tijd om terug te kijken. Niet alleen omdat er een project wordt afgerond, ook omdat het voor mij en mijn vrouw (De Vrouw) een periode eindigt. We gaan door met nooit vergeten, maar toch sluiten we iets af. Tenminste, dat hopen we.... Vorig jaar rond deze tijd zaten we middenin het ziekbed van Kostijn. Voor De Vrouw een flashback naar de laatste acht jaar van haar moeders leven. Voor mij een eerste kennismaking met kanker. En ik stond open voor deze treurnis, want ik was in het voorjaar ook al mijn vader verloren. Ik had 2012 al opgegeven. En toen liep ik voor het eerst bewust tegen het fenomeen Alpe Dhuzes aan, via een deelnemende fietsvriend. En met enkel een sponsorbedrag, hoe vorstelijk ook, had ik niet het gevoel dat ik er al was. De Vrouw en ik moesten dit samen gaan beleven. Volgende week is het zover.

Het Duitse voetbal geldt als voorbeeld voor de rest van de wereld. Dat is niet zo ineens ontstaan en kent in de Champions League-finale van zaterdag aanstaande ook geen reden. Nee, die finale kun je een gevolg noemen. Een gevolg van consequent doorgevoerd beleid. Een gevolg van een aantal gemaakte keuzes. Een ander gevolg is het feit dat de in heel Europa normaliter weig tierende anti-Duitse gevoelens lijken te zijn getemperd. We zien het Duitse voetbal momenteel aan en genieten er zelfs van en dat mag uniek genoemd worden. Want het Duitse voetbal stond eigenlijk permanent garant voor lelijkheid. Voor afbraakvoetbal. Voor stilstand, afwachten, laf en vervelend voetbal. Met als grootste voorbeelden natuurlijk de in Nederland gehate nationale ploeg uit de jaren zeventig en het in Amsterdam zo gehate Bayern-elftal dat het afscheid van Johan Cruijff zo grandioos versjterde. Maar de tijden veranderen, zong Dylan al, maar dan in het Engels. FC Bayern München is het lichtend voorbeeld in

De kans is vrij groot dat de Braziliaan Neymar da Silva Santos Júnior, ook wel Neymar, komende zomer naar Europa verhuisd. De vraag is alleen nog naar welk land en naar welke club. Recentelijk werd Bayern München plotseling genoemd, met name door de aanwezigheid van nieuwe trainer Pep Guardiola. Daarvoor werden, uiteraard, Manchester City, Paris Saint Germain, Real Madrid, Barcelona en Chelsea van verschillende maten van interesse beticht. Het riedeltje geïnteresseerde clubs nalopend is een duidelijk patroon zichtbaar. Kenmerk 1: er is geld beschikbaar. Neymar moet nogal wat kosten en buiten de genoemde clubs is er niemand in staat tot het overmaken van de gewenste bedragen aan Santos, zijn huidige club. Daarnaast is er, maar dan speculeer ik, een goede kans dat er middels ingewikkelde constructies nog een paar mensen uit zijn omgeving of verleden betaald moeten worden en wil de goede man zelf ook nog een sommetje per jaar overgemaakt krijgen. Met een transfersom van zo'n 30 milj

Sir Alex Ferguson heeft afgelopen week zijn afscheid aangekondigd. Een bizarre man, met een bizar dienstverband bij Manchester United en een, vooral, bizarre prijzenkast. En, terugkijkend op die carrière, een aantal zeer prominente beslismomenten in en rondom zijn functioneren die verstandig en/of gelukkig zijn gepasseerd. Want de toen nog Sirloze Alex Ferguson nam in 1986 een bijna failliete club en een volledig failliete selectie over in Noord-Engeland. Het was daarom een kwestie van tijd voor ook de ambiteise Schot onder vuur kwam te liggen, maar dankzij ingrijpen van niemand minder dan Sir Matt Busby mocht Ferguson in 1989 aanblijven. Met reden. Er was, volgens Busby, een stijgende lijn zichtbaar en dat bleek, want in 1990 volgden de eerste prijzen (FA Cup, Community Shield) en daarna gingen club en manager volledig los en werden een van de meest succesrijke koppels ooit in de geschiedenis van het voetbal. De crux lijkt te zijn: tijd. Maar er is meer, want Ferguson zelf was v

Je hebt weleens van die dingen. Zoals een fiets die je slechts in het voorbijgaan ziet, in een slag verloren en verliefd. Of die schoenen die je aantrekt en die direct als gegoten zitten. Het is bijna verdacht. Geoefend als we allemaal zijn in het accepteren dat ergens eerst voor gewerkt moet worden, dat dingen passend gemaakt moeten worden. Maar liefde op het eerste gezicht bestaat. En die jas die je aantrekt en die je gelijk nooit meer uit wilt doen, ook. Mijn afgelopen weken en komende tijd staan volledig in het teken van zo'n warme jas: scrum. Scrum is een methode om processen leuker, transparanter en met veel meer gedeelde verantwoordelijkheid te laten verlopen. Afkomstig uit de softwareontwikkeling, heeft het ruim terrein gewonnen als projectmanagementmethodiek, maar inmiddels grijpt het als werkwijze ook buiten IT en projectmanagement gretig om zich heen. Blijkbaar zijn de resultaten goed (genoeg) en is ook de wereld om het proces heen overstag aan het gaan. Maar voor al

Nou, wat een week, wat een discussie. En dan heb ik het niet over Boston, of al die mensen die dan roepen dat 'Boston elke dag plaatsheeft in Syrië' (alsof dat telt, alsof rampen en dergelijke pijn en verlies schaalbaar en relatief zijn, alsof je kind een keer per week slaan minder erg is dan een keer per dag). Nee hoor, ik heb het over belangrijke zaken. De volledige ontmanteling van het Spaanse voetbal. Oftewel: de eclatante overwinningen van Bayern München en Borussia Dortmund op respectievelijk Barcelona en Real Madrid. Gisteren ging het natuurlijk al uitgebreid, ook hier op De Schopper , over Bayern en Barca. De 4-0 ging als een schokgolf door voetbal en met name 'voorpaginaland'. Na een dag napraten stond de volgende klapper te wachten: het zes jaar geleden ter nauwer nood van een bruut faillissement geredde Borussia Dortmund tegen het al jaren op de pof levende Real Madrid. En dat is niet het enige grote verschil tussen beide clubs. Nee, eigenlijk staan deze cl

Na de veelbesproken wedstrijd van gisteravond, trof ik vanmorgen ex-collega Boudewijn (@oneminutecoach) op Facebook, waar wij heerlijk zijn ingegaan op de wedstrijd, de (verrassende?) uitslag, Bayern, maar met name Barcelona. Omdat ik het een mooie en inhoudelijke discussie vind, geef ik hem hier letterlijk weer: Boudewijn trapt af met een statusupdate: " De gemiddelde journalist heeft de intelligentie van een hond in het park. Gooi een frisbee voorbij en hij holt er blind en met de tong uit de bek achteraan." F: " Irriteer je je aan de Barca-verslaggeving?" B: " Jazeker. Ploeg die zes jaar op rij de halve finale van de Champions League haalt, en in de sterkste landelijke competitie ter wereld het veld vernedert verliest een keer van een extreem sterke tegenstander in de CL. "EINDE VAN EEN TIJDPER K?" Met chocoladeletters. Over de waan van de dag gesproken. Dat kon je schrijven bij Ajax in de halve finales in 1996/1997, toen het opgerold