De Schopper

Al een paar weken zit ik te broeden op deze post. De laatste, of misschien slechts één van de laatste, posts van dit kalenderjaar. En dan kijk ik graag terug. Aan mijn liefde voor terugkijken heeft het floppen van mijn geschiedenisstudie inderdaad niet gelegen. Zelfs dit jaar, 2017, is het terugkijken meer dan waard. Al was het al om daarna hartgrondig te kunnen zeggen: never again. Dat is gelukkig ook onmogelijk. Al was het al (let op: spoiler alert!!) omdat katers natuurkundig maar één keer dood kunnen. First things first. Met mijn ziekenhuisopname (klaplong) nog vers in het geheugen, kwam het herseninfarct van De Vrouw natuurlijk op een dramatisch moment. De drie kinderen zo in één maand tijd het idee te geven dat je ouders, ook beiden, weleens kunnen wegvallen is echt heel erg naar. Je wilt dat ze zich dat pas gaan realiseren als je met een stok voorbij loopt en niet langer in staat bent op hun kinderen te passen. Als je vervolgens als partner leest dat de kans op herhal

Lief nieuw seizoen, Terugblikken heeft geen zin. In ieder geval niet als ik tegen jou praat. Maar ik wil je wel meegeven dat ik graag een ander seizoen beleef dan het afgelopen exemplaar. Vandaar dit schrijven. Omdat ik je graag vroegtijdig betrek bij mijn plannen, ambities, wensen en onzekerheden. Zo is daar De Kuit. Er zijn veel aanwijzingen dat het de goede kant op gaat. Ik loop niet meer twee dagen achter elkaar, heb mijn opbouw na de laatste terugval over maanden verspreid (i.p.v. over weken), doe trouw mijn rek-, strek- en krachtoefeningen en stort mij sinds vorige week op een nóg geprononceerdere voorvoetlanding (die de juiste kuitspieren belast en de meer blessuregevoelige varianten juist minder aanspreekt). Kortom: ik doe mijn deel. Tijd voor het jouwe. Daarom spreek ik graag af: geen gezeur meer. Ja, ik zal beter naar mijn lichaam luisteren, maar jij moet mij wat meer weerbaarheid toestaan. Dat maakt mijn leven makkelijker en mijn ambities reëler. Maar daarover zo meer.

En dan is het seizoen voorbij. Pfoef. Een laatste rondje De Bilt, voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Tevens de eerste die ik wellicht zou kunnen finishen. Nope. De Kuit stond weer strak van spanning en ellende en ik deed direct met hem mee. Dat was begin september, en vlak voor de halve van Almere. Het heeft me een paar weken gekost om me daar overheen te zetten en nog een paar weken om er een zinvol en uitgebalanceerd stukje over te kunnen schrijven. En dan is het dus alweer bijna november. Seizoen 2017 Na Frankfurt in 2016, was ik vrij snel zeker dat ik weer een hele wilde doen in 2017. Dan ga je lekker door met trainen en verheug je je op de winter, met alle narigheid die daarbij hoort. Veel boslopen, aandacht voor de zwemtechniek, wat minder fietsen. Tot ik half december ineens moest worden opgenomen met een klaplong. Dan ben je in eerste instantie blij dat je met kerst weer thuis bent, maar uiteindelijk was ik een week of zes verder voor ik weer langzaam kon gaan

De staat van het Nederlands voetbal is te groot voor mij. Dat vind ik en dat is zo. En al die commentatoren die er een partje uit nemen, om daar vervolgens glorieus op los te gaan, zeggen met heel veel meer woorden hetzelfde: ik snap het niet, het is me teveel. En dat is nooit erg, mits je het je realiseert. En de meeste mensen die zoveel woorden nodig hebben om iets simpels als dat te zeggen, komen heel veel zelfreflectie en -kennis tekort. Is ook niet erg, als je het maar weet.... Afijn, het Nederlands voetbal. Daar blijf ik dus even vanaf. Omdat het over zo verschrikkelijk veel schijven misgaat, dat er misschien eerst eens iemand moet komen die lijn aanbrengt in de issues en oplossingen. Die het rapport 'winnaars van morgen' definitief parkeert, die kunstgras in het betaalde voetbal tegengaat, die met jeugdopleidingen in gesprek gaat over tactische flexibiliteit en met clubs over de invloed van kracht, lengte en leeftijd op jeugdselecties, die onderzoekt of we wellicht n

Het wordt onrustig onder de vaste lezers van dit hoogstaande blog. De zielenroerselen blijven uit, de updates gaan steeds verder uit elkaar liggen. Niet bewust. Alhoewel: als ik mijzelf iets minder plezant voel, schrijf ik hier ook minder. Ik lees zelf liever ook geen zeikblogs, dus wil voorkomen dat dit er een wordt. Wat dan te doen als je niet zo goed in je vel zit? Niet veel. Wat in mijn geval de onrust alleen maar versterkt. Want wat is het probleem? Juist, dat ik niet zo veel kan doen. Noch aan het hoofd van De Vrouw, noch aan mijn eigen kuit. De enige optie is geduld hebben en rustig blijven. En dat is saai, klote, niet leuk en kut. Vanaf het begin dan maar.... Ik lees even terug en zie dat mijn laatste post van 23 augustus is. Overigens wel een toppertje hoor...;). In die vier weken is er natuurlijk weer van alles gebeurd. Voornaamste is echter wat er niet is gebeurd, en dat is het herstel van De Vrouw. Dat heeft een soort van plateau bereikt, waar geen merkbare veranderi

Weer eens wat anders dan triatlon. Of zelfs de impact van een herseninfarct. Favorieten. We hebben ze allemaal, in heel veel soorten en maten. Variërend van hashtag tot sokken en, natuurlijk, film. Ik heb hier een paar weken over gedaan. Dat wil niet zeggen dat ik volledig ben, wel dat ik moeite heb er meer te bedenken, hahahaha. Als ik dus iets heel voor de hand liggends ben vergeten, dat vind ik dat dus niet zo voor de hand liggend..... In volstrekt willekeurige volgorde, al mijn favorieten: Hashtag: #winning, op de voet gevolgd door #fuckyeah Schoenen: Nike Air Kleding: spijkerbroek en t-shirt Casual sokken: Snipes Vrouw: De Vrouw Fietsmerk: Argon 18 Vakantie: zon, gezin en sport Sportcomputer: Garmin Forerunner 935 Acteur: Johnny Depp Fantasie: Téa Leoni Auto: Porsche Cayenne Stad: Maastricht Eten: kalfszwezerik, eendenlever en een mild zoete saus Telefoon: iPhone Snoep: suikerhartjes Drinken: chocomel (alleen Nutricia) Sport: hardlopen Laptop: MacBook Fi

Maastricht. Al sinds mijn vroegste jeugd wordt het met respect uitgesproken. Met name door mijn vader en zijn deel van de familie. Ze komen er vandaan, dan doe je dat. Woonachtig in het midden van het land, togen wij toch wel twee keer per jaar naar Limburg. Niet naar Maastricht, want opa en oma woonden in een klein prutdorpje verderop (Wijnandsrade). Maastricht, de stad, bewaarden mijn ouders voor zichzelf. Een weekendje hier, een weekje daar. Tekenen voor een schone sport In de jaren die volgden gingen zus Kirsten en ik samen op tienertoer. Die was er toen nog (al geloof ik dat dit fenomeen weer terug is of komt. Goede zet NS!). Samen verkenden we Nederland, te beginnen met Amsterdam (want grote stad en ook aldaar), Schiphol (want vliegtuigen en dromen van ver) en Maastricht (want mooie en fijne stad). Weer iets later trok ik er met Menno op uit, tijdens carnaval (1994? 1995?), om de vriend die we nooit meer zagen en spraken (Pan) te zoeken. Ik kan me niet eens meer herinneren o

Toen ik een paar jaar geleden begon na te denken over het doen van een hele triatlon, wist is na enig onderzoek zeker dat die eerste keer in Maastricht moest gaan plaatshebben. Maastricht. Mooie stad. Geboorteplaats en altijd aanwezig walhalla voor mijn overleden vader. Maar ook de stad waar De Vrouw en ik deels zijn getrouwd en waar we altijd graag komen en ook altijd weer uitgerust vertrekken. Maar het werd geen Maastricht. De kalender van het organiserende bedrijf, Ironman, bepaalde dat ook de tweede editie in 2016 midden in de zomervakantie moest gaan plaatshebben. Dat viel slecht in relatie tot onze eigen vakantieplanning en daarom kozen Jasper en ik voor Frankfurt, dat net vijf weken eerder gepland stond. Als eerder verteld, kwamen zus en Vrouw tijdens het bier (wachten op mij) de organisatie van Maastricht tegen en raakten aan de praat over de race, de atleten en De Vrouw deelde mijn 'Maastricht-verhaal'. Nadat ik zelf was gearriveerd wilden de mannen alles weten o

Vrijdag was het zover: de Ironman Maastricht concreet maken met het verkennen van het fietsparcours. Trainer en 'Mestreechganger' Peter ging mee en reed ons rond 07.15 uur 's morgens die kant op in zijn geweldige Land Rover (met daktent!) Vooraf had ik er nog wel een beetje tegenop gezien. Peter is een nogal sterkte fietser, maar vooral de afstand baart dan toch zorgen. 'Dat gaat pijn doen', denk je dan. Al blijkt dat eigenlijk altijd erg mee te vallen. Tegen tienen arriveerden we op de camping waar Peter het hele weekend lekker ging rondhangen en sporten. Fietsen optuigen, water vullen en gaan. De camping ligt letterlijk aan het parcours, dus de gpx-bestandjes begonnen direct instemmend te zoemen toen dat ook werd herkend en we waren onderweg. De fantastische 'tank' van Peter en de camping entree Doordat wij begonnen in Meerssen, was de eerste beklimming van de Geulhemmerweg al na een paar minuten een feit. Tot zover de warming-up, hahahaha. Daarna

Dat is zielsveel van mijn vrouw houd, is normaal, redelijk bekend en volledig voorspelbaar. Echt diep respect had ik ook al. Omdat ze zoveel kan wat ik niet kan en ik daar meestal met bewondering naar kijk. Maar sinds januari is daar toch een verdieping in of bij gekomen. De (veer)kracht die nodig is om van een hersenaandoening te herstellen is ongeëvenaard. Ik mag er naast staan, wat zowel vreselijk als enorm inspirerend is. Als je getroffen wordt door een CVA (Cerebro Vasculair Accident), zoals dat professioneel wordt afgekort, dan onderga je een 'ongeluk in de bloedvaten van de hersenen'. De bekendere zijn de beroerte, attaque of het herseninfarct. Dan stopt alles met zijn zoals het was en wordt heel veel daarna nieuw. Afhankelijk van het exacte wat en waar, komt er een circus op gang rond de patiënt die daar zelf helemaal niks mee kan. Want, en nu beschouw ik van buitenaf, je staat echt even stil. In het geval van De Vrouw was er fysieke storing, maar die miste zij ze

Al jaren houd ik al mijn sportieve activiteiten bij in een excel sheet. Autistisch nauwkeurig, regelmatig en volledig. Sinds 6 november 2013 schrijf ik alles op: in eerste instantie vooral heel veel fietsen op de Tacx, vanaf juni 2014 begon ik steeds meer hard te lopen. Zwemmen deed ik er een beetje bij. Uit dat sheet haal ik al jaren mijn totalen. Want ik wisselde nog weleens van app, Strava is niet volledig (geen pilates, om eens wat te nomen) en in de Garmin-app kun je niet zo lekker optellen. Daarnaast, dat blijven andermans omgevingen en als ik als internetter wel iets heb geleerd, is het: beheer altijd je eigen data. Zo gezegd, zo gedaan. En zo zag ik vandaag, tijdens het bijwerken, iets grappigs. Ik sta op het punt het aantal zwemkilometers van 2016 te overtreffen. 153. In juni! Dan ben ik zwemmend dus erg goed bezig. Dus, was mijn gedachtengang, als dat voor zwemmen geldt, gaat dat dan ook op voor fietsen en hardlopen? Kan ik daar dan wat troost, hulp en zelfvertrouwen

Heel slecht nieuws vandaag. De kuit is er na twee kilometer hardlopen wederom mee opgehouden. De kuit en ik zijn dermate ver uit elkaar gegroeid, dat er van een fatsoenlijk loopje geen sprake meer is. Het begon allemaal zo'm week of zes geleden, met wat spanning in de spiertjes. Kan gebeuren. Je sport veel, belast je benen ook goed en vaak. Soms iets teveel. Dus dan neem je gas terug en ga je preventief op de behandeltafel van de fysio's van Trias liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik op 25 mei na het zwemmen in een paar rondjes om het Henschotermeer wilde lopen, schoot het er na 2,5 kilometer in. Een steek, krampachtig, hard. Klaar. Ik ben terug gewandeld en heb de rest van de middag met de kids in het zand gelegen. Wat dan volgt is een ruime week van zoveel mogelijk fysiobehandelingen, geen lopen en wat meer fietsen, want tijd en energie en behoefte aan training...;). Dat kan best, zo'n periode. Het is eindig en je ziet uit naar je eerstvolgende loopjes en dus he