De Schopper

De Wikipolitics sage gaat zeker door, maar even niet nu. Er is belangrijker nieuws en mening te verkondigen. Wat dan? Nou, Winston Bogarde en Edgar Davids geven op dezelfde dag, vandaag, blijk van de ambitie om (eventueel) het trainersvak op te pakken. Verrassend, op zijn bloody minst! Waren dat niet de twee onzichtbare profvoetballers? Die gasten met zoveel schijt aan hun publiek dat ze niet eens de moeite namen de pers te woord te staan? Ja, die twee. Toegegeven, landelijke bekendheid genieten en twee á drie keer per week een wachtende massa mensen, glimlachend, maar venijnig, moeten bedienen met iets waar zij hun werk mee kunnen gaan doen. Is lastig. En vergt geduld. En creativiteit. Elke keer hetzelfde vertellen, zeggen, vragen, zonder in herhaling te vallen, dat is alleen voor de groten weggelegd. Maar dan nog. Je hebt er in ieder geval je best voor te doen. De pose die deze gasten aannamen en aannemen staat gelijk aan Lionel Messi die roept zich niet meer verdedigend in te spanne

Is het te doen? Wikipolitics? Of zal ik even bij het begin beginnen....? Met mijn behoorlijk liberale geest ben ik al enige tijd druk (in mijn hoofd) met hoe ík mijn zin zou kunnen krijgen in het Nederlandse politieke landschap. Nou, de mogelijkheden zijn weinig hoopgevend. Actieve deelname juig ik niet toe, want als iedereen dat doet, hebben we straks een coalitie nodig van minimaal 780 partijen. Aansluiten bij een bestaande organisatie ligt niet voor de hand. Ik ben, persoonlijk, te ontevreden om het de huidige instituten te kunnen vergeven dat ze het zo ver hebben laten komen. Daarbij, er is gewoon geen partij met wie ik het voor meer dan 80% eens ben. Dus zelfs met een halve liter water in de wijn, blijf ik me onrechtmatig vertegenwoordigd voelen. Maar als je de boel omgooit en terugberedeneert is er wel wat mogelijk. Als we vanuit nul gaan opbouwen wat te taken en rollen van een (de)centraal overheidsapparaat (zouden moeten) zijn en deze inrichten tot op leidinggevend niveau. Dit