Twee helden, een gevoel
Zaterdagmiddag, een uur of half vier, ik zit voor de computer en lees op een voetbalsite dat Ruud van Nistelrooij niet in de basis is gestart bij Hamburger SV tegen VfB Stuttgart. Maar ik had ook al gelezen dat hij klaar was voor een helft, en de tweede helft stond op punt van beginnen.
Dus ik ga surfen, zoek een site die mij de livebeelden aanbiedt, aangezien Sport1 in dit huishouden al jaren geleden is gesneuveld. Binnen drie minuten heb ik contact met de Mercedes-Benz Arena in Stuttgart en ik word vrij snel op mijn wenken bediend. Het is 0-1 voor HSV, dankzij Marcus Berg, als ik stiekum bij mezelf denk "een gelijkmaker zou mooi zijn, Ruud erin en de winnende voor hem". Minuten daarna scoort Christian Träsch namens VfB inderdaad de gelijkmaker. En in de 65e minuut valt Ruud in voor Mladen Petric. Ruud is niet echt heel sterk aan de bal, komt een paar keer zelfs wat slordig over. Maar als Berg een vrije trap doorkopt, loopt hij ineens weg uit de rug van een verdediger en rond zeer beheerst met links af in de verre hoek. 1-2. We zijn met z'n allen nog nauwelijks bekomen van de schrik, als Van Nistelrooij zelf op het middenveld een aanval opzet, doorloopt en in het zestienmetergebied de in eerste instantie afgeslagen bal binnenschiet. In twee minuten tijd, twee goals, drie punten, veel mazzel en een onuitwisbare indruk. Wat een fenomeen.
'S avonds hebben we de kasten op de kamer van Rowdy vervangen. Hij had weer een goed rapport, dus een kleine traktatie was op zijn plaats, vonden wij. Hij naar zijn vader, wij stoeiend met zijn troep, oude kasten, een IKEA-handleiding en een hoop stof. Om half tien waren we redelijk klaar, tijd voor de vijf kilometer schaatsen voor mannen in Vancouver. Ondanks de favorietenrol van Sven Kramer, merkte ik wel degelijk zenuwen bij mezelf. 'Doe het eerst maar eens', dat gevoel. Die stress. Nadat hij een behoorlijk vlakke race heeft gereden, heb ik nog meer twijfels. Geluiden over een 6.11 en tijden in het verleden gereden op vergelijkbare banen maken mij onzeker. Maar de vochtigheid in Richmond schijnt enorm te zijn, het ijs is niet optimaal en de toppers moeten nog komen. De mitsen en maren vliegen door mijn hoofd. Als Bob de Jong zich vervolgens hard stukbijt op de tijd van Sven, krijg ik het gevoel dat iedereen een aantal seconden van zijn best mogelijke tijd moet aftrekken. Het is zwaar. Als er een 21-jarige Koreaan die pas zeven maanden geleden is gaan langebaanschaatsen voorbij raast en slechts drie seconden langzamer is, zakt er weer veel hop en vertrouwen weg. Daarna is de, wat mij betreft, enige echte concurrent aan de beurt, Enrico Fabris. Een beest, en een man die weet hoe te pieken. Maar niet vandaag. Ook hij slaat hard af en staat in vijf rondjes op een schier onoverbrugbare achterstand. De laatste rit ontdoet ons allen snel van de resterende twijfels. Uit beleefdheid moeten we even wachten met juichen, rennen, het laten lopen van stress, spanning en adrenaline. Maar dan is het echt klaar en heeft Sven zijn eerste gouden medaille. Wat een fenomeen.
Het was dus nogal een zaterdag, met deze twee toppers, deels toevallig, direct meegemaakt in een sportminnende huis- (en slaap-) kamer in Utrecht. Veel spanning, nog meer verwachting en die ontzettend moeilijke druk die zowel Ruud als Sven moeten voelen als de collectieve verwachting oplaait als zij het strijdtoneel betreden. Maar ze maken het waar. En hoe. Fenomenen zijn het. Niks minder. Misschien zelfs wel meer.
Dus ik ga surfen, zoek een site die mij de livebeelden aanbiedt, aangezien Sport1 in dit huishouden al jaren geleden is gesneuveld. Binnen drie minuten heb ik contact met de Mercedes-Benz Arena in Stuttgart en ik word vrij snel op mijn wenken bediend. Het is 0-1 voor HSV, dankzij Marcus Berg, als ik stiekum bij mezelf denk "een gelijkmaker zou mooi zijn, Ruud erin en de winnende voor hem". Minuten daarna scoort Christian Träsch namens VfB inderdaad de gelijkmaker. En in de 65e minuut valt Ruud in voor Mladen Petric. Ruud is niet echt heel sterk aan de bal, komt een paar keer zelfs wat slordig over. Maar als Berg een vrije trap doorkopt, loopt hij ineens weg uit de rug van een verdediger en rond zeer beheerst met links af in de verre hoek. 1-2. We zijn met z'n allen nog nauwelijks bekomen van de schrik, als Van Nistelrooij zelf op het middenveld een aanval opzet, doorloopt en in het zestienmetergebied de in eerste instantie afgeslagen bal binnenschiet. In twee minuten tijd, twee goals, drie punten, veel mazzel en een onuitwisbare indruk. Wat een fenomeen.
'S avonds hebben we de kasten op de kamer van Rowdy vervangen. Hij had weer een goed rapport, dus een kleine traktatie was op zijn plaats, vonden wij. Hij naar zijn vader, wij stoeiend met zijn troep, oude kasten, een IKEA-handleiding en een hoop stof. Om half tien waren we redelijk klaar, tijd voor de vijf kilometer schaatsen voor mannen in Vancouver. Ondanks de favorietenrol van Sven Kramer, merkte ik wel degelijk zenuwen bij mezelf. 'Doe het eerst maar eens', dat gevoel. Die stress. Nadat hij een behoorlijk vlakke race heeft gereden, heb ik nog meer twijfels. Geluiden over een 6.11 en tijden in het verleden gereden op vergelijkbare banen maken mij onzeker. Maar de vochtigheid in Richmond schijnt enorm te zijn, het ijs is niet optimaal en de toppers moeten nog komen. De mitsen en maren vliegen door mijn hoofd. Als Bob de Jong zich vervolgens hard stukbijt op de tijd van Sven, krijg ik het gevoel dat iedereen een aantal seconden van zijn best mogelijke tijd moet aftrekken. Het is zwaar. Als er een 21-jarige Koreaan die pas zeven maanden geleden is gaan langebaanschaatsen voorbij raast en slechts drie seconden langzamer is, zakt er weer veel hop en vertrouwen weg. Daarna is de, wat mij betreft, enige echte concurrent aan de beurt, Enrico Fabris. Een beest, en een man die weet hoe te pieken. Maar niet vandaag. Ook hij slaat hard af en staat in vijf rondjes op een schier onoverbrugbare achterstand. De laatste rit ontdoet ons allen snel van de resterende twijfels. Uit beleefdheid moeten we even wachten met juichen, rennen, het laten lopen van stress, spanning en adrenaline. Maar dan is het echt klaar en heeft Sven zijn eerste gouden medaille. Wat een fenomeen.
Het was dus nogal een zaterdag, met deze twee toppers, deels toevallig, direct meegemaakt in een sportminnende huis- (en slaap-) kamer in Utrecht. Veel spanning, nog meer verwachting en die ontzettend moeilijke druk die zowel Ruud als Sven moeten voelen als de collectieve verwachting oplaait als zij het strijdtoneel betreden. Maar ze maken het waar. En hoe. Fenomenen zijn het. Niks minder. Misschien zelfs wel meer.
Reacties