De Schopper

Kerstmis. Ik heb er niks mee. Nooit mee gehad en dankzij de kinderen is dat slechts marginaal meer geworden. De betekenis van de dagen ontgaat me volledig en de hysterie en verwachtingen die mensen van de dagen, mijzelf en mijn gezin hebben stoort me zelfs enorm. De passende oplossing is natuurlijk lekker vijf dagen bovenop een berg gaan zitten, beetje skiën, genieten van je gezin en de dagen zo ver buiten je eigen wereld doorbrengen dat je nauwelijks doorhebt dat ze bezig zijn. Dat is ook al jaren het plan, maar er is ook elk jaar een reden om dat niet te doen. Dit jaar waren we bijvoorbeeld druk met de kinderkamers. Tsja, prioriteren. En in de familie van mijn vrouw leven gewoonten en dus verwachtingen rondom dit fantastische feest. Ondanks het feit dat we op 5 december, 21 december (2x), 23 januari en 27 januari bij elkaar zijn voor de diverse verjaardagen, hoor je het kerstfeest met z'n allen te vieren. Dus schuiven wij braaf met z'n allen zes keer in twee maanden in

Op de dag dat FC Utrecht als veertiende de winterstop van de Eredivisie ingaat, vind ik het tijd worden eens een beschouwende blik op het naderende Europees Kampioenschap te werpen. De samenvatting van mijn verhaal is: het wordt een feest, zolang je er niet bij bent en geen zege van Oranje verwacht. Dat zijn drie stellingen. Het wordt een feest! Ja, daar ben ik oprecht van overtuigd. We missen wellicht vooral de Belgen, zowel qua elftal. als hun fans en de onderlinge rivaliteit met Nederland. Maar gelukkig zijn de Ieren, de Zweden en Denen er wel bij. Doe elftallen en landen maken zo'n toernooi echt leuker. En we missen best een paar spelers, naast de Belgische. Aan het gemis van Ryan Giggs op dergelijke toernooien begin ik al te wennen. Mijn (nog spelende) held Raul gaat de cut ook niet maken bij Spanje en hetzelfde geldt hoogstwaarschijnlijk (en terecht) voor een andere persoonlijke favoriet, Ruud van Nistelrooy, bij Oranje. Maar daar staat heel veel

Een flink aantal nerdachtige eigenschappen is mij niet vreemd. Zo kan ik vooral volledig opgaan in een passie. Daar heb ik er een paar van. Internet, gezin, lezen, muziek, sporten, geschiedenis. De onbetwiste nummer een was al die jaren echter: voetbal. 'Was', ja. De passie begint langzaam af te nemen, alsof je je volle gootsteen met vers afwaswater na een paar minuten halfleeg aantreft. Verrast kijk je toe. Je ziet het niet echt gebeuren, maar als je even weggaat en dan terugkomt zie je het verschil. De uiting is verrassend voor mijzelf, want ik merk dat ik gewoon geen zin meer heb om voetballen te kijken. Maar ik verheug me nog elke week op de Voetbal International, ik kijk datzelfde programma nog steeds heel graag en ken nog steeds de meest verschrikkelijke feitjes uit de voetballerij. De interesse in de sport is er zeker nog. Sterker nog, ik heb het zelf voetballen recentelijk weer een zwaai gegeven en werd daar uit stand oprecht kindsblij en gelukkig van. Maar de wedst