Met kwispelende kids naar Utah
Als ik al eerder zo'n lange blogpauze heb genomen, dan was het niet veel meer dan deze laatste drie maanden. Maar ik heb ook geen zin om het op te zoeken. En waarom? Drukte natuurlijk. En geen zin. Een kleine winterdip is uw favoriete 'blogger over niks' niet vreemd. Laten we het dan maar wel over iets hebben. Utah bijvoorbeeld, terugkomend op mijn laatste bericht op dit blog. We hebben een crowdfundingactie opgezet voor de reis, de behandeling en de nazorg van De Vrouw in een privé-kliniek in de VS. Kort en goed: binnen twee weken hadden we zo'n 80% van het benodigde budget binnen, inmiddels zijn we er bijna. Dat betekent dat we dus definitief naar Utah gaan. De vluchten zijn geboekt, de onderkomens, de auto, alles. Voor de nazorg in Nederland, een cognitief-fysiotherapeutisch- en een psychologisch traject, zijn we nog niet rond, maar daar hebben we alle vertrouwen in. Dat is dus dik vet feest, en brengt gelijk nieuwe stress met zich mee, want nu gaat het echt door