De Schopper

Herstellen. Mooi woord op zich. Alleen gaat de betekenis volledig voorbij aan de implicaties. Er wordt ook geen tijdspanne benoemd. Dat maakt herstel ongrijpbaar. Je kunt er niks mee, hebt er geen positieve invloed op, alleen mogelijk negatieve. En dan nog. Herstel is generiek, ik niet. Dus. Aan het herstellen, wat dat ook mag betekenen. Rustig aan doen, je lichaam rust gunnen om dat herstel ten uitvoer te brengen. Maar misschien meer nog wel: jezelf laten wennen aan een heel ander ritme, tempo en patroon. Want weg zijn de tien uren sport per week. Weg is dus ook de behoefte om ruim 3000 kilocalorieën per dag naar binnen te werken (behalve gisteren dan...;)). Welkom zeeën van tijd. En welkom, verlangen naar een wandeling als dagelijks sportief hoogtepunt. Dat een blessure je tijdens de kerstperiode overvalt heeft voor- en nadelen. Het grootste voordeel is natuurlijk dat er geen seizoen bezig is, de schade dus relatief beperkt blijft en je lekker thuis (ie niet op of onder druk va

Tsja. Zaterdag schreef ik vooral een verbijsterd en toch ook wel hoopvol blogje . Alle waarden, data, zag er goed uit. Ik had ook nauwelijks last van de drain of de long. Kortom: op weg naar huis. Maar eerst moest ik toch die twee dagen drain vervolmaken. Toen was het zondag. Nog steeds alle seinen op groen, dus drain ontkoppelt. Heerlijk. Weer bewegingsvrijheid en dichtbij exit. Alleen maandag nog even controlefotootje maken en hopla. En toen bleek maandag rond de lunch dat de long toch weer iets was ingeklapt. Daar ga je dan, met je goeie gedrag. Ik brak volledig. Was helemaal klaar voor de kids na school en een douche als mijn pleister eraf mocht. Not. En om het grote verdriet compleet te maken, moet je dan terug naar beneden, om in een toch al beurse oksel/ribbenkast een nieuwe drain in te laten pluggen. Ik heb betere dagen gekend. Mijn drain en ik, onafscheidelijk Nadat ik eerst tegen De Vrouw had gezegd de kinderen maar thuis te laten, knapte ik toch wel op in de loo

Een klaplong. Man man man. Hoe kom je eraan en hoe kom je er vanaf. Eerst die eerste vraag maar. Geen idee! Klaplongen ontstaan spontaan of door bijvoorbeeld een ongeluk. Ik heb niks bijzonders gedaan. Of gevoeld. Vier weken geleden was ik op zondag in de Biltse bossen op zoek naar de Hellas bostraingroep. Ik stond blijkbaar aan de verkeerde kant van het bos, dus heb mezelf maar een duurloopje cadeau gedaan. Toen ik ze na een kilometer of 12 alsnog tegenkwam ben ik maar doorgerend. Het ging moeizaam en ik heb het idee dat ik toen mijn eerste steken voelde. Dat rondje heb ik uiteinlijk, met een paar keer wandelen erbij, rustig afgemaakt. De daaropvolgende week had ik nergens last van. Al mijn trainingen gedraaid, niks aan de hand. Tot zondag. Wederom bostraining, waar ik met heen- en teruglopen zelf een langere training van maakte. Wederom met steken, maar deze keer kon ik het wel uitlopen. Toch typisch. Mijn idee was dat het kwam door het ontbijt. Doordat ik nu aan het wachten was op 1

Het was alweer even geleden, dus ik dacht: 'update'! Het is druk geweest. Ik niet natuurlijk, maar mijn omgeving...;). En wij draaiden gelukkig gewoon en goed door. Met name werkzoekend (De Vrouw en ik) en sportend (ikke). Maar ook werkend. Ha! Rowdy bij het Spoorwegmuseum, zijn derde en laatste stage voor hij komend voorjaar met wat tentamens zijn derde en laatste jaar afmaakt. En daarna? Nog geen concreet plan. Hij wil HBO gaan doen, maar onderneemt voorlopig nog geen actie. Alle tijd natuurlijk, want de meeste open dagen zijn al bezig of achter de rug. Maar vooralsnog was hij wel de enige met een baan, hahaha. Dus smoel houden ouwe en die jongen aan het werk laten. Maar vorige week kon ik op gesprek bij DELA en twee dagen later was het rond. Gisteren begonnen, vandaag al eerste lange strategische contentmarketingsessie achter de rug. Het begin belooft veel. Leuke klus, goede en leuke mensen en een best uitdagend onderwerp. De taart die CRM People stuurde ter welkom smaak