De Schopper

Herstellen. Mooi woord op zich. Alleen gaat de betekenis volledig voorbij aan de implicaties. Er wordt ook geen tijdspanne benoemd. Dat maakt herstel ongrijpbaar. Je kunt er niks mee, hebt er geen positieve invloed op, alleen mogelijk negatieve. En dan nog. Herstel is generiek, ik niet. Dus. Aan het herstellen, wat dat ook mag betekenen. Rustig aan doen, je lichaam rust gunnen om dat herstel ten uitvoer te brengen. Maar misschien meer nog wel: jezelf laten wennen aan een heel ander ritme, tempo en patroon. Want weg zijn de tien uren sport per week. Weg is dus ook de behoefte om ruim 3000 kilocalorieën per dag naar binnen te werken (behalve gisteren dan...;)). Welkom zeeën van tijd. En welkom, verlangen naar een wandeling als dagelijks sportief hoogtepunt. Dat een blessure je tijdens de kerstperiode overvalt heeft voor- en nadelen. Het grootste voordeel is natuurlijk dat er geen seizoen bezig is, de schade dus relatief beperkt blijft en je lekker thuis (ie niet op of onder druk va

Tsja. Zaterdag schreef ik vooral een verbijsterd en toch ook wel hoopvol blogje . Alle waarden, data, zag er goed uit. Ik had ook nauwelijks last van de drain of de long. Kortom: op weg naar huis. Maar eerst moest ik toch die twee dagen drain vervolmaken. Toen was het zondag. Nog steeds alle seinen op groen, dus drain ontkoppelt. Heerlijk. Weer bewegingsvrijheid en dichtbij exit. Alleen maandag nog even controlefotootje maken en hopla. En toen bleek maandag rond de lunch dat de long toch weer iets was ingeklapt. Daar ga je dan, met je goeie gedrag. Ik brak volledig. Was helemaal klaar voor de kids na school en een douche als mijn pleister eraf mocht. Not. En om het grote verdriet compleet te maken, moet je dan terug naar beneden, om in een toch al beurse oksel/ribbenkast een nieuwe drain in te laten pluggen. Ik heb betere dagen gekend. Mijn drain en ik, onafscheidelijk Nadat ik eerst tegen De Vrouw had gezegd de kinderen maar thuis te laten, knapte ik toch wel op in de loo

Een klaplong. Man man man. Hoe kom je eraan en hoe kom je er vanaf. Eerst die eerste vraag maar. Geen idee! Klaplongen ontstaan spontaan of door bijvoorbeeld een ongeluk. Ik heb niks bijzonders gedaan. Of gevoeld. Vier weken geleden was ik op zondag in de Biltse bossen op zoek naar de Hellas bostraingroep. Ik stond blijkbaar aan de verkeerde kant van het bos, dus heb mezelf maar een duurloopje cadeau gedaan. Toen ik ze na een kilometer of 12 alsnog tegenkwam ben ik maar doorgerend. Het ging moeizaam en ik heb het idee dat ik toen mijn eerste steken voelde. Dat rondje heb ik uiteinlijk, met een paar keer wandelen erbij, rustig afgemaakt. De daaropvolgende week had ik nergens last van. Al mijn trainingen gedraaid, niks aan de hand. Tot zondag. Wederom bostraining, waar ik met heen- en teruglopen zelf een langere training van maakte. Wederom met steken, maar deze keer kon ik het wel uitlopen. Toch typisch. Mijn idee was dat het kwam door het ontbijt. Doordat ik nu aan het wachten was op 1

Het was alweer even geleden, dus ik dacht: 'update'! Het is druk geweest. Ik niet natuurlijk, maar mijn omgeving...;). En wij draaiden gelukkig gewoon en goed door. Met name werkzoekend (De Vrouw en ik) en sportend (ikke). Maar ook werkend. Ha! Rowdy bij het Spoorwegmuseum, zijn derde en laatste stage voor hij komend voorjaar met wat tentamens zijn derde en laatste jaar afmaakt. En daarna? Nog geen concreet plan. Hij wil HBO gaan doen, maar onderneemt voorlopig nog geen actie. Alle tijd natuurlijk, want de meeste open dagen zijn al bezig of achter de rug. Maar vooralsnog was hij wel de enige met een baan, hahaha. Dus smoel houden ouwe en die jongen aan het werk laten. Maar vorige week kon ik op gesprek bij DELA en twee dagen later was het rond. Gisteren begonnen, vandaag al eerste lange strategische contentmarketingsessie achter de rug. Het begin belooft veel. Leuke klus, goede en leuke mensen en een best uitdagend onderwerp. De taart die CRM People stuurde ter welkom smaak

Rondjes zijn rondjes. Nee, dat is dus niet zo. Rondjes zijn kleine fenomenen die met zorg moeren worden voorbereid en daarna met liefde moeten worden beleden. Zo, ik heb het gezegd. Ik ben echt gek op mijn rondjes. De lol van sporten begint echt bij de dag(en) ervoor. Daar waar je je de vraag stelt: waar ga ik heen? Hoeveel tijd heb ik? Wat voor weer wordt het? Moet ik oefeningen doen, en zo ja, welke? En vooral, waar ben ik al een tijdje niet geweest? Want niks is vervelender dan vaak dezelfde wegen befietsen. De loopvarianten heb ik het vorige blogje al besproken, hier komen de fietsrondjes. Rondje Betuwe Dit is wel mijn favoriet van 2016. Tijdens een toertocht in het voorjaar werd ik door mijn eigen dorp (uit mijn jeugd) geleid en via de prachtige Betuwe terug naar Utrecht gestuurd. Genoten! Je zorgt dat je zo snel mogelijk op de dijk bij Culemborg of Beusichem komt. Dan ga je willekeurig binnendoor langs Zoelmond, Buren, richting Tiel. Dan houd je Geldermalsen aan, om b

Op den Twitters heb ik het af en toe met mensen over fijne loop- of fietsrondjes. Ook op Strava wordt natuurlijk veel geïnspireerd en afgekeken. En terecht. Een mooi rondje is hetzelfde als een mooie vrouw: je moet haar delen. Liefst met mij...;). Persoonlijk vind ik rondjes heerlijk. Nieuwe rondjes, oude rondjes. Rondjes hebben een thema, of er kleeft een herinnering aan. Alle rondjes zijn erg prettig, want zo niet, dan zijn ze rondje af. Een rondje dat je nooit meer loopt of fietst is geen rondje meer. Dat verliest haar status en privileges. Er wordt ook nooit meer over gepraat. Ook daarom wil ik graag mijn favoriete rondjes delen. Te beginnen met de hardlooprondjes. Omdat ik dat als eerste deed (en pas veel later ging fietsen), maar ook omdat je de afstanden vanaf thuis dan gestaag kan vergroten. Balans is alles. Een klein voorbehoud is natuurlijk wel dat alles nogal 'Utrecht oost-georiënteerd' is. De afgelopen jaren woonden wij in Tuinwijk, inmiddels in De Bilt. Dat maa

Weemoed. Dat ervaar ik sowieso na vakanties. Na zomers. Dus in deze periode, zo half oktober, als het echt koud begint te worden, de straten niet meer schoon te vegen zijn en het buitensporten meer en meer karakter vereist, dan denk ik graag terug. Aan de zomer. Of zonnige voor- en najaarsdagen. En al deze dagen hebben wij de afgelopen jaren gesleten op een camping aan het Henschotermeer. Daar hadden wij namelijk een caravan staan, op een seizoensplaats. De luxe, het genot. Je eigen simpele 'buiten', perfect voor de stadsmens met een hang naar buiten. Zoals wij. Met name De Vrouw en Senna waren volledig op hun plaats op de camping. Los van het feit dat we allemaal makkelijk voldeden aan de geldende kledingvoorschriften, kwam De Vrouw er zeldzaam tot rust en was Sen er de hele dag druk met vriendinnen, spelen, rennen, weg en weer terug. Helemaal geweldig. Finn en ik zaten er wat anders in. Finn miste namelijk zijn wifi. Er was wel wat wifi, maar de verbinding was waardeloos

Zaterdag heb ik de Challenge Almere gedaan. De halve, uiteraard. Er gingen ook weer honderden mensen voor de hele afstand, maar dat was aan mij niet meer besteed. Ik spaar mijzelf tot Maastricht 2017. Maar een halve, dat moest wel lukken. In de aanloop heb ik vooral goed (wat sneller) gezwommen en verder goed getraind. Afgelopen maandag nog een hele lange gefietst met Gijs, vanuit Enschede terug naar huis. Dat was wellicht wat te lang om goed uitgerust aan de start te verschijnen, maar helemaal niks doen blijft lastig. Vrijdag had ik met een Hellas clubgenoot en zijn dochter (3) al even de spullen en fiets afgeleverd. Dat betekende dat ik mij zaterdag kon richten op op tijd komen, de start van de hele meepakken en mijn eigen troepjes goed klaarleggen. Om half negen mochten wij los. Voor het zwemmen had ik mij voorgenomen meer in de drukte te gaan liggen. Doel daarvan is vooral minder zinloze meters te zwemmen en eventueel 'draft' meepakken. Dat schijnt niet alleen achter ee

Afgelopen zondag was de tweede editie van de Ironman Maastricht. Al sinds ik ergens in 2014 las dat het merk Ironman een race in Maastricht ging organiseren, volg ik de vorderingen. Toen ik ergens in 2015 zelf na ging denken over een hele triatlon, was dit dan ook gelijk mijn favoriete race en gewenste debuut op de hele. De eerste was te vroeg voor mij. Toen was ik er nog niet aan toe. De tweede viel verkeerd. Midden in de vakantie. Als je een half jaar lang iedereen in het gezin rekening laat houden met jouw sportplannen, kom je er niet mee weg ook de zomervakantie nog even in te pikken. Dus nee. Geen Maastricht voor mij, wel Frankfurt. Daar kwam ik vervolgens de organisatie uit Maastricht tegen en dat maakte dat ik definitief volgend jaar hun en mijn race ga doen. Ik had de derde editie al in het snotje, ware het niet dat de datum nog niet bekend was. Het is wederom midden in de vakantie, maar na Frankfurt is het gezin zo enthousiast dat ik die in tweeën mag breken met

Woensdag. Donderdag gaan we rijden. Effectief betekent een vakantie van drie weken meestal dat je de eerste week aan het tot rust komen bent. De tweede week ben je echt vrij en ontspannen. De derde week begin je alweer over de terugreis na te denken, boodschappen doen en laatste wensen vervullen. In ons geval gaat dat dit jaar gelukkig anders. Die eerste week hadden wij niet nodig, want allebei al twee maanden thuis en heerlijk ontspannen. En in deze laatste ben je dan wel druk met de donderdag en het naderende afscheid van Rowdy, maar we weten ook dat we nog een paar weken met de kids hebben. Geen stress. We gaan waarschijnlijk komende weken lekker nog iets doen. Iets dichter bij huis, als het een beetje lekker weer is. Nu hebben we de tijd. Maar eerst hier afronden. Afgelopen vrijdag deden we met het hele gezin mee aan de Color Run. Rowdy staat aan de basis van het idee hier, als onderdeel van het animatieprogramma, en wij laten geen kans lopen om en groupe even lekker smerig te wo

Deze week las ik 'Oorlog en kermis' van (toenmalig) Rusland-correspondent Olaf Koens. Een prachtig boek, verhalend, over zijn meest recente paar jaar in en rond Rusland. Zijn titel slaat, volgens mij, op de in de voormalig Sovjet-Unie aanwezige tegenstrijdigheid. Altijd en overal. En dat gevoel had ik de laatste week ook hier op vakantie. Het optimale leven, met gezin, in de zon, alle rust en vrijheid, versus de gebeurtenissen in de wereld. De aanslag in Nice, de coupepoging in Turkije, de blinde Turken in Nederland, een Afghaan met een bijl in een Duitse trein. Het stopt niet meer, het is echt oorlog, terwijl ik hier op de kermis loop. Los van dat duale, maakte het boek ook een sluimerende liefde voor het (voormalig) Oostblok in mij los. Toen ik ooit twee jaar geschiedenis studeerde, was ik vast van plan mij te gaan specialiseren in Oost-Europese geschiedenis. Of Moderne geschiedenis. Of beide. Nooit gedaan natuurlijk, en de afgelopen dagen voelde ik die spijt weer. Want

Arrivé! En al een weekje hoor. Klein weekje. Na vertrek op donderdag zijn we doorgereden tot een allerschattigst en chique hotelletje in Langres. Zo'n hotel waar geen TV hangt, waar geen voetballen wordt gekeken, maar waar mensen van heinde en verre vandaan naartoe komen om lekker te eten. Niveau, een uitstekende keuken, gesitueerd in een oude abdij binnen de historische stadswallen van Langres. Afijn, perfect voor een aankomst rond 21.15 uur en een verlangen naar een ordinaire pot voetballen dus.... Maar gelukkig bood het dorpje zelf van alles. Twee straten verderop vonden wij een kroegje waar we Frankrijk - Duitsland konden afkijken na de gemiste eerste helft. TV's binnen, publiek buiten aan tafeltjes. Heel relaxt en de meest uitzinnige uitdossing betrof een Frans vlaggetje op de wang. Zo'n ding wat we in Nederland al op doen als de vuilnisman een keer op tijd komt. Praat mij nooit meer over hysterische en nationalistische Fransen. Dorpsstraat Langres

Drie dagen later. T plus 3, om de blogtitels aan te houden. Langzaam komen we allemaal bij van het indrukwekkende weekend en alle ervaring en beleving die we daar opdeden. Het is echt bizar en bijzonder wat er in zo'n weekend gebeurt met deelnemers, maar zeker ook met de betrokken supporters, familieleden en fans. Maar eerst: we hebben het allebei gehaald. En hoe! Jasper in 10.38:38 en ik in 11.32:02 . Hele vette tijden, in beide gevallen veel meer dan waar we op hadden gehoopt. Ze wilde ik zeker onder de 13 uur finishen, liefst ook in de buurt van de twaalf. En, onuitgesproken, had ik wel een sterk verlangen om onder die twaalf te duiken. Maar een half uur? Nee, dat had ik niet verwacht en zelfs niet gehoopt. Eerst terug naar de zaterdag. De dag van het laatste blog. We hebben de voorbereidingen allemaal keurig doorlopen en zijn 's avonds bij een Italiaan op een paar kilometer van het hotel gecrasht. Kirsten en Bas waren onderweg en schoven later ook aan. De laatste (ha