De Schopper

Zeg, #Rabobank, #ABNAMRO en #BKR, denk eens aan je klanten! Als je, zoals wij, je goede voornemens een forse zwaai geeft, en dat goede voornemen bestaat uit verhuizen, dan moet je langs de bank. Om meerdere redenen. Een zeer teleurstellende ervaring bij de Rabobank hebben we al achter de rug, vandaag volgde een bizarre ervaring bij de ABNAMRO. Maar eerst even het begin. Vorige week had Seline al begrepen van de Rabobank, dat zij ondernemers/ZZP-ers als ondergetekende alleen maar netto aanslaan in de berekening van een hypotheek. Dat betekent dat haar brutoloon en mijn nettowinst samen de basis zijn voor een mogelijke lening. Kul natuurlijk, want waarom dat onderscheid? Geen verklaring gekregen, maar het wantrouwen jegens de ZZP-er druipt er vanaf. Dus dat wij onze uiterste best gaan doen van de Rabo af te komen, is evident. Onrecht en ongelijk drijven mij zeer accuut en ver van wat of wie dan ook. Dag dag. Voor nieuwe banken moesten wij echter wel weer even een rondje BKR-uittrek

Seline is vroeger opgevoed met een wekelijks ritueel, namelijk het in de auto kruipen met ouders en zus en ellenlange tochten door potentieel interessante regio's maken, op zoek naar mooie, kansrijke, beeldschone en mogelijke panden voor het gezin. En ze vond het vreselijk! Daarom doen wij nu exact hetzelfde. De kinderen, en dan met name de kleintjes, want Rowdy mist alles vanwege zijn motorcross en weekends bij zijn vader, worden al helemaal beroerd als het weekend in aantocht is. "Ik wil thuisblijven vandaag" is een veelgehoorde kreet, maar nog geen uur later zitten we weer in de auto. DVD erbij, eten en drinken, een paar ruzietjes en een lijstje met huizen die we gaan berijden. De buurt bekijken, de ligging zelf zien, een gevoel krijgen bij de afmeting van de tuin en soms ook even een rondje door het desbetreffende dorpje. Gisteren hebben we achtereenvolgens Noordeloos, Goudriaan, Arkel, Tienhoven, Ameide, Sluis en Asperen gedaan. Alleen Noordeloos bleef over na de

Het was koud en winderig, langs het kanaal. Vanmorgen heb ik de auto voor zijn jaarlijkse keuring (en de afhandeling van mijn kop-staart-kopje en de verzorging van de schade van een muntje langs de gehele rechterkant...) bij de dealer achtergelaten. Gelijk even gekeken naar een nieuwe Espace, maar dan groot en volledig uitgerust. Conclusie: ik moet nog even doorsparen. Daarna ben ik daar vandaan gaan lopen, eerst helemaal langs het kanaal, richting de A12 en Kanaleneiland, daar linksaf en vrij snel weer link, terug richting centrum. Daar ben op op het Ledig Erf de singel opgelopen, dat was lang geleden! Ik dacht dat ik al een mooi rondje had gemaakt, maar bleek in een rechte en dus kortste lijn naar huis te lopen. Maar goed. Ruim 7 kilometer in bijna 12 km per uur. Prima. Morgen weer een dag...;) <p><p><p>&a

Mijn laatste post was inmiddels bijna tien dagen terug. Dat is lang. Ik was er even klaar mee, mede gezien het onderwerp van deze laatste post . Dat is gelukkig al weer wat weggetrokken, al blijft het een teer punt. Huizen. Vanmorgen bleek het zadel van de bakfiets, voor de deur geparkeerd, gestolen. Het is het vierde of vijfde zadel in evenzoveel jaren. Ik ben wel klaar met de types waarmee ik deze stad moet delen. We hebben wel weer een paar leuke huizen opgelijnd staan, maar een bezichtiging is echt nodig om het juiste gevoel aan te wakkeren. Bij mij. Ik zit nog een beetje in de verdoofde fase, haha. En we hebben het hartstikke druk gehad de afgelopen weken. Dus alles glijdt er maar een beetje langs, en daarna ga je weer door. Maar Seline heeft haar werkweekend achter de rug, mijn pilot is opgeleverd en de kinderen hebben bijna krokusvakantie. En dat komt goed uit, want we hebben zin om nog even een paar dagen te vluchten, naar een besneeuwde Alpenweide bijvoorbeeld. Als er tenmin

Hij is weg. Mooi was het nog niet, veel wel. Maar goed, daar mag iemand anders zijn of haar paard gaan houden. En hond gaan uitlaten. Voor de tweede keer in een week of vier, komen we er op het moment dat we bellen voor een bezichtiging achter dat 'ons' huis al is verkocht. En dat is klote. Vier weken geleden betrof het een mooi huis in Vianen. Deze week, vandaag, ging het om deze prachtige en vervallen boerderij in Zijderveld. Er moet nog wel wat aan gebeuren, maar ik was de wedstrijd graag aangegaan. Met een jaar of twee a drie kom je een heel eind. En zo verschrikkelijk veel potentie. In ruimte, in ligging, in het opknappen van oude details, in pure en oppervlakkige schoonheid. De nieuwe eigenaars gun ik uiteraard een paar straffe tegenvallers. En verder ook werkelijk helemaal niks! En wij gaan weer verder zoeken. Naar een mooie, ietwat vervallen, oude woonboerderij met rieten kap, veel te veel tuin en uitzicht en een overdosis aan landelijke charme.

Nadat we afgelopen zomer al werden getrakteerd op een geweldig slaappatroon bij onze kinderen, van tien tot tien, elke nacht, begint nu ook de leeftijd en mate van zelfstandigheid tot uiting te komen op de weekenddagen. Dat betekent niet langer opstaan als de eerste wakker wordt, maar opstaan als je zelf wakker wordt. Van een uur of half zeven zijn we doorgegroeid naar een uur of half negen. En dat scheelt! We zetten 's avonds twee pakjes en een handvol koekjes klaar voor het spul, en wachten vervolgens rustig en vooral slapend af hoe de ochtend zich bij hun ontwikkelt. Meestal vrij goed. Af en toe staat er een aan je bed met een vraag of opdracht (!), maar over het algemeen worden we met rust gelaten. Tot we zelf besluiten dat het wel prima is geweest. Zo ook vanmorgen. De eerste 'hut' was al gebouwd en het verstoppertje spelen kon beginnen toe ik de kamerdeur opendeed. Leuk! Eerst maar even koffie, knuffels en een sigaret. Met een loeiende TV in de hoek en een DVD bij

Met Finn hebben we het afgelopen jaar een roerige educatieve periode doorgemaakt. De kleine grote man werd door een van zijn beide juffen duidelijk niet goed begeleid, en daar werd na aanhoudend om opheldering vragen van onze kant niet genoeg op gereageerd door de directie. In zijn rapporten kwam hij er vanaf als minder dan gemiddeld tot gemiddeld, iets dat wij niet echt herkenden. Daarnaast was hij regelmatig schoolziek, stopte hij met tekenen en liep zijn taalgebruik zelfs gewoon achteruit. Tijd voor actie. In de zomervakantie zijn we via internet bij een hele leuke pedagogisch psychologe ( Dotado in Den Haag ) uitgekomen. Daar is Finn een ochtend getest met allerlei spelletjes, handelingen en acties, waarna hij zeurend dat het voorbij was, weer mee mocht. Het resultaat werd ons thuis gepresenteerd en was verbijsterend. Zelfs voor ons. Gemiddeld is de man dus zeker niet. Verre van. Hij kent echter wel een gebruiksaanwijzing en heeft zeer dominante voorkeuren voor methodieken. Zo we