De Schopper

Vandaag werd bekend dat na een dag en een nacht onderhandelen een akkoord over de nieuw in te voeren AOW-leeftijd heeft gefaald. Sneu. Nu moet de kamer het gaan doen en dat is, zo blijkt vaak, toch echt een laatste en altijd minste redmiddel. Maar ik begrijp het ook niet echt, als ik eerlijk ben. Werkgevers komen met een plan, vakbonden komen met een plan. Beiden voldoen, zo lijkt het, aan de eis dat het vier miljard moet besparen. Bon. Werkgevers willen ergens in de toekomst hard de leeftijdsgrens van 65 naar 67 tillen. Punt. Vakbonden willen het vrijgeven en aan de werknemers zelf overlaten, gestimuleerd door extra premie als er langer wordt doorgewerkt. Mijn persoonlijke voorkeur in deze is helemaal helder. Al vanaf het eerste moment. Als ik werkgever was geweest en de vakbonden hadden hun presentatie gegeven, had ik opgestaan en heel hard "akkoord" geroepen. Ze hebben gewoon een goed plan uitgedacht. Een waarbij weer meer keuze en dus zelfredzaamheid wordt neergelegd bij

Dat was de slogan van een 'tien-Engelse-mijlen-wedstrijd' die ik met Mark een jaar of zeven geleden heb gelopen en ik ben 'm nooit meer vergeten. Stoer t-shirt kregen we er ook bij. Dat was ter voorbereiding op een van onze halve marathons in Utrecht. Geweldige dagen en lopen, helaas is tegenwoordig het parcours helemaal omgelegd en wordt je gedwongen te genieten van Leidsche Rijn en de geheel verkeerde kant van Utrecht. Jammer. Desalniettemin ben ik sinds februari weer aan het proberen wat meer te lopen dan slechts op en neer naar de Albert Heijn. En dat lukt prima, als jet het afzet tegen de afstanden die een gehandicapte aflegt. Meer gemiddeld gezien is het een licht drama, aangezien mijn altijd opspelende knie nu alles goed verdraagt, maar ik daar een (en soms twee) 'vollopende' kuiten voor terug heb gekregen. Afgelopen vrijdag heb ik bezoekje nummer 13 aan mijn fysio afgelegd en mijn lopen geanalyseerd. Ik loop niet helemaal mooi recht en beweeg iets teveel met

Vandeweek kreeg ik een mail van mijn zwagert. Hij had een leuk interview gezien op Het Gesprek. Nu doen die geruchten natuurlijk al langer de ronde, dat daar weleens een goed gesprek wordt gevoerd. Maar feitelijk haak ik meestal af als ik er langszap. Jammer, zo blijkt. Want er is wel degelijk iets te missen. Maar gelukkig is daar het algehele vangnet dat internet heet..... Deze meneer Aslander, ik had eigenlijk nog nooit van hem gehoord, heeft een geweldig leuke en inspirerende kijk op geld verdienen, de wereld om zich heen, ambities, studeren, marketing (niet zo positief...;)) en ons aller plaats in het geheel. Of je het er nu (deels) mee eens bent of niet, het is een mooie kijk, en zeer zeker vol van inspiratie, hoop en vooruitgang!!!

Komende 16 oktober ga ik met een paar man van mijn oude voetbalteam naar een bandje in Nijmegen, in het 'zusterzaaltje' van Dornroosje. The Madd heet het bonte gezelschap druktemakers deze keer, en op basis van de eerste stukje sdie ik op YouTube heb gezien, is het wel wat voor mij...;) Hier het optreden van The Madd in De Wereld Draait Door, afgelopen week:

Pfffff, Prinsjesdag. Echt mooi decorum, maar verder heb ik er helemaal niks mee. De voordracht van de Koningin, de tocht in die koets door de stad, de vijf dozen papier met daarop de plannen voor het komende jaar (!). Nee, ik wacht wel op de film. Wel kan ik me nu al, blind, opwindend over de halfzachte plannen van de regering. Er komt geen gok aan te pas als ik zeg dat ik me er nauwelijks in kan vinden. Mijn plannen zijn het niet. Maar goed, dat is het gevolg van ons coalitielandje, daar waar jij (of jouw partij) meeregeert, maak je kans op een maatregel van jouw gading. In de huidige regering zit echt niks dat ik een warm hart toedraag, dus op hun warmte hoef ik dan ook niet te rekenen. Ik blijf me uitspreken over het einde van de provincies, maar heb er nog niemand die er wel wat over te vertellen heeft over gehoord....;) In de tussentijd wacht 'de crisis' en alle ellende en doemdenkerij die erbij hoort. Wat een ellende, als ik zo lees en luister en kijk. En ik heb even geen

Wat zou ik doen als...? Is mijn favoriete vraag. Ik gebruik 'm ook vaak. Vandaag nog, in een sollicitatiegesprek, om aan te geven dat ik probeer zo onafhankelijk mogelijk te denken, handelen en reageren. Hoe? Door me af te vragen wat ik zou antwoorden, doen, willen in de wetenschap dat ik 20 miljoen euro op de bank heb staan. Die volstrekte financiële onafhankelijkheid zou grote gevolgen hebben. Voor mij, voor mijn omgeving en voor mijn werk. Als ik een andere mening heb dan een collega, opdrachtgever of zelfs een directeur, aarzel ik zelden voor ik deze persoonlijke rijkdom ook daadwerkelijk deel met mijn gesprekspartners. Dat is in mijn geval gewoon een karaktereigenschap. Maar hard tegen een beslissing ingaan kan weleens als zakelijke zelfmoord worden gezien en daarom enige aarzeling veroorzaken. In die gevallen bedenk ik mij wat ik zou doen met die bankrekening achter mij, en het antwoord laat zich raden. Dus handel ik ook zo, zelfs met de dramatische balans die mijn bankrekeni