De Schopper

Sjonge... Sorry. Als eerste. Voor het verwaarlozen van alle (3) trouwe lezers van dit blog. Niks geschreven, in een maand of zes. Je stopt met je blog of je schrijft een nieuwe update. Het is namelijk niet dat er niks is gebeurd. Nogal veel zelfs. Uiteraard. De wereld werd ziek en wordt maar moeizaam beter. En bij de Heukeltjes kregen we de gevolgen hard gepresenteerd. Utah, Corona, school First things first. 'Met kwispelende kids naar Utah' , riep ik in het laatste blog. Mooie plannen. Nog steeds. Waar ik op 11 februari nog dacht dat we binnenkort gingen, konden we na half maart onze reis verzetten. Corona kwam, zag en overwon en wij verplaatsten onze plannen naar september. Want na de zomer is de wereld wel weer beter en vrijelijk toegankelijk. Dachten we. De klap voor De Vrouw was echter fors. Ondanks het voorgenomen gebrek aan hoop, barst je toch van de verwachtingen over hoe je terugkomt uit Utah, over de effecten van de behandeling. Effecten waarvan je nu zeker weet dat j

Als ik al eerder zo'n lange blogpauze heb genomen, dan was het niet veel meer dan deze laatste drie maanden. Maar ik heb ook geen zin om het op te zoeken. En waarom? Drukte natuurlijk. En geen zin. Een kleine winterdip is uw favoriete 'blogger over niks' niet vreemd. Laten we het dan maar wel over iets hebben. Utah bijvoorbeeld, terugkomend op mijn laatste bericht op dit blog. We hebben een crowdfundingactie opgezet voor de reis, de behandeling en de nazorg van De Vrouw in een privé-kliniek in de VS. Kort en goed: binnen twee weken hadden we zo'n 80% van het benodigde budget binnen, inmiddels zijn we er bijna. Dat betekent dat we dus definitief naar Utah gaan. De vluchten zijn geboekt, de onderkomens, de auto, alles. Voor de nazorg in Nederland, een cognitief-fysiotherapeutisch- en een psychologisch traject, zijn we nog niet rond, maar daar hebben we alle vertrouwen in. Dat is dus dik vet feest, en brengt gelijk nieuwe stress met zich mee, want nu gaat het echt door