De Schopper

Het gaat natuurlijk wel een mijlpaal worden. De verkoop van ons huis. Het huis waarin we zijn gaan samenwonen, waarin er een 18 werd en er twee werden geboren en opgroeide. En nog zoveel meer. Vandaag staat ie te koop, op Funda . De komende weken en maanden gaan rommelig worden. Belletje van de makelaar, afspraak maken, opruimen, iedereen het huis uit krijgen, en dat misschien wel twee a drie keer per week. Spannend, vermoeiend en heel erg nodig...;). In het voorjaar van 2011 gingen we deze fase ook in. Toen hadden we bijzonder veel kijkers, zeker gezien de slappe markt van die dagen. Voor we goed en wel in gesprek raakten, werden wij verliefd en gelijk ruw gescheiden van onze witte boerderij met rieten kap aan de Everdingse Waal. Bruut. Maar als ZZP-er had ik niks bij de bank te zoeken, zoveel was wel duidelijk. Na die teleurstelling moest het huis van de markt. Maar wij hebben altijd met een half oog doorgekeken naar vervolgopties. Waar wil je heen? Niet meer het plat

Die ene vraag. Terugkijken en eerlijk zijn. Tuurlijk, het is nog niet voorbij en alles en iedereen is veranderbaar. En anders nog wel bij te sturen. Maar toch. Ben je trots op wie je bent (geworden)? In mijn persoonlijke 'grote veranderjaar', 2013 sprak ik op de begrafenis van een van mijn beste vrienden. Na afloop stond ik met bier in de hand de boel gade te slaan met Jasper, die toen zei "het gaat erom hoe je herinnerd wordt". Is wat mij betreft niet het hele punt, maar het zette me wel aan het denken. Hoe zou ik, toen, herinnerd worden? Voor het overgrote deel was ik dik tevreden met hoe ik herinnerd zou gaan worden. Maar in de maanden en jaren die volgden ben ik wel gestopt met roken, meer gaan sporten, gezonder gaan eten, 9 kilo afgevallen en heb ik mij voorgenomen dat werken belangrijk is, maar ook alleen als ik er plezier in heb en de kinderen op school zitten. Dat geeft ook de beperking van 'herinnering' aan. Ik wil uiteraard graag fantastisch herinner

Weer een weekend weg, maar wel weer De Vrouw terug in huis. Die was met een vriendin naar hun huisje aan het Idromeer. Het leverde een volle buik, belachelijk mooie foto's, een mooi weekend en een seizoensplanning voor 2017 op. Maar first things first. Donderdag vloog De Vrouw, dus ik was vanaf daar eenoudergezin. We hebben het maar lekker rustig gehouden. Basketbal afgezegd en avondje cocoonen, lekker eten en laat naar bed. Vrijdag was er gewoon weer school en werk. Zaterdag, dat was de dag. Wat de kids betreft dan... In Antwerpen werd voor de tweede keer Gameforce georganiseerd. Een beurs waar bloggers komen en games worden aangekondigd en in veel gevallen al te spelen zijn. Dat leek Finn wel wat en hij haalde zijn zus makkelijk over: Antwerpen it is. Senna had de limousine stand uitgevonden en lag languit over de tweede rij stoelen heen gedurende de rit. Eten en drinken mee, zakgeld in de zak, wij waren op alles voorbereid. Maar niet op de grootte. Of liever: het gebrek daaraan.