Posts

Posts uit 2015 tonen

Wat een week, weer...

Afbeelding
Skiën is natuurlijk al een geweldig tijdverdrijf. Maar samen met je gezin, in een idyllische omgeving, met prachtig weer en vanuit een heerlijk hotel en allemaal gezond op weg naar huis... Ja, met recht een droomweekje! Wij waren voor de derde maal neergestreken in Fiss, Oostenrijk. En ook deze keer namen we de kerstdagen mee. Perfect ontwijkgedrag, maar vooral ook de leukste en beste week om te gaan skiën. In een schoolvakantie dan...;). De Krokusweek is echt veel te druk en nieuwjaar vieren we liever wel thuis. Kerst juist niet, dan krijgt niemand het idee ons uit te nodigen. Dat vieren we lekker samen. Na een dag in de sneeuw welteverstaan. Bij onze favoriete Italiaan: Of in de trein, terug naar huis, zoals vanavond. We dachten nog wel wat broodjes te scoren voor de treinreis, maar helaas is alles hier dicht, ook op het station. Het blijft toch tweede kerstdag. Dus ons kerstdiner bestaat uit Pringles, M&M's en vage Oostenrijke koekjes. Ook goed. Maar wat een week was het wee

Mijn seizoen kan beginnen!!!

Afbeelding
Eind november. De neus- en voorhoofdsholtes zijn leeg, ik ben hersteld van de operatie en van mijn spontane kuitverrekking en mijn nieuwe fiets is er. Eindelijk. Seizoen 2016 kan beginnen...;) Eerst het klein leed. De holtes gaan voor zover ik voel geweldig goed. Ik ben aardig opgeschoond, heb nergens last meer van en denk al dagen aan meer inspanning dan slechts de rondjes die ik afgelopen week heb gewandeld. Maar ik had nog een kuit. Woensdag heb ik de fysio mijn plan voorgelegd: zaterdag weer eens tacxen, zondag voor het eerst hardlopen. Hij is akkoord. Dertig minuten op marathontempo. Rustig aan dus. Maar dat is prima. Ik ben zo blij dat ik weer even mag, inhouden wordt geen issue. Dinsdag ga ik dan weer, op de baan bij Hellas. Daar is de fysio zelf ook aanwezig, dus die kan even meekijken. Woensdag lig ik weer op zijn tafel, evalueren en voelen hoe de kuit zich heeft gehouden. Nice! En dan het laatste pronkstuk uit mijn sportcollectie. De fiets. Wat een schoonheid. En wat een fuck

Toch best indrukwekkend

Afbeelding
Heel erg druk was ik er niet mee. Vooral op kantoor de dagen vrijhouden en het twee weken niet sporten waren aandachtspunten afgelopen week. Maar toen ik vanmorgen wakker werd, piepte ik iets anders. Dat kwam omdat ik gisteren ben geholpen aan neuspoliepen. Ik ben er, liever gezegd, vanaf geholpen. Neuspoliepen zijn nare krengen die in je holtes groeien zonder aanwijsbare oorzaak. Mensen met astma of alergieen (heb ik niet) en mannen tussen 30 en 40 jaar (ben ik niet) hebben er meer last van. Ik dus ook. Ik zat er vol mee zelfs. Een soort van permanente lichte verkoudheid en regelmatig het gevoel dat er iets in je neus zit wat je er niet uit krijgt. Vrij irritant. Donderdagmorgen mocht ik mij om tien uur melden. Om half twaalf stond ik op de rol. Nadat De Vrouw me in de verzorgende handen van het ziekenhuispersoneel had achtergelaten begon het grote wachten. Paar 'voor de zekerheid' paracetamolletjes erin, maagbeschermer voor de narcose, 'chemisch geprepareerd',

Geblesseerd... Fuckerdefuckfuck

Afbeelding
Tsssk. Alsof er iemand met zijn duim twee slierten spier over elkaar heen schoof. En toen kon ik alleen nog een beetje hinkelen. Op links welteverstaan. Maar, als je je dan blesseert, doe dat dan op weg naar de patatzaak en niet in een of andere one-time-only wedstrijd. Dat dan weer wel. De zin in patat stelde het chagrijn ook uit, zeker tien minuten. Daarna kon ik wel janken, zoals De Vrouw ook al fijntjes aangaf. Vrijdagavond heb ik Googlend en lezend op de bank doorgebracht. Been omhoog, om het uur even koelen, af en toe voelend waar het nu exact zit en kijkend naar eventuele verkleuring en verdikking. Het slechte nieuws is dat een zweepslag in het ergste geval zomaar tien weken herstel met zich mee brengt. En dan mag je daarna je oude niveau weer gaan halen. Het goede nieuws is dat het bij mij minder erg lijkt.  In de meer nauwkeurige omschrijvingen van een spierverrekking en spierscheuring wordt in het tweede geval gesproken over veel pijn, verdikking en zelfs bloeduitstortingen i

Nieuwe fase

Afbeelding
Het gaat natuurlijk wel een mijlpaal worden. De verkoop van ons huis. Het huis waarin we zijn gaan samenwonen, waarin er een 18 werd en er twee werden geboren en opgroeide. En nog zoveel meer. Vandaag staat ie te koop, op Funda . De komende weken en maanden gaan rommelig worden. Belletje van de makelaar, afspraak maken, opruimen, iedereen het huis uit krijgen, en dat misschien wel twee a drie keer per week. Spannend, vermoeiend en heel erg nodig...;). In het voorjaar van 2011 gingen we deze fase ook in. Toen hadden we bijzonder veel kijkers, zeker gezien de slappe markt van die dagen. Voor we goed en wel in gesprek raakten, werden wij verliefd en gelijk ruw gescheiden van onze witte boerderij met rieten kap aan de Everdingse Waal. Bruut. Maar als ZZP-er had ik niks bij de bank te zoeken, zoveel was wel duidelijk. Na die teleurstelling moest het huis van de markt. Maar wij hebben altijd met een half oog doorgekeken naar vervolgopties. Waar wil je heen? Niet meer het plat

Ben je trots op wie je bent geworden?

Afbeelding
Die ene vraag. Terugkijken en eerlijk zijn. Tuurlijk, het is nog niet voorbij en alles en iedereen is veranderbaar. En anders nog wel bij te sturen. Maar toch. Ben je trots op wie je bent (geworden)? In mijn persoonlijke 'grote veranderjaar', 2013 sprak ik op de begrafenis van een van mijn beste vrienden. Na afloop stond ik met bier in de hand de boel gade te slaan met Jasper, die toen zei "het gaat erom hoe je herinnerd wordt". Is wat mij betreft niet het hele punt, maar het zette me wel aan het denken. Hoe zou ik, toen, herinnerd worden? Voor het overgrote deel was ik dik tevreden met hoe ik herinnerd zou gaan worden. Maar in de maanden en jaren die volgden ben ik wel gestopt met roken, meer gaan sporten, gezonder gaan eten, 9 kilo afgevallen en heb ik mij voorgenomen dat werken belangrijk is, maar ook alleen als ik er plezier in heb en de kinderen op school zitten. Dat geeft ook de beperking van 'herinnering' aan. Ik wil uiteraard graag fantastisch herinner

Mooie weekends en nog betere plannen

Afbeelding
Weer een weekend weg, maar wel weer De Vrouw terug in huis. Die was met een vriendin naar hun huisje aan het Idromeer. Het leverde een volle buik, belachelijk mooie foto's, een mooi weekend en een seizoensplanning voor 2017 op. Maar first things first. Donderdag vloog De Vrouw, dus ik was vanaf daar eenoudergezin. We hebben het maar lekker rustig gehouden. Basketbal afgezegd en avondje cocoonen, lekker eten en laat naar bed. Vrijdag was er gewoon weer school en werk. Zaterdag, dat was de dag. Wat de kids betreft dan... In Antwerpen werd voor de tweede keer Gameforce georganiseerd. Een beurs waar bloggers komen en games worden aangekondigd en in veel gevallen al te spelen zijn. Dat leek Finn wel wat en hij haalde zijn zus makkelijk over: Antwerpen it is. Senna had de limousine stand uitgevonden en lag languit over de tweede rij stoelen heen gedurende de rit. Eten en drinken mee, zakgeld in de zak, wij waren op alles voorbereid. Maar niet op de grootte. Of liever: het gebrek daaraan.

Over vooruitgang en hartslagmeters

Afbeelding
Wat een weekend weer. Genoten van het vrij zijn, het hardlopen, de bereikte doelen en zelfs een beetje van de spaarstand. De spaarstand? Ja, dat pas ik, indachtig de breed aanvaarde trainingsleer van periodisering, toe als ik een wedstrijd heb die ik echt serieus neem. Ditmaal deed ik het voor de Singelloop in Utrecht, want ik wilde mijn 10 kilometertijd aanscherpen. Maar eerst het weekend, want dat was ook zalig! We hadden oorspronkelijk gepland zaterdag de caravan af te breken en op te ruimen en daarom de kinderen uitbesteed. Nu hadden we de caravan spontaan twee weken geleden al gedaan, maar de slaapdate bij oma hadden we lekker laten staan....;). Nadat Jasper en Itta geen oppas konden regelen, zijn we lekker zelf de stad ingegaan. Rondje wandelen, lekker bijkletsen, biertje in De Boslust en na wat overvolle restaurants te hebben afgelopen kwamen we uit bij El Mundo op de Voorstraat. Lekker en gezellig gegeten, met een spectaculair goeie cheesecake als dessert. Zaterdag

Einde seizoen

Afbeelding
Een beetje melancholisch, op z'n minst. Dubbel ook. Het seizoen loopt op haar einde en ik mis het nu al. Ik ben geboren voor de lente en de zomer, voor droge wegen, zonnestralen, voor de kleuren in de natuur en een warm briesje erbij. Maar het is voorbij. De zomer van 2015 is af, we moeten door. Er liggen alweer pepernoten in de schappen, de aanbetaling voor de skivakantie is gedaan en mijn neusholte operatie staat gepland. Herfst. En dan winter. Veel teveel rust, te weinig buiten, te weinig lucht, te veel donkerte. Einde seizoen betekent ook iets voor de camping. Afbreken en opruimen om precies te zijn. Dat gaan we komend weekend doen. Dat doen we waarschijnlijk gewoon in een dag, maar als er nog klusjes overblijven hebben we daar natuurlijk tot 1 oktober de tijd voor. Het 'juridische einde' van het campingseizoen...;). En tsja. Ook het sportieve seizoen kent dergelijke veel te harde breuklijnen. De wereld spreekt af dat er duidelijke grenzen dienen te zijn en jij hebt je

Wat een weekend

Afbeelding
Mooi weer, het gezin, een uitgestrekt bos, veel meer heb ik niet nodig om een topweekend te hebben. Het weer was er en wij hadden de hele week toegeleefd naar een paar dagen camping. Omdat Finn niet hoefde basketballen zaterdag konden we het ook nog eens met z'n allen doen en hoefde we niet opgesplitst op en neer. Nadat Senna vrijdag haar eerste proefles turnen had afgerond, hebben we nog even thuis gegeten voordat we gingen. Dan houd je gewoon nog een kleine avond om te spelen over. Ik had vrijdagmiddag nog een kort rondje gelopen en verder een redelijk drukke dag gehad, dus ik was rond negen a half toen klaar met de dag. Maar tegenwoordig moet ik dan op de kinderen wachten, die met gemak mijn (beoogde) bedtijd halen. Zaterdag hebben we helemaal niks gedaan. Wel hebben we het afbreken gepland, omdat we twee weekenden met feestjes voor de boeg hebben in september. Dat betekent dat ons campingseizoen effectief over is. Het weekend van 12/13 september ruimen we op. Het is niet anders

Fietsen met de oudste

Afbeelding
Hier was ik al wel een paar maanden mee bezig. Rowdy's latente interesse in fietsen hadden we al vaker besproken, maar verder dan zijn voorkeur voor wielrennen ten opzichte van mountainbiken waren we nog nooit gekomen. Vooral dankzij een praktisch opstakel: ik heb maar een fiets. Nu ik mij aan het oriënteren ben op een nieuwe fiets, riep Mark vorige week "neem mijn fiets nou eens mee en voel hoe een wat sneller gebouwd frame rijdt, doet en voelt". Zo gezegd, zo gedaan, dus ik op Mark's fiets, voelen hoe een lager, stijver, lichter frame reageert en Rowdy op mijn fiets. We moesten niet te ver, vond de man. Hij was vorige week al op de racefiets naar de camping gekomen en dat had 'm gesloopt. Die 20 kilometer. Ik had wel het idee dat ie wat overdreef, maar wilde het ook niet gelijk overdoen. Een rondje Loosdrecht dus. Lekker langs water, recreërende  medemensen en terug langs een van de mooiste stukjes Utrecht: de Vecht. Een passend eerste rondje. N

Nazomeren dan maar....

Afbeelding
De zomer is voorbij. Beetje cru, op 10 augustus, maar daar waar de zomervakantie eindigt, eindigt de zomer. En dat was vanmorgen, toen mijn wekker 06.18 uur aangaf. De Vrouw en ik zijn vandaag weer aan het werk. De kinderen vegeteren nog even door. Rowdy zit natuurlijk al een jaar of drie in een zichzelf almaar verlengende zomervakantie, Finn en Senna moeten de 24ste weer naar school. Maar er is natuurlijk nog de zachte landing: de camping. Ons seizoen loopt tot oktober. Hopend op fatsoenlijk weer biedt dat prima perspectief op een lekker nazomer. Maar de vakantie was heerlijk! Volgens mij hebben we allemaal gedaan en gekregen waar we voor kwamen. De kinderen kwamen om uit te rusten (Rowdy) en vooral veel met vrienden te doen (alledrie) en dat is ruimschoots gelukt. De Vrouw en ik kwamen voor rust en sport (ik) en ook daar zijn we goed in geslaagd. We hebben werkelijk helemaal niks gedaan, naast boodschappen, boekjes lezen en een trip naar een klimpark. Op het Franse park w

Mijn eerste en zeker niet laatste halve triatlon

Afbeelding
Het zit erop. Net als voor de marathon (Rotterdam, 12 april) heb ik ook hier enorm naartoe geleefd. Niet eens zozeer de training, want ik ben het laatste jaar steeds meer gaan sporten en dat niveau leek me grofweg wel voldoende voor een fatsoenlijke halve. Nee, met name geestelijk heb ik mij voorbereid. En opgenaaid. En zorgen gemaakt. En... heb ik het toch echt wat groter gemaakt dan nodig is. Net als bij de marathon. "Dus dit is het dan?" Het was niet het eerste wat door me heen ging. Nee, eerst was ik gewoon echt vreselijk stuk. Daarna voelde ik me weer erg flauw worden. Ook dat herkende ik van Rotterdam. Nu ben ik even bij de EHBO-post gaan zitten met twee krentenbollen en een paar dextro's. Vijf minuten later was ik er weer. En daar kwam toen wel het besef: het was wederom minder groots en pijnlijk en 'ver weg' dan vooraf bedacht. Net als de marathon. Dat maakt het niet minder mooi of leuk. Of mij minder trots op mijn ervaring en prestatie. Verre van.

Sporten in 2014: de statistieken

Afbeelding
Het is bijna juli 2015. Halvewege het jaar dus. Tijd om een belofte in te lossen: de terugblik op 2014, en dan met name het cijfermatige deel van deze kijk op het afgelopen jaar. Want ik log alles. Dat vind ik fijn, leuk, belangrijk. Zo erg zelfs, dat ik het niet als een activiteit beschouw, als er geen klokje, gps of snelheidsmeter heeft meegelopen. Sporten kun je niet alleen doen, je genereert gezelschap in de vorm van keiharde data. In 2014 zat ik, zo weet ik inmiddels, nog in de prehistorie van mijn persoonlijke datacollectie. Begin dit jaar kocht ik de ultieme gadget in de vorm van een Garmin 920 XT. Welnu, die legt echt alles vast. Meer daarover in de terugblik op 2015...;). Het afgelopen jaar deed ik het zonder. Wat overbleef was Strava voor het fietsen en lopen, de computer van Tacx voor het binnen fietsen, Polar (voor de 'kilometercoaching') en Mapmyfitness voor het hardlopen (als tweede app/opslag) en het ouderwetse meetellen (vrij foutgevoelig) bij het baantjes z

Even bijpraten

Afbeelding
Het is druk. Te druk. En een blogje schrijven sneuvelt steevast in de vaak gedachteloze prioritering van (mogelijke) activiteiten. Terecht natuurlijk, maar ook jammer. Maar druk dus. Bovenop het normale druk (kinderen, werk, sport) heb ik de afgelopen weken ook veel tijd besteed aan een project bij een nieuwe opdrachtgever, veel extra activiteiten met name na het werk (borrels) en bijvoorbeeld het schoolkamp van Finn. Al met al is het rennen en vliegen, ook omdat De Vrouw wel degelijk aan het herstellen is, maar dat ook nog lang niet is. En dan zit je op een druilerige vrijdagmorgen (het is nog steeds geen zomer in Nederland....) naar buiten te kijken vanuit je trein en zie je dit: Heerlijk beeld natuurlijk. Het herinnert mij dan gelijk aan het blog. Dat ik weer heel veel mooie momenten en ervaringen en details niet heb beschreven, omdat te druk. Nee, niet doen. Gewoon blijven benoemen, die parels. Dit was er dus zo een. Maar ook de met Jasper gelopen Vaalsertrail is een

Van die scheuten van geluk

Afbeelding
Je loopt een marathon, maar de volgende dag moet je gewoon weer werken. De Vrouw zit ziek thuis, maar de kinderen moeten gewoon naar school. Je bent zo druk dat ademen in het gedrang lijkt te komen, maar een avondje sporten is zo geregeld. Het leven gaat door, zeg maar. Maar niet zomaar hoor. Drukte en indrukwekkende processen maken het allemaal wat moeizamer, misschien. Er is zo verschrikkelijk veel over en er omheen dat van die fijne gelukkige ervaringen oplevert. Kinderen die volledig crashen en bijtanken in de meivakantie. Een tiener die zijn eerste bijbaantje scoort. Een vrouw die helemaal opnieuw moet beginnen en dat gewoon oppakt. Blije kreten als we plannen maken voor de camping. Vrienden die genieten van een middag met hun gezin en dat even delen. Leuk werk en zeer prettige collega's die elke morgen weer een feestje maken. Het is er allemaal, en elke keer voel en denk ik het: ja, lekker. En nog iets kleiner, met mijzelf, gaat het ook geweldig. Nog steeds bij die collega

De marathon gedemistyficeerd

Afbeelding
Hoe snel vervaagt trots? Of bewondering? Ongeveer in hetzelfde tempo als de bijbehorende spierpijn, heb ik deze week geleerd. De marathon. Wat een beest. Op trainingen van januari tot en met eind maart, eindigend met mijn geweldig mooie halve marathon op 22 maart in Utrecht, volgde drie weken van relatieve rust. Met enige afstand het lastigste aan de voorbereiding op een grote race of belangrijk evenement. Drie weken, waarin je bij al je plannen denkt 'nee, dat is teveel/te lang.' Kalm aan is het credo, en met de overtollige energie en tijd moet ik dan maar omgaan. En dat was lastig. De tijd was snel gevuld, maar met dit mooie weer en een aantal extra vrije dagen lagen een paar lekkere lange duurtrainingen voor de hand, maar dat paste niet. Jammer, maar helaas. Enfin, het was voor het hogere doel. Op vrijdag had ik alle spullen al opgehaald in Rotterdam. Zaterdag stond in het teken van een beetje rommelen en meer niet. Ik was knap onrustig. Die energie natuurlijk, maar ook bott

Die machteloze fase duurt best lang

Afbeelding
De afgelopen weken stonden in het teken van veel. Veel gedoe met en over het werk van De Vrouw, veel emoties en onzekerheden op mijn werk, veel logistieke dingetjes rondom het opbouwen van de camping en natuurlijk veel zenuwen bij mij voor de aanstaande marathon. Al deze beslommeringen hadden afgelopen weekend te maken met het lange paasweekend. Vrij, vier dagen lang zelfs. Dat was voor ons (lees: niet de kinderen) al best weer even geleden. We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt door veel te slapen (nodig), de camping op te bouwen (leuk) en een paar relaxte dagen te beleven vanuit huis (top). En de afgelopen week mocht ook door mijn collega's wel even worden verwerkt. Er is ons allen een flinke reorganisatie medegedeeld. In bijna alle opzichten (doelstelling en organisatie, beloning, methodiek) een positieve impuls, maar desondanks ook een erg onzekere fase. Velen worden of direct geplaatst of 'ingespiegeld', maar een enkeling ziet zijn functie niet terugkome

Van die momenten die tellen

Afbeelding
Bij mijn huidige opdrachtgever, de ABN AMRO bank, zitten we momenteel midden in een reorganisatie. Dat is dus ook zonder bijklussende en loonsverhoging donerende leden van de Raad van Bestuur al best een onrustige tijd. Maar er gebeurt ook heel veel en dat is altijd spannend. En persoonlijk vind ik dat erg lekker. Dat er wat rumoer is. Dat er mensen gaan en weer komen. Dat rollen veranderen, structuren onzeker worden en processen kritisch beschouwd. Dergelijke vastigheden zijn er voor om de efficiency en het tempo te vergroten, maar ze verflauwen hun omgeving natuurlijk ook. Daar is nu geen sprake meer van. Iedereen is alert. En belangrijker, iedereen denkt na over zijn (professionele) leven. Dit is een schakelmoment. Als je verandering wilt, is dit het moment. Dat geldt dus ook voor mij. Nu ben ik al jaren actief bezig met vaste dienstverbanden, om het elke keer toch af te leggen tegen een tijdelijke opdracht. Ik was erg dicht bij Essent en bij ING had ik geweldige collega'

Sporten voor welzijn

Afbeelding
Waarom sport jij? Waarom sport ik? Wat wil je ermee bereiken, of wat is/zijn je doel(en)? Mijn contemplatieve fase is nog steeds niet voorbij. Ik heb de afgelopen weken al eens laten vallen hoe ik door de jaren heen heb gesport en met wie. Want of mijn sportiviteit kent graag gezelschap, of ik deel mijn sportleven in aan de hand van dat gezelschap. Vorige week heb ik dus de halve marathon van Utrecht gelopen. Vanuit mijn sportpsychologisch experiment had ik een aantal oefeningen gekregen, waarbij het stellen van doelen centraal stond. Ook het benoemen van je 'droomdoel' kwam voorbij. En daar liep ik een beetje vast, want het voor de hand liggende droomdoel is natuurlijk een volledige triatlon. Maar dat is al vrij reëel. Moet een droomdoel dan minder realistisch zijn? Nee, niet echt, maar deze is te dichtbij. Je kunt vervolgens de lengte en de breedte in denken. Dus de meer extreme afstanden (ultra lopen, dubbele triathlons) of je zoekt het in de omstandigheden (Nor

Doelen stellen maakt scherp en hard

Afbeelding
Wat een week en weekend weer... Na allerlei issues op het thuisfront, kwam het weekend als de perfecte vlucht. Ook al was het te druk. Er is dus wel wat gesneuveld, de 30ste verjaardag van De Boslust heb ik laten lopen, toen was het op. Maar, beginnend bij het begin. Ik zit nu in de trein van Amsterdam Bijlmer (via Schiphol) naar Den Haag en dan Scheveningen. In het OV blog ik altijd zo lekker, en kijk ik altijd erg prettig terug. Als ik me erop toeleg. Mijmerdingetjes dus. Mijmeren doe ik de laatste tijd vaak, vooral in relatie tot sport en, meer specifiek, hardlopen. Al mijn hardloopfases, looppartners, beinvloeders en mooie herinneringen en momenten zijn afgelopen weken de revue gepasseerd. Ik denk omdat ik mijn eigen grenzen zo nadrukkelijk aan het verleggen ben. Andere trainingsvormen, stijgende conditionele fitheid, aanhoudende fysieke fitheid, alles klopt momenteel en dat zie je (en voel ik). Het is des te meer cru en ook duidelijk, omdat De Vrouw zich in exact de tegeno