De Schopper

Het begon allemaal nog zo onschuldig... Een verjaardag, cadeaus, wensen en verwachtingen. Er waren er veel, van alles. De belangrijkste wens van de jarige Senna was echter: een hamster. Dan ga je lezen, zoeken, praten over. Al bleek dat laatste lastig, want wij kennen geen hamstermensen. Met name lezend bleken wij op zoek te moeten naar een goudhamster, en dan liefst van het mannelijk geslacht. De goudhamster is wat groter en robuuster dan de standaard en meest verkochte dwerghamster en mannetjes blijken wat liever en vriendelijker dan vrouwtjes. Verrassend, NOT. Cue: Appie. Bruin, gevlekt, regelrecht uit een niet nader genoemde hamsterreclame ontsnapt. Hence de naam. Appie was wat teruggetrokken, maar dat is niet zo raar. Hij was jong en in een paar dagen van fokker (denk ik) naar dierenwinkel naar Utrecht verhuisd. Appie had wel wat tijd nodig. Die kreeg hij niet. Een fantastische kooi ten spijt, waren wij Appie afgelopen donderdagmorgen gewoon kwijt. De twee katers zijn erg verdacht

Dit was mijn eerste poging om meer dan een halve te lopen, en ik zag er wel een beetje tegenop. Het idee was 26 kilometer, het werden er 25,8 (volgens Strava). Maar eerst even terug. Begin april moet er een marathon worden gelopen. Ter voorbereiding moeten er vooral kilometers worden gemaakt. Twee weken terug liep ik een moeizame 20 kilometer en begon ik me druk te maken. Over mijn gestel, de lengte, de enormiteit van alles. Ik had nog een paar stappen te maken. Het UHT Open staat nog steeds (ongepland) op het programma, maar een tussenstap van zo'n 27 kilometer leek me slim. En ik werk graag met stapjes, dus dat is prettig voor mij. En laat ik nou iemand kennen die ook dat soort afstanden aan kan, die ik al een half jaar niet had gesproken en die naast een bos woont. Dus die date was snel geprikt, gisteren was de dag. Het goede nieuws: het was gezellig, het is gelukt en ik liep 'm vrij eenvoudig. Het mindere nieuws: we waren langzaam (het was ook erg glad, ter verdediging) en

Over merken, ging het eerder deze week. Daarin verwerkt zat een korte benoeming van mijn voorliefde voor patronen, maar mijn hekel aan herhaling. Ik heb geen idee hoe ik het beter uit kan leggen. Muziek, eten, hardlooproutes, het kan mij niet nieuw en experimenteel genoeg. Altijd op zoek naar wat nieuws en anders. En dat heb ik met veel meer zaken zo. Maar de spijkerbroeken en schoenen die ik noemde zijn natuurlijk ook voorbeelden van het tegendeel: patronen en patronen. Mijn ochtenden zijn een aaneenschakeling van dergelijke patronen. Ik word wakker, douche, kleed me aan en ga naar beneden. Dan is het ongeveer 06.40 uur. In de keuken maak ik de ontbijtjes voor de kids en mezelf. Koffie erbij. Mijn glas lauw water met twee pillen/preparaten en een ingepakte laptoptas later ga ik zitten. Eten. Het is dan rond 06.50 uur. Tussen vijf en tien over zeven fiets ik weg, naar het station. Muziek op de oren. Gisteravond hebben Senna en ik nieuwe deuntjes gedownload, dus vandaag draai ik afspeel

Ja, ik ben mij bewust van mijn voorliefde voor gewoontes. Ik heb er ook veel. Meestal spitst het zich toe op gebruiken, zoals de broekzak waar je je sleutels in bewaart of de manier waarop je je ontbijtje elke morgen naar binnen drukt. Desalniettemin zijn er maar weinig gewoontes waar ik niet zonder zou kunnen. Mijn ontbijt wisselt, zelfs de allerheiligste (Nutricia) chocomel is weleens op en met mijn hartjes (AH huismerk) ben ik recentelijk gestopt. Toch zijn er een aantal merken waar ik echt fan van ben. Zo erg, dat ik gelijk een nieuw product koop als het oude is versleten. Mijn oudste 'merkverslaving' zijn schoenen van Van Bommel. Die draag ik nu zo'n 15 jaar, gok ik. Ergens ben ik een keer 250 gulden gaan uitgeven voor een paar hele mooie schoenen en sindsdien heb ik altijd een paar klaar staan. Ik denk dat ik inmiddels aan mijn derde paar zit, dus ze gaar gruwelijk lang mee. Inmiddels heb ik er een paar zwarte lederen exemplaren bij. Ook prijzig, maar onderd

Het is hardloopweek bij mij. Nee, hardloopkwartaal eigenlijk, maar ook kwartalen beginnen met weken. Deze week heb ik voor het eerst georganiseerd hardgelopen. Eerst zondag een lange alleen, daarna een baantraining  op dinsdag  en vandaag, weer zondag, een bostraining. En dan sta je op half tien 's ochtends aan de rand van een bos te wachten op je medelopers, die altijd/vanwege de temperatuur zo dicht mogelijk op de start van de training aankomen. Ik was vast begonnen. Als dieseltje ken ik mijn kwaliteiten en beperkingen, rustig beginnen en lekker aan de kou wennen was het devies. Daarna begon het lopen, om Fritz Korbach eens vrij (en vernetjest) te citeren. Rustig inlopen met een niet al te grote groep, genietend van de vochtige, koude lucht en de waanzinnige omgeving. De plassen en boomwortels zijn onderdeel van de training, die ons na een goede inloopronde en wat oefeningen naar 'de kuil' bracht. Rond deze zandkuil hebben we vervolgens een leuk kernprogrammaatje afgewerk

Als de basis op orde is, dan ga je aan de slag met de details. Zowel bij mijn vorige als bij mijn huidige opdrachtgever draaiden er grootschalige programma's, beiden letterlijk genaamd 'de basis op orde'. Nee, die banken verschillen niet zo veel...;). En ik ben ook met hetzelfde bezig, dus dat past dal wel prettig. De basis dus, maar wat is dat? In ieder geval relatief. De basis. De basis is wat jij wilt dat hij is. In mijn geval baseer ik me dan op mijn prestaties en niveau zoals ik dat 'meestal' heb. Behalve bij het zwemmen, daar richt ik me op een gewenst niveau, bij gebrek aan aanwezig niveau...;). Plan van aanpak Dat ik een bijna autistische systematiek kan hanteren was mij al wel enige tijd duidelijk. Mijn chaotische karakter is namelijk bijzonder geordend. Lijstjes, plannen, checks en vinkjes domineren mijn brein. En dus is een (sportief) jaar voor mij een aaneenschakeling van mijlpalen, doelen en tussenliggende processen. Per sport, maar ook als geh

Nee, voornemens heb ik niet. Al helemaal niet in de eerste week van januari. Gelul natuurlijk. Ik barst ervan, elke dag weer, maar ik wens ze niet te koppelen aan nieuwjaar en een nieuw jaar. Net als dat ik elke dag van het jaar graag met de hele familie eet, maar niet met Kerst. Daar heb ik dan schijt aan, omdat het teveel 'hoort' en vooral, omdat het wordt verwacht. Goed voornemens dus. Of liever: plannen. Zat. En groots ook. In een eerdere post heb ik al uitgebreid beschreven wat de met name sportieve plannen behelzen. De eerste wijzigingen en niet behaalde milestones kan ik al rapporteren. De halve van Egmond hebben we (Jasper en ik) laten lopen. Ik dacht omdat we niet scherp waren, maar Jasper bleek gewoon te druk. Achteraf niet erg, want ik was ongeveer heel december snotverkouden, dus ik had alsnog af moeten zeggen. Die B-triatlon gaat er ook niet komen. Wel ga ik in verschillende gezelschappen meedoen aan twee teamtriatlons (estafette per sport). In beide gevallen

Alle zeer dubieuze weerberichten ten spijt, was het 19 december eindelijk weer eens zover: skivakantie. Het was alweer drie jaar geleden, dus de voorpret en de zin waren groot, ondanks de hier en daar moeizaam verlopen laatste week voor de kerst ...;). De Alpenexpress was ons vervoermiddel van dienst en Fiss in Oostenrijk onze gekozen bestemming. Beiden al beproefd. De eerste omdat ik drie jaar geleden twee dagen voor de vakantie mijn rijbewijs mocht inleveren bij een vriendelijk edoch streng heerschap in het blauw. De tweede, omdat wij ook toen naar Fiss togen. Een klein, maar heerlijk dorpje, op zo'n 1500 meter hoogte, onderdeel van een ruim skigebied en voorzien van een zeer kindvriendelijke en goed georganiseerde skischool. Nou, dan heb je mij wel... Oh nee, er zijn ook prima restaurants en een paar zeldzaam goed op de zon liggende terrassen. Dat was 'm natuurlijk. De trein was weer super. Relaxt en geduldig word je naar Oostenrijk gereden. Niet overstappen, lekker be