De Schopper

Er wordt de laatste tijd weer aardig op los geluld. Nu was het ook het jaar voor 'gelul', want er was sprake van een groot voetbaltoernooi en verkiezingen. Tel daarbij op de minder geplande, maar ook voor heel veel zinloze teksten garant staande Europese crisis en de onrust in de wielerwereld en je vraagt je af of er ook af en toe nog wat echts en gemeends wordt gezegd. Het is lastig. Niet omdat ergens doorheen prikken zo ingewikkeld is, maar omdat er geen maat meer op lijkt te staan. De teksten van de heren (en dames) . In de aanloop naar een eindtoernooi voetbal gaan de voetballers, kenners, analisten los. En dan ontstaat er direct een tweedeling. De meeste meningen zijn, los van enthousiast, toch best bescheiden. Een enkeling daargelaten. Maar de spelers en trainers zelf reppen enkel over finales, en aangezien we de vorige hadden verloren, moest deze worden gewonnen. Reëel? Nee, niet echt. Is dat een probleem? Nee, iedereen komt weg met die onzin. Het excuus? "Ja, a

Nu de eerste grote dopingemmer met stront over het peloton is leeggegooid en er zowaar wat rookwolken lijken weg te trekken, begint de discussie over 'welke maatregelen en waarom' vorm te krijgen. Hoe ga je om met een sport vol deelnemers die zich op ongeoorloofde manieren een voorsprong verschaffen? Theoretisch biedt deze vraag twee antwoorden: a) je controleert. Je omschrijft nauwkeurig wat wel en wat niet kan en op die grens zet je een controleapparaat dat strike naleving afdwingt en alle afwijkingen hard straft. Of, b) je liberaliseert. Maak wat fout is goed, simpelweg door het samen af te spreken, en creëer een cultuur waarin openlijk en vrijuit kan worden gesproken over voordelen, nadelen, ontwikkelingen, etc. Je bent geneigd er een politiek debat van te maken, de linke controleur, niet gelovend in de kwaliteiten van de mensheid om het zelfstandig op te lossen, versus de rechtse liberaal, die zich liefst nergens mee bemoeit, omdat de werkzame groep het zelf wel oplost

We zijn los. Het langverwachte USADA-rapport heeft onomstotelijk bevestigd wat al jaren werd gefluisterd, beweerd en als hard werd gepresenteerd: het wielrennen is fout. En het leeft nog altijd in de volstrekte duisternis van de ontkenningsfase. Uiteraard staat met name Lance Armstrong symbool voor al het kwaad, zowel binnen als buiten de wielrennerij. Maar de implicaties van het rapport zijn nogal breed en ingrijpend, waardoor je absoluut onder de indruk kunt zijn van de concrete bewijzen, maar hetgeen niet hard wordt is vele malen meer indrukwekkend. Zoals het feit dat de UCI moedwillig een positieve test uit de Ronde van Zwitserland onder het tapijt werkt. En de toevalligheid dat de positief geteste renner in dit voorbeeld ook verantwoordelijk was voor forse donaties. En de beschreven complexiteit van een werkend dopingprogramma binnen een team. En het feit dat alle schuldverklaringen 'eindigen' in 2006/2007. En dat Rabobank concreet wordt genoemd door Levi Leiphei