Trainingskamp deel II en een rondje langs de mannen

Het midden zit erop, het einde is in zicht, maar de piek moet nog komen. Morgen gaan we naar Bedoin, waar we in allerlei varianten de Mont Ventoux gaan beklimmen. Die dag stond oorspronkelijk op maandag gepland, maar het weer was op de top van die berg nog veel slechter en kouder dan hier bij ons. Woensdag en donderdag klaart het op, dus hebben we zelf het schema overhoop gegooid. Ja, het schema, want we werken hier natuurlijk wel volgens een weldoordacht plan. Meerdere zelfs, die we diplomatiek en kundig tot een weten te smeden.

Ook is wel duidelijk dat je triatleten hebt, en echte die-hards. Ik ben een triatleet. Ik doe veel, geniet ervan, maar merk in zo'n drukke week ook dat ik er geen enkele moeite mee heb hier en daar een hoekje af te snijden. In mijn beleving ga ik deze week per definitie verschrikkelijk veel trainen en het verschil tussen 22 en 27 uur gaat mij in Zürich geen tijd kosten. Denk ik....;). Daarnaast ben ik vooral voorzichtig met mijn oude lijf. Zo loop ik nog steeds geen twee dagen achtereen hard. Gewoon voorzorg, maar het werkt wel. Ik sla dus wel eens over, zo ook nu. Terwijl er 5 even kort zijn gaan fietsen, pak ik mijn blogje er even bij en gaat Sijtsma aan de slag met zijn baard. We willen er wel mooi uit zien op die top morgen!

Wat me bij de mannen brengt. Ik dacht, misschien leuk om ze even af te lopen. De paralellen en verschillen tussen de sporter en de man zien te vinden, hahahaha. En als je dat doet, begin je aan de top en aan die top staan Leskens en Mischa.

Ik denk dat Leskens het beste mens hier is. Daar zit alleen maar goedheid en oprechtheid in. Des te mooier dat dat beste mens ook gewoon het hardste zwemt en, eventueel samen met Mischa, het hardste fietst.

Als Leskens zwemt, gaat het water aan de kant. Je voelt de kracht van zijn armslagen en ziet dat lange lijf vervolgens in serieus tempo op je af komen. Ik heb gisteren onder water even gekeken hoe het eruit ziet: weergaloos. Als ie vervolgens op de fietst stapt, verliest hij geen enkele gratie. Strak, ritmisch, constant en met een ijzeren gestel trapt Anne hier de ene na de andere flank aan gort. En ons. Zelfs Mischa, op voorhand als de sterkste fietser bedacht, moet het (bergop) laten lopen. Als je achter Leskens zwemt of fietst, wil je 'm alleen maar nadoen.

Leskens en Mischa, op kop

Mischa is een Oudgrieks gespierd lichaam met het hoofd van een fotomodel en het karakter van een kitten. Mooiboy, maar zich van geen kwaad bewust. Kan echt ontzettend hard fietsen, ik denk als het vlak is nog steeds het allerhardst van ons allemaal. Misschien wel van heel Hellas, en daar zitten best een paar fietsers tussen.... Ook Mischa zit geweldig op de fiets, namelijk klein. En dat is knap voor een man die groot en breed is. Ook hij is niet van slechts een sport, Mischa kan namelijk ook ontzettend hard rennen. Zwemmen is hij een paar jaar lang vergeten, maar ook dat pakt ie enorm snel op. Op weg naar Kopenhagen is dit seizoen zijn eerste in het zwembad en hij gaat elke week vooruit. Naar bijna. Hij wel.

Wat zo fantastisch aan de beide mannen is, is dat ze zeer bescheiden zijn. Al kunnen ze beide ook aardig vilein en scherp uit de hoek komen. Maar die steken zijn zo onverwacht, dat ze eigenlijk geen pijn kunnen doen. Eerlijk en hard zijn ze wel. Maar het is duidelijk, in deze groep zit het talent en de klasse bij de stillere mannen. De rest schreeuwt en kan minder.

Te beginnen met Lex. Lex is de clown van het spul. Zeer bijdehand, snel, geestig. Maar ook de meest allround triatleet. Hij kan heel behoorlijk zwemmen, hard fietsen en hard lopen. Dat is wel een mooi pakket. Deze drie doen dus komende augustus in Kopenhagen allemaal hun eerste volledige triatlon en maken, ijs en weder dienende, echt een serieuze kans op een sub tien uur finish. Ieder op zijn eigen manier. Ook wordt Lex eind dit jaar vader en gaat ie zijn goede smaak doorgeven aan de volgende generatie. Met twee triatleten als ouders is de kwaliteit van de genen wel geborgd. Het dragen van de sokken blijft een punt van zorg.

Smaak en klasse

Dat brengt ons bij Horst. Horst, die zaterdag gaat trouwen en dus spaarzaam zijn energie verbruikt. Zijn hoogtepunt van de week ligt niet op de Ventoux. Naast zuinig is hij ook het trouwst aan zijn schema. Hij traint bij een andere trainer, die niet in alle gevallen (eigenlijk in geen geval) de lijn van de trainer van de andere vijf volgt. Eigen ideeën, eigen inzichten. Daarbij opgeteld is Horst dus heel trouw, als gezegd. Dat betekent dat een rondje fietsen in hartslag zone 1 voor hem in zone 1 plaatsheeft. Ook heuvelop. Hij heeft gelijk, de rest van ons niet. Wij kennen geen trouw aan een schema en knallen al nar 30 seconden met gierende hartslag naar boven, op zoek naar dood en vernieling. Horst is ook zo'n type dat door zijn ad rem zijn en grote mond een heel andere indruk van zichzelf weggeeft. Of tenminste: hij schetst je een beeld en vind het prima dat jij denkt dat dat het is. Maar er is veel meer en dat maakt hem erg leuk en bijzonder.

Horst is boven

Dan gaan we van Horst naar de tweede Jeroen (allemaal jaren '70 kinderen...;)), Kreule. Daar zit met enige afstand het meeste volume, mijzelf meegerekend. Overigens kan Lex er ook wat van. Met die drie heb je het lawaai wel benoemd. Maar Kreule dus. Praat graag, kan in zijn journalistenmodus schieten en van een gesprek een interview maken. Is lomp, maar weet ook weer heel vaak de juiste snaar te raken. Zo goed zelfs, dat je twijfelt aan die lompheid. Als hij mensen zo goed aanvoelt, kan dat lompe ook een perfecte manier zijn om een reactie uit te lokken. En daar houdt ie van, reacties. En discussies. En het met je oneens zijn. En als ie het met je eens is, verandert ie van onderwerp, want anders wordt het saai. Ook de charmeur van de groep. Met die warrige krullenbos en zijn rimpelende pretoogjes draait ie het allemaal in een seconde om.

Horst, Heukels en Kreule denken even na

Rest ons Sijtsma, Thomas. Een van de grootste en trouwste fans van dit blog (dus daar zit veel smaak en inzicht). Ook de man die mij, soort van, in deze groep introduceerde. Want deze mannen kennen elkaar allemaal al enkele jaren. Ik ben de nieuwe aanwas. En dat komt door Thomas, die ondanks (dankzij?) zijn teruggetrokken karakter toch wel als smeermiddel in de groep werkt. Zachtmoedig, loyaal, altijd twijfelend aan dingen en zichzelf. Hij is te druk voor de uren die wij maken. Of liever: hij kiest er niet voor. Toch gaat ie dan met Friese eigengereidheid mee die bergen op en geniet ie met volle teugen van het feit dat ie dood wordt gereden. Want als ie dan wordt gelost, dan graag door ons. Je ziet het hem denken, je voelt het hem leven. Mooie man, nog beter karakter.

Bedenkelijk, Thomas...

Dus echt een mooie groep, dat mag echt gezegd. Erg verschillend, gemêleerd, maar ook erg veel ruimte gevend aan wie (even) ander wil. Al is het oordelend vermogen van de wereldproblematiek, inclusief alles dat Hellas aangaat, natuurlijk enorm. Maar met zoveel verstand van zaken, kunnen daar alleen maar verstandige en zinvolle meningen en uitspraken uit voortkomen.

De beste selfies

Nog even terug naar de actualiteit. Na het blogje op zondag en het omgooien van het schema (om het slechte weer op de Ventoux te ontlopen), hebben we maandag weer een mooie lange fietsronde gemaakt. Lex deed er nog een brickje bij, de uitslover. De rest van ons was vreselijk klaar na een hele listige vierde beklimming, vlak voor het einde van de dag. Dus de laatste restjes energie werden vakkundig achtergelaten op weer een Franse heuvel.

Afdalen is niet echt mijn ding, zeg maar

Wegens geen zin in boodschappen doen, zijn we lekker naar Cassis gereden voor een hapje eten. In de haven, met uitzicht op het Chateau (daadwerkelijk bewoond door een particulier, de bofkont....), en bediend door 'Cameron Diaz, maar dan 20 jaar jonger' (Mischa) hebben we heerlijk gegeten en daarna nog even door de haven gewandeld. Pittoresk en echt zo'n middenlandsezeestadje met baai, haven, sfeer, flanerend volk en een prettige mix van toerisme met authentiek. Alleen de Italiaanse ijssalonnetjes gingen veel te vroeg dicht. Klootzakken.

Chateau Cassis

Vandaag stond, met het oog op morgen, in het teken van wat rustiger en kortere trainingen. Vanmorgen zijn we met een paar man even wezen hardlopen, om de lunch al zwemmend door te brengen in het openluchtzwembad in Bragnoles, waar we zondag ook al waren. Dit keer was er geen zon te bekennen, maar de watertemperatuur maakte veel goed. 'S middags boodschappen en veel eten klaargemaakt, want zeven hongerige sporters stouwen aardig wat voedsel weg.

Daarna hebben we eindelijk even ge-petanque-ed. Oftewel: petanque gespeeld. Daar ontdekten we dat Lex iets minder allround is dan hij en wij dachten. Geruststellend. Hij legde het glansrijk af tegen Thomas en mijzelf. Lekker spel dus. Nu wordt er geklaverjast. Kan ook gewoon. Gelukkig willen ze geen van allen alleen maar winnen, woahahahaha.

De discussie stierf snel af, teveel klasseverschil

Morgen dus de veelgeroemde Ventoux. Lex was al weinig enthousiast, hij heeft 'm al eens gedaan en vond twee uur heen en twee uur terug wat teveel moeite. Ik eigenlijk ook, maar wil 'm wel erg graag een keer op. Maar nu ook morgen weer kou en regen wordt verwacht, ben ik ook afgehaakt. Ik vind het wel best. Ik zag al op tegen het lange afdalen (waar lang geklommen mag worden, moet ook lang worden afgedaald) en deelde mijn weerzin jegens de lange rit. Vrijdag mogen we ook weer dertien uur. Maar met het slechte weer daar en in deze buurt een keurige 20 graden en een bewolkt zonnige dag, was ik er wel uit. Lex en ik gaan hier een mooie lange fietsen en genieten van het zachte weer. De rest gaat naar Bedoin voor het grootste avontuur van deze week. Behalve dan voor Horst, die had nog iets groters in het verschiet...;).