Teleurstellend, weer...! Of niet?
Na gisteravond weet ik het zeker, de teleurstelling overheerst als ik aan de Olympische Winterspelen van 2010 denk. Ik ben een zeer optimistisch persoon, denk graag en vaak positief en ben ook best snel tevreden. Maar aan de afgelopen twee weken houd ik een nare smaak in mijn mond over. En dat komt door Sven Kramer en de teamachtervolging.
"En Mark Tuitert en Nicolien Sauerbrij dan?", kun je vragen. Ja, fantastisch. Twee geweldige 'Olympische' verhalen, karakters, sporters die er jaren voor hebben gevochten en alle inspanning uiteindelijk met het absoluut hoogst haalbare beloond zien worden. Eens. Maar zij maken alleen geen spelen. Daar hadden ze ook de ingeloste verwachtingen van de schaatsers in het algemeen en Sven in het bijzonder voor nodig.
En daar zit 'm de crux in mijn teleurstelling. Twee (gouden) medailles die er hadden moeten zijn, gaan niet komen. De een is naar Zuid-Korea, de ander wordt vanavond verdeeld tussen de schaatsende ploegen uit de VS en Canada en Oranje mag weer eens voor de traditionele derde prijs gaan schaatsen. Mijn eerste reactie gisteren was dan ook, 'ik zou lekker vanavond het vliegtuig naar huis nemen'.
Ik kan erg slecht tegen mijn verlies. Sterker nog, ik kan dat gevoel ook prima hebben als plaatsvervangend. Ik kan dus ook slecht tegen het verlies van mijn favorieten. En met zoveel 'verlieskansen' ga je er wel heel vaak last van hebben. Zeker als je ook nog eens Nederlander bent en van huis uit nogal een liefde voor de underdog hebt ontwikkeld. Zo ben ik fan van FC Utrecht en Manchester City en liggen mijn voorkeuren altijd bij de dramatische verhalen die elke prestatie verder onmogelijk maken. Zo bezien houd ik blijkbaar van de pijn, de teleurstelling, de kansloosheid, het verlies.
In dat kader waren het eigenlijk fantastische winterspelen!!
"En Mark Tuitert en Nicolien Sauerbrij dan?", kun je vragen. Ja, fantastisch. Twee geweldige 'Olympische' verhalen, karakters, sporters die er jaren voor hebben gevochten en alle inspanning uiteindelijk met het absoluut hoogst haalbare beloond zien worden. Eens. Maar zij maken alleen geen spelen. Daar hadden ze ook de ingeloste verwachtingen van de schaatsers in het algemeen en Sven in het bijzonder voor nodig.En daar zit 'm de crux in mijn teleurstelling. Twee (gouden) medailles die er hadden moeten zijn, gaan niet komen. De een is naar Zuid-Korea, de ander wordt vanavond verdeeld tussen de schaatsende ploegen uit de VS en Canada en Oranje mag weer eens voor de traditionele derde prijs gaan schaatsen. Mijn eerste reactie gisteren was dan ook, 'ik zou lekker vanavond het vliegtuig naar huis nemen'.
Ik kan erg slecht tegen mijn verlies. Sterker nog, ik kan dat gevoel ook prima hebben als plaatsvervangend. Ik kan dus ook slecht tegen het verlies van mijn favorieten. En met zoveel 'verlieskansen' ga je er wel heel vaak last van hebben. Zeker als je ook nog eens Nederlander bent en van huis uit nogal een liefde voor de underdog hebt ontwikkeld. Zo ben ik fan van FC Utrecht en Manchester City en liggen mijn voorkeuren altijd bij de dramatische verhalen die elke prestatie verder onmogelijk maken. Zo bezien houd ik blijkbaar van de pijn, de teleurstelling, de kansloosheid, het verlies.
In dat kader waren het eigenlijk fantastische winterspelen!!
Reacties