De Schopper

Met de naderende editie van Alpe D'huzes komende week op het programma en de laatste (forse) donaties die binnenkomen op mijn actiepagina (doneren kan nog...;)!!!), is het tijd om terug te kijken. Niet alleen omdat er een project wordt afgerond, ook omdat het voor mij en mijn vrouw (De Vrouw) een periode eindigt. We gaan door met nooit vergeten, maar toch sluiten we iets af. Tenminste, dat hopen we.... Vorig jaar rond deze tijd zaten we middenin het ziekbed van Kostijn. Voor De Vrouw een flashback naar de laatste acht jaar van haar moeders leven. Voor mij een eerste kennismaking met kanker. En ik stond open voor deze treurnis, want ik was in het voorjaar ook al mijn vader verloren. Ik had 2012 al opgegeven. En toen liep ik voor het eerst bewust tegen het fenomeen Alpe Dhuzes aan, via een deelnemende fietsvriend. En met enkel een sponsorbedrag, hoe vorstelijk ook, had ik niet het gevoel dat ik er al was. De Vrouw en ik moesten dit samen gaan beleven. Volgende week is het zover.

Het Duitse voetbal geldt als voorbeeld voor de rest van de wereld. Dat is niet zo ineens ontstaan en kent in de Champions League-finale van zaterdag aanstaande ook geen reden. Nee, die finale kun je een gevolg noemen. Een gevolg van consequent doorgevoerd beleid. Een gevolg van een aantal gemaakte keuzes. Een ander gevolg is het feit dat de in heel Europa normaliter weig tierende anti-Duitse gevoelens lijken te zijn getemperd. We zien het Duitse voetbal momenteel aan en genieten er zelfs van en dat mag uniek genoemd worden. Want het Duitse voetbal stond eigenlijk permanent garant voor lelijkheid. Voor afbraakvoetbal. Voor stilstand, afwachten, laf en vervelend voetbal. Met als grootste voorbeelden natuurlijk de in Nederland gehate nationale ploeg uit de jaren zeventig en het in Amsterdam zo gehate Bayern-elftal dat het afscheid van Johan Cruijff zo grandioos versjterde. Maar de tijden veranderen, zong Dylan al, maar dan in het Engels. FC Bayern München is het lichtend voorbeeld in

De kans is vrij groot dat de Braziliaan Neymar da Silva Santos Júnior, ook wel Neymar, komende zomer naar Europa verhuisd. De vraag is alleen nog naar welk land en naar welke club. Recentelijk werd Bayern München plotseling genoemd, met name door de aanwezigheid van nieuwe trainer Pep Guardiola. Daarvoor werden, uiteraard, Manchester City, Paris Saint Germain, Real Madrid, Barcelona en Chelsea van verschillende maten van interesse beticht. Het riedeltje geïnteresseerde clubs nalopend is een duidelijk patroon zichtbaar. Kenmerk 1: er is geld beschikbaar. Neymar moet nogal wat kosten en buiten de genoemde clubs is er niemand in staat tot het overmaken van de gewenste bedragen aan Santos, zijn huidige club. Daarnaast is er, maar dan speculeer ik, een goede kans dat er middels ingewikkelde constructies nog een paar mensen uit zijn omgeving of verleden betaald moeten worden en wil de goede man zelf ook nog een sommetje per jaar overgemaakt krijgen. Met een transfersom van zo'n 30 milj

Sir Alex Ferguson heeft afgelopen week zijn afscheid aangekondigd. Een bizarre man, met een bizar dienstverband bij Manchester United en een, vooral, bizarre prijzenkast. En, terugkijkend op die carrière, een aantal zeer prominente beslismomenten in en rondom zijn functioneren die verstandig en/of gelukkig zijn gepasseerd. Want de toen nog Sirloze Alex Ferguson nam in 1986 een bijna failliete club en een volledig failliete selectie over in Noord-Engeland. Het was daarom een kwestie van tijd voor ook de ambiteise Schot onder vuur kwam te liggen, maar dankzij ingrijpen van niemand minder dan Sir Matt Busby mocht Ferguson in 1989 aanblijven. Met reden. Er was, volgens Busby, een stijgende lijn zichtbaar en dat bleek, want in 1990 volgden de eerste prijzen (FA Cup, Community Shield) en daarna gingen club en manager volledig los en werden een van de meest succesrijke koppels ooit in de geschiedenis van het voetbal. De crux lijkt te zijn: tijd. Maar er is meer, want Ferguson zelf was v

Je hebt weleens van die dingen. Zoals een fiets die je slechts in het voorbijgaan ziet, in een slag verloren en verliefd. Of die schoenen die je aantrekt en die direct als gegoten zitten. Het is bijna verdacht. Geoefend als we allemaal zijn in het accepteren dat ergens eerst voor gewerkt moet worden, dat dingen passend gemaakt moeten worden. Maar liefde op het eerste gezicht bestaat. En die jas die je aantrekt en die je gelijk nooit meer uit wilt doen, ook. Mijn afgelopen weken en komende tijd staan volledig in het teken van zo'n warme jas: scrum. Scrum is een methode om processen leuker, transparanter en met veel meer gedeelde verantwoordelijkheid te laten verlopen. Afkomstig uit de softwareontwikkeling, heeft het ruim terrein gewonnen als projectmanagementmethodiek, maar inmiddels grijpt het als werkwijze ook buiten IT en projectmanagement gretig om zich heen. Blijkbaar zijn de resultaten goed (genoeg) en is ook de wereld om het proces heen overstag aan het gaan. Maar voor al