Een stukje empty nesting naar de mensen toe
Ergens speelde mijn leven zich af. Er gebeurde van alles en ook van alles niet. En toen ging ineens het eerste en oudste (22) kind uit huis. Hoe iets wat zich al jaren aankondigde, toch 'plotseling' kan komen en, vooral, veel onverwachte gevoelens met zich meebrengt. Want de man, Rowdy, daar hebben we het hier over, stond al een paar jaar 'op scherp', zeg maar. Al tijdens zijn stage in Zuid-Frankrijk, in de zomer van 2016, werd ons duidelijk dat hij het prima alleen af kon. Maar ook dat de achterblijvers een heel relaxt en stabiel half jaar hadden. We waren er, kortom, allemaal wel klaar voor. Dat is natuurlijk allemaal evolutie. Hij groeit, wordt ouder en moet zich, ook om zichzelf te ontwikkelen, los maken van zijn ouders (in zijn geval ook nog eens drie stuks...). Zijn vader was makkelijk af te schudden. Die woont en werkt in Gouda en staat niet de hele dag klaar om op te voeden of te vragen naar de status van zijn opleiding. Nee, met zijn vader heeft Rowdy heel