De Schopper

Na de gewenste en genomen ' keiharde maatregelen ' is er toch wel heel veel veranderd. Ik voel me ontegenzeggelijk fitter dan een paar maanden geleden. Mede door het door mijzelf gecreëerde totaalbeeld van een vader van 40, bijna 41, die niet rookt, nauwelijks drinkt, veel sport en gezond eet. Dat stemt tevreden en voelt heel erg gezond en goed. Maar het was heel specifiek het laatste zetje dat ik door middel van het gewijzigde eetpatroon kreeg dat voor dit gevoel zorgt. Alsof de laatste 10% van de handelingen verantwoordelijk is voor 90% van het goede gevoel. Misschien is dat ook wel zo. Misschien komt dat omdat je het goede gevoel pas voelt en ontvangt als je bezig bent met het volledige scala aan mogelijkheden en maatregelen. Afhankelijk van wat je doel is natuurlijk. Hoever wil je gaan? Ver, zoals dus al beschreven. Ik ben goed bezig, maar nog niet waar ik wil zijn. Mijn doel is namelijk niet het afvallen an sich, maar het beter en gezonder leven. Afvallen helpt, maar b

Natuurlijk sport ik al jaren hartstikke fanatiek. Vind ik. Vond ik. Hardlopen, af en toe voetballen, nog meer af en toe skaten. Maar, er gebeurde wel wat en ik was, los van een paar blessures, gewoon permanent in staat tot het rennen van een halve marathon. Prima status quo voor mijn lichaam en ik. En toch loop ik ook al jaren rond met de vraag waarom ik niet sneller ga. Of waarom ik het niet langer kan volhouden. Of waarom ik die intens schattige randen rond mijn middel maar niet kwijtraak. Ik sport toch? Ja, maar ik eet ook. De antwoorden zijn de afgelopen maanden volstrekt duidelijk geworden. Sinds ik in oktober zonder klus zat heb ik 'het sportieve' even een paar tandjes extra gegeven. Waar ik eerder naar Jasper keek, met zijn vijf maal per week sporten, met een van onbegrip doorwrochte blik, daar heb ik de laatste maanden een gemiddelde per week van minimaal zes uur sporten behaald. Vier uur op de fiets, twee uur in het zwembad. En, los van wat blessures, twee uur per we

Een lekker weekje voetballen weer. De Europa League heeft ons weer massaal getrakteerd op baggervoetbal, maar gelukkig lijken PSV en FC Twente ons daar op korte termijn van te verlossen. Aan de andere kant van het Europese spectrum word ik inmiddels wekelijks gek gemaakt door Ajacieden die punten halen tegen en zelfs bij Manchester City. Leuk. Maar er blijft voldoende moois, belachelijks en te genieten over. Gelukkig. Dit seizoen draait FC Utrecht bijvoorbeeld geweldig. Goed voetbal, goede ideeën tijdens de wedstrijden. Er is nagedacht over de tactiek en veldbezetting en de plannen werken of worden snel aangepast. Knap, want dat was vorig seizoen in ieder geval mijn grootste klacht jegens trainer Jan Wouters. Ik miste een idee. Welk idee dan ook. Men rende hard en deed maar wat, maar dat kan ik zelf ook, daar kom ik niet voor naar een stadion. Dit seizoen is dat volledig anders. De backs weten heel goed wat en wanneer ze iets moeten doen, en door erg aanvallend te spelen, drukken z

Heugelijk nieuws: aanstaande 5 juni mag ik meedoen aan de 2013 editie van Alpe D'Huzes . Hier ben ik al weken, of zelfs maanden druk mee. In gedachten. Trainend. Denkend aan Kostijn, aan mijn schoonmoeder, en sinds kort ook aan een hele lieve vriendin die 2013 niet meer gaat halen. Er is echter een groot probleem. 5 Juni valt op woensdag, en op woensdag is de Alp korter open. Dat betekent zeker geen zes beklimmingen voor Frank. Een beklimming duurt, in mijn geval, zo'n 1.15 uur. Daar komt een afdaling bij en een korte pauze om even een kop soep of wat anders tot je te nemen en met de achterban bij te kletsen. Dat maakt minstens 1.30 uur. Zes keer 1.30 is negen uur. Minstens. Geen punt, dat is trainbaar. Maar niet als je maar acht uur de tijd hebt op die dag. Daarna gaat de weg gewoon dicht. Want op donderdag wordt de hoofdakte gespeeld. Dat is de dag die telt. De dag van de mensen die vaker dan drie keer naar boven (denken te) gaan. De dag waarop het allemaal begon. En natuur

Er wordt de laatste tijd weer aardig op los geluld. Nu was het ook het jaar voor 'gelul', want er was sprake van een groot voetbaltoernooi en verkiezingen. Tel daarbij op de minder geplande, maar ook voor heel veel zinloze teksten garant staande Europese crisis en de onrust in de wielerwereld en je vraagt je af of er ook af en toe nog wat echts en gemeends wordt gezegd. Het is lastig. Niet omdat ergens doorheen prikken zo ingewikkeld is, maar omdat er geen maat meer op lijkt te staan. De teksten van de heren (en dames) . In de aanloop naar een eindtoernooi voetbal gaan de voetballers, kenners, analisten los. En dan ontstaat er direct een tweedeling. De meeste meningen zijn, los van enthousiast, toch best bescheiden. Een enkeling daargelaten. Maar de spelers en trainers zelf reppen enkel over finales, en aangezien we de vorige hadden verloren, moest deze worden gewonnen. Reëel? Nee, niet echt. Is dat een probleem? Nee, iedereen komt weg met die onzin. Het excuus? "Ja, a

Nu de eerste grote dopingemmer met stront over het peloton is leeggegooid en er zowaar wat rookwolken lijken weg te trekken, begint de discussie over 'welke maatregelen en waarom' vorm te krijgen. Hoe ga je om met een sport vol deelnemers die zich op ongeoorloofde manieren een voorsprong verschaffen? Theoretisch biedt deze vraag twee antwoorden: a) je controleert. Je omschrijft nauwkeurig wat wel en wat niet kan en op die grens zet je een controleapparaat dat strike naleving afdwingt en alle afwijkingen hard straft. Of, b) je liberaliseert. Maak wat fout is goed, simpelweg door het samen af te spreken, en creëer een cultuur waarin openlijk en vrijuit kan worden gesproken over voordelen, nadelen, ontwikkelingen, etc. Je bent geneigd er een politiek debat van te maken, de linke controleur, niet gelovend in de kwaliteiten van de mensheid om het zelfstandig op te lossen, versus de rechtse liberaal, die zich liefst nergens mee bemoeit, omdat de werkzame groep het zelf wel oplost

We zijn los. Het langverwachte USADA-rapport heeft onomstotelijk bevestigd wat al jaren werd gefluisterd, beweerd en als hard werd gepresenteerd: het wielrennen is fout. En het leeft nog altijd in de volstrekte duisternis van de ontkenningsfase. Uiteraard staat met name Lance Armstrong symbool voor al het kwaad, zowel binnen als buiten de wielrennerij. Maar de implicaties van het rapport zijn nogal breed en ingrijpend, waardoor je absoluut onder de indruk kunt zijn van de concrete bewijzen, maar hetgeen niet hard wordt is vele malen meer indrukwekkend. Zoals het feit dat de UCI moedwillig een positieve test uit de Ronde van Zwitserland onder het tapijt werkt. En de toevalligheid dat de positief geteste renner in dit voorbeeld ook verantwoordelijk was voor forse donaties. En de beschreven complexiteit van een werkend dopingprogramma binnen een team. En het feit dat alle schuldverklaringen 'eindigen' in 2006/2007. En dat Rabobank concreet wordt genoemd door Levi Leiphei

Richting een oppervlakkige, woestige, naïeve, maar zeker niet zelden ongefundeerde mening, adoratie of momentopname. Van mij. Al met al een optelsom van de meest onbelangrijke zaken, resulterend in het ultieme niks. En dat op een blog. Het afgelopen jaar was druk. Indrukwekkend en in veel opzichten naar. En ik kon en wilde er niks over schrijven op het blog. Ik heb hier, ondanks het schattige aantal bezoekers, lezers die ik niet eens ken en die hebben niks te maken met mijn persoonlijker zielenroerselen. Vind ik het dan leuk genoeg om te schrijven over wat er overblijft? Dat was lange tijd de vraag, zoals gedeeld in de post van 3 juni, 'To delete or not to delete' . En in de maanden die volgden heb ik me lekker nergens mee bemoeit, vooral veel gelezen van anderen, bedacht wat ik daar nu zo leuk aan vond en of en hoe ik daar eventueel een bijdrage aan wilde leveren. De grote behoefte om hier en daar opiniërend en tegendraads te schrijven was de belangrijkste trigger die is b

Sinds exact een week is het officieel: Oranje is Europese subtop. Maximaal. Het Europees Kampioenschap heeft dat onomstotelijk duidelijk gemaakt en waar de scepsis vooraf al ruim aanwezig was, is de kritiek en het onbegrip achteraf groot en massaal. De internationals hadden het in grote getallen over 'goed in de spiegel kijken', maar aangezien de vermoeide mannen, gelukkig voor het Nederlands voetbal, inmiddels aan hun vakantie zijn begonnen, wil ik vanaf deze plek alvast een start maken met de evaluatie van de hoofdrolspelers. En dat zijn er nogal wat. Elf basisspelers, drie wisselspelers en een coacht. Laten we achterin beginnen. Maarten Stekelenburg. Geen onvoldoende, maar je hebt je ook niet onderscheiden. Ik hoop dat je in de groep zo langzamerhand een prominente rol claimt tussen al die andere leeftijdsgenoten, want jouw positie als 'een van de twee zeker van een basisplaats zijnde spelers' biedt die ruimte zeker. En het volk heeft je karakter nodig, als even

Het moet maar eens gezegd. Zonder een bijzondere rol voor het Nederlands Elftal is de eerste ronde van het huidige Europees Kampioenschap tot nu toe fantastisch. Het is meestal een genot om naar te kijken en spannend, en soms ook echt erg goed om te zien hoe er wordt gespeeld. Want dat zijn natuurlijk de drie waarden waarvoor je kijkt: 'leuk' voetbal, 'goed' voetbal en 'spanning'. En als je in de kroeg of met anderen zit komt 'gezellig' er ook nog bij. Daarom kun je Oranje maar beter in de kroeg kijken. Dan maak je kans op twee van de vier toetsen, namelijk gezellig en spannend. Want Nederland maakt het spannend. Puur omdat het niet langer in staat is een ontspannen wedstrijd te spelen tegen de Denen. Die tijd hebben we blijkbaar even gehad. We bevinden ons even op een ander niveau. Hoe lang? Dat hangt af van Luuk de Jong, Adam Maher, Kevin Strootman en Stefan de Vrij. Zij gaan ons hopelijk weer naar de subtop brengen. En dit toernooi dan? Ik had a

Via Twitter heb ik vandeweek al even de wereld ingeslingerd hoe het zojuist begonnen EK in Polen en Oekraïne gaat verlopen en eindigen. In tegenstelling tot zo ongeveer al mijn bewuste herinneringen, gaat Nederland redelijk ontspannen het toernooi in. De bevolking dan tenminste, want wij, die verguisde 16 miljoen bondscoaches, lijken wel te zien dat we net dat beetje missen dat we twee jaar geleden wel hadden. Maar belangrijker, we missen net dat beetje klasse dat geluk afdwingt. Nee, het wordt geen toernooi voor Oranje, maar dat wil niet zeggen dat het niks gaat zijn. Vere van. Juist het toernooi met minder of geen verwachtingen biedt kansen op mooie en zelfs legendarische momenten en duels. En verrassingen. Zoals gewoon met 3-0 winnen van Duitsland, bijvoorbeeld. Maar als we dat kunnen, kunnen we zeker ook winnen. Nee, niet echt, is mijn idee en gevoel. We missen het gezamenlijke doel en ik vrees oprecht dat, ondanks de nog zeker niet belegen leeftijd, een paar Oranjespelers al ov

Ik ben geen spaarder. Nooit geweest. Dat geldt niet alleen voor mijn geldzaken, maar vooral ook voor het volstrekt afwezig zijn van enige bewaarlust aan mijn kant. Ik probeer hier onbewust ongetwijfeld het gedrag van enkele (oudere) familieleden mee te compenseren, want die lijken hun hele leven niks anders te doen dan sparen. Ik vind andere dingen leuk...;) Zeker een keer of drie a vier per jaar akker ik op een zondag door mijn kledingkast, op zoek naar favorieten uit het verleden met weinig nut in het heden. En dat flikker ik allemaal weg. Ook oude spullen gaan de deur uit als het algemeen nut of genot twijfelachtig wordt. Mocht ik ooit minder gaan fietsen of er zelfs geheel mee stoppen, dan ben ik niet de man die zijn ros even op zolder parkeert. Nope, ik kijk dat eens een seizoen aan en als ik dan inderdaad niet meer fiets, is het exit fiets. Maar nu blijkt dat ik al enkele maanden veel minder blog. Twee jaar geleden kende De Schopper, mede door de voetbalstukjes en het WK, haa

Brak. Dat is de enige juiste omschrijving van mijn staat van zijn op dit moment. En niet al te uitgerust. En om dat te vieren sta ik op het punt een grote ronde te gaan fietsen met Jasper, ter voorbereiding op de Classico Giro Utrecht, die over twee weken op het programma staat. Gelukkig heeft diezelfde Jasper ongeveer hetzelfde gevoel in lijf en leden, want we zijn samen verantwoordelijk voor de oorzaak. Biertjes, gisteravond. Er moest een seizoen afgesloten worden. Nadat we in de Galgenwaard de lokale trots FC Utrecht genadeloos hadden zien wegglijden tegen NAC (1-3) zijn wij maar vast gaan evalueren. Woensdag komt Vitesse nog op bezoek, maar dan zijn we massaal druk met wat anders. Daarna resten ons zeker geen play-offs en is de competitie dus over. Klaar. En dat lucht op, want het afgelopen seizoen duurde 34 wedstrijden te lang. Ondanks mijn neiging tot afzeggen ben ik nog zeker wel de helft van de duels gaan kijken en niet een keer positief verrast. Hard werken kan deze sele

En zo duurt het een ruime maand voor je weer een post schrijft voor je blog. Het is schandalig! En jammer... Maar ik was druk met andere zaken. Een zieke en inmiddels overleden vader. De nasleep daarvan. Het naderende afscheid van een geliefde vriend en zwager. Een beetje werk.Ik was, en ben, er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Dus sorry. Voor mijn lamlendigheid Voor mijn desinteresse Voor mijn falen Voor mijn voorkeuren Natuurlijk is het allemaal zo begrijpelijk als wat. En met die zes lezers per maand stoot ik weinigen voor het hoofd met een wat langere afwezigheid of een verschuivend prioriteitenpallet. Dus ik klooi lekker door, gewoon, op mijn eigen manier. Omdat het kan...;) En af en toe luister ik naar Kyteman, met zijn 'Sorry'. Echt een van de mooiste nummers ooit gemaakt. Zo lekker, zo veelzeggend, zo goed aankomend als je kapot zit en het allemaal even wat harder wilt voelen dan anders. En voor wat betreft die 'goed nieuws-show' van een paar pos

Dat blijkt. Al moet ik, na slechts een weekje, nog niet al te hard schreeuwen van succes en een prestatie. Maar dat is nu juist het punt, het is eigenlijk nauwelijks een prestatie te noemen. En zo voelt het ook helemaal niet. Op een paar momenten na ben ik er deze week eigenlijk totaal niet druk mee geweest. Dat komt vooral omdat ik momenteel druk(ker) ben met andere dingen en mensen. Maar een paar keer flitste er wel degelijk door mijn hoofd dat ik zin (of zelfs behoefte) had aan een sigaret, maar terugkijkend komen die momenten voornamelijk voort uit de behoefte even te ontsnappen aan de drukte in huis. Dat deed ik namelijk altijd door een sigaret te gaan roken, in de tuin, met de deur dicht, zonder schreeuwende en behoeftige kinderen Ook blijkt dat ik toch echt een andere stressbeleving heb dan veel anderen, in ieder geval dan mijn vrouw. Want ik voel me momenteel niet bovenmatig gestrest, terwijl ik absoluut retedruk ben met werk, privé en een aantal omstandigheden d

FC Utrecht - NEC staat op het programma vanmiddag, en ik ga eindelijk weer eens kijken. Het heeft een paar maanden geduurd, omdat ik week in, week uit gruwelijk teleurgesteld uit het stadion terugkwam. Ik heb een Utreg-pauze genomen. Was er even klaar mee. Teleurstelling met betrekking tot de FC heeft zelden met resultaten te maken, altijd met sfeer, karakter en mentaliteit. Aan de clubzijde, welteverstaan. Want verliezen is een reele optie in de Galgenwaard, eigenlijk tegen bijna elke tegenstander. Maar als je er dan na de wedstrijd zelf grote lulverhalen omheen gaat breien haak ik hard af. Foeke Booy, Alje Schut, alles wat voor een camera kwam had het over een team dat gewoon bij de eerste zeven moest eindigen in de competitie. Gelukkig is van dat verhaal nu afstand genomen, ik hoor mensen blij zijn met de eerste negen. Klopt stukken beter met het aanwezige materiaal. En vanmiddag kunnen we weer een stapje zetten. Wij gaan weer even bijkletsen straks. Een paar man heb ik dus oo

Er zijn van die periodes in je leven dat de wereld plotseling linksom in plaats van rechtsom lijkt te draaien. Tenzij de last hebt van depressiviteit of negativisme, is de basishouding toch meestal (terecht): "dat draait wel weer om". Gelukkig maar, want massaal naar half lege glazen kijken doet de inhoud verdampen. Maar wat mij is opgevallen is dat je deze ervaring en fases in ieder geval niet via Social Media deelt, om twee redenen: de persoon die het zo beleeft wil het niet delen en de volgers, vrienden en kennissen hebben over het algemeen minder diepgaande, zo niet slechts oppervlakkige, interesse in de wereld van de persoon die ze volgen. Het is, kortom, een behoorlijk eendimensionaal bestaan op Social Media. Het gaat goed, of het is stil. Maar het is niet altijd zomer. Zeker niet in Nederland...;). Maar wel op platformen als Twitter, Facebook en Google+. Op LinkedIn ligt dat iets genuanceerder, omdat dat een dermate zakelijk karakter kent dat privé en persoonlijk

De absolute en meest ideale vakantie ooit ervaren? Die is afhankelijk van de wensen en verwachtingen van de persoon in kwestie. Nu ben ik er niet een van weinig verwachtingen en zeker geen zonder wensen, en toch ben ik (en zijn wij als gezin) vorige week op alle fronten ruimschoots bediend en (onze verwachtingen) overtroffen. We gingen skiën in Fiss. Na enkele lange weekenden en een midweek in het Duitse Sauerland was dit voor de kinderen de eerste keer op een 'echte' berg en voor papa en mama de eerste keer in vele jaren. Rowdy had al wat goeie ervaring opgedaan, maar de kleintjes hadden bij elkaar een kwartier ski's aangehad en zijn vervolgens hard afgehaakt. Spannend dus, of het leuk is, of ze er de lol van inzien, of ze het volhouden. Na een treinreis met de nachttrein kwamen we redelijk uitgerust aan. Je ligt niet per definitie fantastisch in die slaapcoupés, maar je maakt er in ieder geval meer (slaap)uren dan in de auto. Het

Een paar jaar geleden ontdekte ik Kabouter Wesley. En ik heb er van genoten, tot tekenaar Jonas Geimaert het zat werd en ermee stopte. Gruwelijk helaas! Maar vandaag werd ik getipt door Rowdy. Waarschijnlijk via vriendjes komt de Kudsite tot mij en op YouTube liet hij me een paar filmpjes zien. Briljant! Kijkt, huivert en geniet: En?

In de aanloop naar onze skivakantie hebben we ons weer eens druk gemaakt om onze TomTom. Dat was een 'moetje', want blijkbaar hadden wij Duitsland en Oostenrijk niet in onze kaartenbak staan. Lastig, aangezien acht van onze negen uren reistijd zich in die landen afspeelt. Onverwacht ook, want als je werkt met een kaart die 'West Europa' heeft, reken je toch ook op Duitsland en Oostenrijk. Italië en Zwitserland staan er wel weer in, wat betekent dat ik op de TomTom helemaal naar Sicilië kan rijden, maar dan moet ik wel zelf door het middenstuk van de rit navigeren. Dus, plaatsnemen achter de PC, apparaat aankoppelen, software updaten, kaarten bijwerken en gaan! Nee, helaas, zo werkt het niet. Ten eerste wordt mij op de site verteld dat er sprake is van 'kaartzones' in plaats van kaarten.... Dus ik heb mij, toen ik in juni 2010 een nieuwe kaart kocht (nadat mijn update was mislukt en ik ineens alles op mijn TomTom kwijt was!!), af laten schepen met een kaart