De Schopper

Dat is zielsveel van mijn vrouw houd, is normaal, redelijk bekend en volledig voorspelbaar. Echt diep respect had ik ook al. Omdat ze zoveel kan wat ik niet kan en ik daar meestal met bewondering naar kijk. Maar sinds januari is daar toch een verdieping in of bij gekomen. De (veer)kracht die nodig is om van een hersenaandoening te herstellen is ongeëvenaard. Ik mag er naast staan, wat zowel vreselijk als enorm inspirerend is. Als je getroffen wordt door een CVA (Cerebro Vasculair Accident), zoals dat professioneel wordt afgekort, dan onderga je een 'ongeluk in de bloedvaten van de hersenen'. De bekendere zijn de beroerte, attaque of het herseninfarct. Dan stopt alles met zijn zoals het was en wordt heel veel daarna nieuw. Afhankelijk van het exacte wat en waar, komt er een circus op gang rond de patiënt die daar zelf helemaal niks mee kan. Want, en nu beschouw ik van buitenaf, je staat echt even stil. In het geval van De Vrouw was er fysieke storing, maar die miste zij ze

Al jaren houd ik al mijn sportieve activiteiten bij in een excel sheet. Autistisch nauwkeurig, regelmatig en volledig. Sinds 6 november 2013 schrijf ik alles op: in eerste instantie vooral heel veel fietsen op de Tacx, vanaf juni 2014 begon ik steeds meer hard te lopen. Zwemmen deed ik er een beetje bij. Uit dat sheet haal ik al jaren mijn totalen. Want ik wisselde nog weleens van app, Strava is niet volledig (geen pilates, om eens wat te nomen) en in de Garmin-app kun je niet zo lekker optellen. Daarnaast, dat blijven andermans omgevingen en als ik als internetter wel iets heb geleerd, is het: beheer altijd je eigen data. Zo gezegd, zo gedaan. En zo zag ik vandaag, tijdens het bijwerken, iets grappigs. Ik sta op het punt het aantal zwemkilometers van 2016 te overtreffen. 153. In juni! Dan ben ik zwemmend dus erg goed bezig. Dus, was mijn gedachtengang, als dat voor zwemmen geldt, gaat dat dan ook op voor fietsen en hardlopen? Kan ik daar dan wat troost, hulp en zelfvertrouwen

Heel slecht nieuws vandaag. De kuit is er na twee kilometer hardlopen wederom mee opgehouden. De kuit en ik zijn dermate ver uit elkaar gegroeid, dat er van een fatsoenlijk loopje geen sprake meer is. Het begon allemaal zo'm week of zes geleden, met wat spanning in de spiertjes. Kan gebeuren. Je sport veel, belast je benen ook goed en vaak. Soms iets teveel. Dus dan neem je gas terug en ga je preventief op de behandeltafel van de fysio's van Trias liggen. Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik op 25 mei na het zwemmen in een paar rondjes om het Henschotermeer wilde lopen, schoot het er na 2,5 kilometer in. Een steek, krampachtig, hard. Klaar. Ik ben terug gewandeld en heb de rest van de middag met de kids in het zand gelegen. Wat dan volgt is een ruime week van zoveel mogelijk fysiobehandelingen, geen lopen en wat meer fietsen, want tijd en energie en behoefte aan training...;). Dat kan best, zo'n periode. Het is eindig en je ziet uit naar je eerstvolgende loopjes en dus he

Als 25% van je vaste lezers beginnen te mopperen over het uitblijven van updates, dan is het tijd voor een update. Verhuizing Allereerst het minst belangrijke, maar meest prominente van een maand geleden: de verhuizing. Dat was natuurlijk niet fraai, maar het is wonderwel gelukt. We hadden in een paar dagen het gros van de spullen uitgepakt en geordend. Alleen een paar nieuwe kleerkasten vertraagden het proces nog wat. Met behulp van zwager Bas en een dappere Vrouw (waarover later meer) was ook dat binnen een week geklaard. Los van het kleiner wonen hebben we verder geen stress gehad. Sterker nog, de kids zijn volledig in hun hum. Senna speelt ongeveer 22 uur per dag buiten met voor elk uur een paar nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Supergezellig. Zo erg zelfs, dat zelfs Finn af en toe vanachter zijn pc wordt weggetrokken. Ook hij rent dan 'politie en boefje' door de wijk of scuumt lekker door de in aanbouw zijnde panden. Mooi. Daar ben je twaalf voor. Rowdy bleek na d