De Schopper

En dan is het seizoen voorbij. Pfoef. Een laatste rondje De Bilt, voor de laatste wedstrijd van het seizoen. Tevens de eerste die ik wellicht zou kunnen finishen. Nope. De Kuit stond weer strak van spanning en ellende en ik deed direct met hem mee. Dat was begin september, en vlak voor de halve van Almere. Het heeft me een paar weken gekost om me daar overheen te zetten en nog een paar weken om er een zinvol en uitgebalanceerd stukje over te kunnen schrijven. En dan is het dus alweer bijna november. Seizoen 2017 Na Frankfurt in 2016, was ik vrij snel zeker dat ik weer een hele wilde doen in 2017. Dan ga je lekker door met trainen en verheug je je op de winter, met alle narigheid die daarbij hoort. Veel boslopen, aandacht voor de zwemtechniek, wat minder fietsen. Tot ik half december ineens moest worden opgenomen met een klaplong. Dan ben je in eerste instantie blij dat je met kerst weer thuis bent, maar uiteindelijk was ik een week of zes verder voor ik weer langzaam kon gaan

De staat van het Nederlands voetbal is te groot voor mij. Dat vind ik en dat is zo. En al die commentatoren die er een partje uit nemen, om daar vervolgens glorieus op los te gaan, zeggen met heel veel meer woorden hetzelfde: ik snap het niet, het is me teveel. En dat is nooit erg, mits je het je realiseert. En de meeste mensen die zoveel woorden nodig hebben om iets simpels als dat te zeggen, komen heel veel zelfreflectie en -kennis tekort. Is ook niet erg, als je het maar weet.... Afijn, het Nederlands voetbal. Daar blijf ik dus even vanaf. Omdat het over zo verschrikkelijk veel schijven misgaat, dat er misschien eerst eens iemand moet komen die lijn aanbrengt in de issues en oplossingen. Die het rapport 'winnaars van morgen' definitief parkeert, die kunstgras in het betaalde voetbal tegengaat, die met jeugdopleidingen in gesprek gaat over tactische flexibiliteit en met clubs over de invloed van kracht, lengte en leeftijd op jeugdselecties, die onderzoekt of we wellicht n