Mijn eerste en zeker niet laatste halve triatlon
Het zit erop. Net als voor de marathon (Rotterdam, 12 april) heb ik ook hier enorm naartoe geleefd. Niet eens zozeer de training, want ik ben het laatste jaar steeds meer gaan sporten en dat niveau leek me grofweg wel voldoende voor een fatsoenlijke halve. Nee, met name geestelijk heb ik mij voorbereid. En opgenaaid. En zorgen gemaakt. En... heb ik het toch echt wat groter gemaakt dan nodig is. Net als bij de marathon. "Dus dit is het dan?" Het was niet het eerste wat door me heen ging. Nee, eerst was ik gewoon echt vreselijk stuk. Daarna voelde ik me weer erg flauw worden. Ook dat herkende ik van Rotterdam. Nu ben ik even bij de EHBO-post gaan zitten met twee krentenbollen en een paar dextro's. Vijf minuten later was ik er weer. En daar kwam toen wel het besef: het was wederom minder groots en pijnlijk en 'ver weg' dan vooraf bedacht. Net als de marathon. Dat maakt het niet minder mooi of leuk. Of mij minder trots op mijn ervaring en prestatie. Verre van.