De Schopper

De Schopper kent sinds bijna het begin van het blog, zo'n twee jaar geleden, twee vaste en trouw reagerende lezers: Martijn en Arjan. De eerste is een jeugdvriend die ik veel te weinig zie en misschien zelfs ook wel spreek en die zich altijd digitaal op de hoogte laat houden van het wel en wee van zijn vriend uit Utrecht. De ander is zelf fervent blogger en sinds zijn verhuizing naar Parijs meer aan het wandelen en fotograferen (zie A Clear Blue Sky ) dan internetten, maar bezoekt en reageert altijd en overal. Opmerkelijk, hoe weinig bevestiging je nodig hebt om te doen wat je leuk vind. Ik begin in te zien waarom Edward van Cuilenborg zo lang bleef presenteren. Hij had twee fans en vond het zelf gewoon hartstikke leuk. Dan gaat het dus goed en is het de moeite waard. Maar jullie zijn wel manen, types, die mijn jaar zo gestaag meer en meer kleur geven. Dank daarvoor. Ook ik heb, niet veel, maar toch, bevestiging nodig. Het mag dan soms therapeutisch bloggen zijn, soms ook gewoon le

De maand december biedt ons van alles. Donkere dagen, feestdagen, cadeautjes, veel familie bijeenkomsten, soms (hopelijk) sneeuw, vuurwerk, maar ook het einde van het kalenderjaar en alle bijbehorende vermoeidheid. De dagen zijn op haar kortst, de 21ste nadert en zowel 's ochtends als 's middags rijd ik in het donker tussen mijn duizenden medeweggebruikers over de A12, N11 en A4. En al dat gebrek aan licht en zonneschijn past naadloos in de absoluut meest vermoeiende fase van het jaar. Voor kinderen en volwassenen is december echt het einde van het jaar. De kids hebben de drukste maanden in het schooljaar achter de rug, meestal volgt in de komende maanden slechts herhaling en uitbouw van alles dat vanaf september is geleerd. De meeste volwassenen hebben er vier maanden werk opzitten en snakken naar de eerste vakantie sinds de zomer, die al lang weer vergeten en uit het systeem is. De maanden januari tot en met juni zijn er zelfs zes, maar met het groeiende aantal zonuren voelt

De afgelopen twee weken waren extreem druk, qua werk. Hard gewerkt, veel gewerkt, maar gelukkig ook heel erg veel resultaat geboekt. En vanavond, eindelijk een rustige avond voor de boeg, laptop op schoot, zit ik toch stiekum te genieten van diezelfde afgelopen weken. Voor mijn opdrachtgever ben ik bezig met het selecteren van een leverancier voor design en bouw van de nieuwe site. Sowieso leuke en spannende trajecten. Ook nu en bij ons. Vier partijen in de laatste fase, twee nagenoeg afgeschreven, twee favorieten. Een van de favorieten komt absoluut niet uit de verf in de pitch en heeft zich niet voldoende voorbereid. Maar het echte genot zat 'm in een van de twee afgeschreven (ook door mij) partijen. Geweldige presentatie, enorm goed van onze strategie naar een leuk, logisch en simpel concept toegewerkt en er vervolgens ook nog eens een hele leuke en innovatieve draai aan gegeven in de uitwerking. Top! Wat zat ik verbijsterd te kijken. Ik heb de mannen ook letterlijk een 'ver

Vandaag, maandag de 24ste, is de AEX ruim tien procent gestegen. "Euforische stemming op de beurs" jubelen de koppen op teletekst en internet. Terwijl er hier voor mij een boekbespreking wordt geoefend op een boekbespreking, dwaal ik af. Mijn eigen kansen en gevaren als ZZP'er, maar ook die gerelateerd aan onze huizenwens. Voor mijn werk kennen de huidige ontwikkelingen grofweg twee kanten. 1) Bedrijven breiden misschien minder makkelijk uit, stellen dit uit of moeten zelfs mensen laten gaan. 2) De regerende angst onder bedrijven betekent ook dat 'de interimmer' meer en vaker gewenst is als tijdelijk lapmiddel. Want hij kan er natuurlijk ook zo weer uit worden gegooid. Een derde, subkantje, is natuurlijk ook dat veel van mijn collega's het nu Spaans benauwd krijgen en snel in vaste dienst treden. Dat kost me mogelijke functies, maar levert stukken minder brieven op bij de vacatures die er wel zijn... Maar hier zal de werkeloosheid niet ineens enorm gaan stijge

Wij hebben hier thuis een aantal vaste rituelen op zondagmorgen. Elke dag hebben we er vele, uiteraard, maar die van de zondagmorgen komen voor mijn rekening. Omdat mijn vrouw en ik het weekend hebben 'opgesplitst'. Zij 'doet' de zaterdag en dan blijf ik lekker liggen. Op zondag doen we het andersom en slaapt zij lekker uit. Op de zondag is de oudste (Rowdy) eigenlijk altijd weg, naar zijn vader. Dus houden we twee kinderen over, de kleintjes. Inmiddels ook alweer 3,5 en bijna 2. 3,5 Loopt 's ochtends zijn eigen kamer al uit, komt ons wakker maken en gaat, na een snauw mijnerzijds, al zelfstandig naar beneden. Zo ook vanmorgen, waar hij mij erg positief verraste door de schoenkado's van de Sint niet allemaal open te maken, maar zich te beperken tot zijn eigen schoen! Zijn zus wordt in januari twee, dus dat is allemaal nog wat minder vrij en beweeglijk. Ze kan haar eigen bed (ledikant) nog niet eens uit. Maar daar staat tegenover dat ze een gouden strotje heeft,

We hebben met z'n allen, zo'n 2,5 miljoen mensen, gisteravond weer kunnen genieten van een reportage van Peter R. de Vries over Joran van der Sloot. Zeker minder schokkend dan de 'Nathalie-episode', maar juist meer verbijsterend dankzij juist deze historie van onze Joran. Die pathologische, destructieve. As we speak roept een hoogleraar Strafrecht op NOVA dat 'het merendeel van de mensen hem al wel zal hebben veroordeeld'. Joh. Hoe bestaat het überhaupt dat iemand met zo'n voorgeschiedenis, doorgaat op het ingeslagen en vooral foute pad? Het destructieve, het pathologische. Die laatste twee termen in ogenschouw nemend, is Joran nog het best te vergelijken met een pedofiel. Hij heeft het niet onder controle, doet misschien zelfs wel zijn best, maar een keer in de wijde en grote mensenwereld gaat het onherroepelijk mis. Iets chemisch, in zijn hoofd, misschien. Maar Peter R. legt het wederom genadeloos bloot. Joran zit nu in de vrouwenhandel, vanuit Thailand!!

Af en toe vereist de actualiteit (of je eigen onrust) een bepaalde stellingname. Dat is dan, minstens voor even, het moment dat je je niet langer wilt verschuilen. Op welke kleine of grote schaal dan ook. Er is de afgelopen weken natuurlijk zoveel gebeurd, geschreven, gedacht, geventileerd, dat je daar bijna automatisch een eigen stukje beeld en dus mening bij creëert. Nou, even los dan maar: - Obama moet de verkiezingen in de Verenigde Staten winnen. Positief geredeneerd is hij oprecht de meest verfrissende, oprechte en kansrijke kandidaat. Negatief geredeneerd is de boevenbende die McCain/Palin representeren echt ongelofelijk. Daar vallen een aantal Afrikaanse leiders bij in het niet... - De stress(over)gevoeligheid van de mensheid wordt weer eens genadeloos blootgelegd. Het economisch tij zit tegen. En goed ook. Maar de dramatiek die uit uitspraken als 'dit is erger dan de crash in 1927' straalt, misstaat niet in een middeleeuws theaterdrama. Het zal allemaal wel, doe wat je

Ieder kind is uniek. De een wat meer dan de ander, maar toch. Onze oudste, de man van de kunstwerken en de snel terrein winnende pubertrekjes, zit in groep acht. Groep acht staat voor, 'alles-wat-je-in-de-voorgaande-zeven-jaar-hebt-geleerd-herhalen-om-er-zeker-van-te-zijn-dat-je-klaar-bent-voor-het-middelbaar-onderwijs'. En naast al dat herhalen vindt er ook een belangrijke (mentale?) stap plaats: de middelbare school wordt bezocht en uitgekozen. Welkom in weer een nieuwe fase jongen! De middelbare school, het middelbaar onderwijs. De naamgeving impliceert middelmaat en niks dan dat, maar het moet natuurlijk uitgelegd worden als de 'middelste school'. Maar dat wachten we hier thuis eerst wel even af:). Op basis van des kinds voorkeur (lees: de onze, als ouder), het advies van de laatste leerkracht en de behaalde resultaten in de welbekende CITO-toets wordt je kind geplaatst op een niveau. De school, ja, die middelbare, moet dit ook nog eens accepteren. Kortom: je bent b

Het is natuurlijk te zot voor woorden dat ik hier in het weekend, terwijl hij er zelf niet is, eigenhandig en zelfstandig met zijn kunst (ZIJN!!) ga zitten pronken... Dus, wat zijn je eigen favorieten Rowdy? Bij deze.....

Even een korte update over de site bezoeken die dit heerlijke kleine blog om de oren vliegen... Toch wel weer een paar statements, niet allemaal even 'hard', maar toch... Leuk...:) Ten tijden van de laatste post, Google Analytics , had ik in de meetperiode van 10 september tot en met 10 oktober maar liefst 39 bezoekers aangetrokken. Vanaf 11 oktober tot en met gisteren, 18 oktober, is dat aantal nagenoeg verdubbeld. Er zijn er in de afgelopen 8 dagen maar liefst 30 bijgekomen. Een forse stijging. De ook in deze laatste post genoemde en gebruikte keywords hebben geen enkele, in ieder geval wetenschappelijk te bewijzen, bijdrage aan deze stijging geleverd. Er is niet gezocht of bezocht op basis van de woorden blondes, free, Google analytics, gratis, internet stats, pictures, porn, porno, sex, statistieken, Tour de France, united states, Utah, verenigde staten, video frankrijk of visitors...:) Waarop dan wel? Nauwelijks te zeggen. Een aantal komt als 'refferal' binnen, dat

  Persoonlijk vind ik het leuk.... Het creatieve, het digitale, het jonge. Alles dat mijn Rowdy mijn Rowdy maakt, zit erin verwerkt:)

En dit is een via mobiel gemailde en hopelijk ook gepubliceerde tekst voor De Schopper! Extra aanvulling: het werkt! Erg leuk en ook best indrukwekkend, dat ik dus in staat ben dit blog overal en altijd (mits mobiel online) bij te werken en beheren! Tip voor iedereen met een zwak voor gadgets en/of internet.... Koop een iPhone! Zo snel mogelijk... Wat een leuk en spannend speeltje:)

Sinds afgelopen juni ben ik bij het Nederlands Bureau voor Toerisme en Congressen aan het werk als Internet Marketeer. Dat impliceert dat ik veel verstand heb van internet, het genereren van bezoekers naar je site (via zoekmachines) en alles daaromheen. Ik heb echter een kleine bekenning te doen: dat is slechts ten delen waar. Op 10 september jongstleden heb ik dit blog voor het eerst aangemeld bij Google Analytics en het treurige feit (voor iemand met mijn vak en hobby) is dat dit mijn eerste privé-ervaring is met dit leuke speelgoed. Maar er is meer treurigs te melden. De Schopper is niet, zoals ik natuurlijk dacht en zeker ook ambieer, een wereldomvattend en vooral ook -beïnvloedend blog. Neen. Niets van dat alles. In mijn maand Google Analytics heeft mijn uitlaatklep maar liefst 39 bezoekers getrokken. Maar er is meer. Sinds mijn op een na laatste post ben ik driemaal gevonden door mensen die via een zoekmachine zochten op 'marlies van der kouwen', het nog altijd vermistte

Vandeweek stond ik in de file. In totaal heb ik daar zo'n dertien uur netto denktijd aan overgehouden. Deze week. Heerlijk natuurlijk, zo lekker tot jezelf komen. Maar dat kan ik ook thuis met een wijntje en een lieftallige echtgenote op de bank. Maar goed, in de auto dus. En ik bedacht mij daar, deelnemend aan het verkeer, of ik een top tien aan topirritaties kon opsommen. Fluitend. Tot aan Utrecht, pak 'm beet een uurtje, kwam ik al tot ruim twintig. Al moet gezegd, de snelweg, tijdens een file, is voor deze proef een uiterst zeldzaam goede inspiratiebron. Over de volgorde ben ik nog niet uit. Deze kan, denk ik, ook per dag verschillen. Of het is een combinatie van meerdere irritaties die plots vlekken in je nek veroorzaakt. Of misschien irritatie op irritatie, een topdag hebben we het dan natuurlijk over...:) Goed, ter zake. Wat zijn zoal mijn toppers op het irritatievlak. Er zijn sowieso een aantal categorieën te bedenken, maar misschien moet ik ze eerst even gewoon ordinai

Een goede vriend van mij is voor de tweede maal vader geworden, deze keer van Max. De man mag het gaan opnemen tegen een anderhalf jaar oudere zus en twee prachtige ouders... En een volslagen bizarre wereld om hem heen. Top! Vanavond zat ik het nieuws te kijken en er vliegen dan teksten, statements, gebeurtenissen voorbij, waarbij je echt twijfelt of er tranen of juist een enorme lach op zijn plaats is. Een ervan was het einde van de RTL-rapportage over de verdwenen Marlies van der Kouwen op Bonaire. In zijn slotzin meldt de verslaggever dat de politie in het weekend doorzoekt. Dat mag ik godverdomme hopen! En uit onderzoek van de ons in het buitenland omringende luchthavens is gebleken dat de vliegtax inmiddels verantwoordelijk is voor stijgende aantallen Nederlanders aldaar. Variërend van 'slechts' 63% tot ruim 300%... Tsja, verrassend. Maar goed, daar worstelt onze Max zich vast wel doorheen, dat doen we met z'n allen al jaren. Zorgelijker is dat zijn vader een hartstoch

De reguliere routine is alweer ruimschoots aanwezig. Hier en daar genieten nog een paar mensen in mijn omgeving van een late zomer en vakantie, voor ons is het afgelopen. Druk 'an die arbeid', regelmaat, scholen, vermoeidheid, Sesamstraat en de dagelijkse files... Alles is weer terug van weggeweest. Mijn persoonlijke groepsgewijze martelgang leidt mij dagelijks over de A12. Van Utrecht tot het Prins Clausplein ben ik een glorieus onderdeel van volk dat meent dezelfde route te moeten nemen, en dat ook nog eens rond dezelfde tijd. Uiterst vervelend. Vooral omdat 98% langzamer rijdt dan ik en daarnaast niet lijkt te kunnen omgaan met het toch uiterst voorspelbare Nederlandse weer. Zie daar, een regendruppel, remmen!. Het is de standaard actie-reactie-keten van mijn medeweggebruikers en ik vind het hinderlijk. De gemiddelde auto weegt als snel een kilo of 800. Geen reden tot ongerustheid in geval van een nat wegdek. Zou je denken. Helaas, deze logica is, zoals zo vele andere voor d

En lekker was het... Met een zeer negatieve beoordeling van Zoover nog vers op het netvlies zijn we op donderdagavond gaan rijden naar Zuid-Frankrijk. Het betrof het park, waar we vanaf zaterdag terecht zouden gaan komen, teneinde ons drie weken met niets dan elkaar en een zwembad te gaan verpozen. Maar eerst was daar Nîmes. Hotelletje, overnachting, bijtanken en dan pas de doorstart naar het 'Eiland der Vissers', ofwel Ile de Pescheurs. Maar zowel Nîmes als het hotel bleek prachtig, mierzoet, mooi, lekker, ontspannen, mediterraan en alles waar we zo aan toe waren. Zalig, wat een traktatie, als je nergens op rekent en alles krijgt! De beloofde vissershutjes deden je inderdaad direct 100 jaar terug in de tijd zakken. Top! Het weer ook, en ere wie ere toekomt, daar kwamen we voor. En het zwembad, haha. Alles ruim, kamers, aantallen kamers, badkamers, tuin, parkeerruimte... We waren al best gelukkig, maar dit leverde instant glimlachen op, die er noch bij de kinderen, noch bij ons

Al mijn zintuigen vertellen me dat het genoeg geweest is. Nu. Direct. Stop. Met alles wat je aan het doen bent. Verkouden, moe, al blij met een namiddagzonnetje na werktijd en prikkelbaar tegen alles wat niet direct meebuigt en 'ja' zegt. Ja. Het is klaar. Frankie kan, mag en gaat op vakantie. Heerlijk. We hebben er ook allemaal enorm veel zin in. Zuid-Frankrijk, al weken voorzien van een aangename 30 graden celcius, een verfrissende Middelandse Zee-bries en een vakantiepark met een huisje met onze naam erop. Donderdagnacht rijden, vrijdagmorgen Nîmes, vrijdagmiddag aankomst van de Tour de France, beetje zwemmen, zaterdag start van de volgende etappe en wij rijden door naar het vakantiepark met het huisje met onze naam erop. Het is weer even mooi geweest. Alles is klaar, ik ben er klaar voor, we zijn er allemaal klaar voor. Zuid-Frankrijk here we come... Tot over drie weken!!

Hoeveel mensen zijn er in staat en capabel tot het horen, begrijpen en accepteren van een waarheid? Weinig, is mijn stelling. We worden opgevoed met de kaders die aangeven dat de waarheid goed is. Altijd deugt. Langer duurt. En nog zo wat. Maar de ervaring leert dat als je een afspraak afzegt, omdat je geen zin hebt, dat gewoon als een persoonlijke belediging wordt ervaren. Een ander voorbeeld: hoe goed moet je iemand kennen, voor je tegen hem of haar zegt dat er een nare lucht met deze persoon meekomt? Oneindig, zo ongeveer. Ik heb de afgelopen dagen een intense samenwerking met een goede vriendin beëindigd. We hadden leuke ideëen, plannen en vooral dromen, maar de waarheid was dat we nauwelijks normaal contact meer hadden, de realiteit minder leuk en motiverend bleek en de samenwerking teveel haken en ogen kende. Dan ben je klaar. Of niet. Het blijkt zo niet te werken, want ook hier was sprake van een persoonlijke belediging. Althans, zo werd gereageerd. Moet je je een loser voelen,

Ik ben een hartstochtelijk optimist. Dat is niet altijd even duidelijk, omdat dit een blog is waar ik me graag even afreageer. maar juist doordat ik hier leegloop, kan ik me de rest van de tijd sociaal wenselijk en geaccepteerd gedragen. Denk ik. Maar, mijn optimisme is op het storende af. Écht optimisme vergt een ongelofelijk groot bord voor je kop, en dat heb ik. Ik herken de negateve kant niet. En als ik deze wel herken, negeer ik 'm. Is ook een talent, soms handig en leuk, soms, als gezegd, uiterst irritant. Voor mijn omgeving. En toch, heel af en toe, bekruipt ook mij de basis van het negativisme. Het ongelukkige gevoel dat elke pessimist herkent: de vrees voor het einde van je geluk. Ja, want ook mooie momenten stoppen. En als een moment maar mooi genoeg is, dan herken je niet onmiddelijk dat daar ook weer andere mooie momenten op volgen. Nee, dan herken je in eerste instantie alleen het einde van het huidige gelukzalige gevoel. Dat heb ik nu. Op de bank, koffie, snoepjes, tv

Terwijl Pèpè Portugal op 1-0 zet (tegen Turkije) en mijn altijd aanwezige hoop op een overwinning van David op Goliath vervaagt, heb ik mij exact bedacht waarom Nederland geen Europees Kampioen wordt, waarom al onze openstaande frustraties weggespoeld gaan worden en waarom Raúl de allerallergrootste pechvogel ooit is.... Afijn, de Turken gaan het niet redden tegen Portugal. Terecht, maar jammer. Ik houd wel van een verrassing en ik houd niet van Portugezen. Dat komt door vier jaar geleden en dat blijft zo tot de Portugezen een keer op een vervelend moment door ons worden verslagen óf een vernederende afgang op een groot eindtoernooi moeten ondergaan. Zo heb ik nog altijd last van Brazilianen, Italianen, Fransen, Duitsers en dus de Portugezen en heb ik een voorkeur voor Argentijnen, Engelsen, (voormalig-)Joegoslaven en ga zo maar door. Er lopen dus voldoende openstaande rekeningen rond op dit EK. Frankrijk en Italië komen we tegen in de pouleronde. Prima! Mooiste en meest bevredigende i

Het is eindelijk weer zover.... Zomer, grote sport- en, meer specifiek, voetbaltoernooien, leuke spelletjes en vooral natuurlijk heel erg veel meningen, mensen die een gezamelijk gespreksonderwerp hebben (normaliter de reden dat 'het weer' zo vaak terugkomt, ons aller behoefte samen over één onderwerp van gedachten te wisselen...). Veel meer nog dan de Olympische Spelen, de Tour de France, Wimbledon, of zoals nu as we speak aan de gang, Roland Garros, ben ik van het voetballen. Gisteravond betrapte ik mijzelf erop dat ik ongeduldig zat te wachten tot het sportjournaal klaar was met de tennissamenvattingen en ging beginnen met de dagelijkse, verder totaal oninteressante, beslommeringen rondom het Nederlands Elftal. Pas als het EK is afgelopen, ontstaat er weer ruimte voor iets anders. Eerst de Tour, gedeeltelijk overlapt door Wimbledon en als toetje de Spelen. Ik heb een theorie. Eigenlijk twee. De eerste: spelers die een goed gedeelte van het afgelopen seizoen geblesseerd zijn

De afgelopen weken was 'de burger' weer enorm aan de beurt, vooral in de media. En het speerpunt van al deze verhandelingen was toch wel de intelligentie die we elkaar, als bewoners van Nederland, kunnen en mogen toedichten. Wat vind je eigenlijk de van de intelligentie van je medemens? Laten we het, voor een nog enigszins bevatbare verhaallijn, even beperken tot slechts Nederland. Goed, slecht, gemiddeld? 'Gemiddeld' klinkt aantrekkelijk. We zijn namelijk zo vaak gemiddeld met z'n allen. Net niet de beste, maar altijd goed genoeg. Zie de prestaties van ons nationale voetbalelftal als lichtend voorbeeld van deze curve. Gemiddeld. Daarnaast is Nederland natuurlijk trots op haar 'gemiddeldheid'. Hence de internationale naam en faam van ons aller Poldermodel. Net zo lang overleggen, tot er een voor alle partijen aanvaardbare consensus op tafel ligt. Het Poldermodel staat dan ook voor Gemiddeld, met een hoofdletter G. De discussie over juryrechtspraak brengt foc

De Wikipolitics sage gaat zeker door, maar even niet nu. Er is belangrijker nieuws en mening te verkondigen. Wat dan? Nou, Winston Bogarde en Edgar Davids geven op dezelfde dag, vandaag, blijk van de ambitie om (eventueel) het trainersvak op te pakken. Verrassend, op zijn bloody minst! Waren dat niet de twee onzichtbare profvoetballers? Die gasten met zoveel schijt aan hun publiek dat ze niet eens de moeite namen de pers te woord te staan? Ja, die twee. Toegegeven, landelijke bekendheid genieten en twee á drie keer per week een wachtende massa mensen, glimlachend, maar venijnig, moeten bedienen met iets waar zij hun werk mee kunnen gaan doen. Is lastig. En vergt geduld. En creativiteit. Elke keer hetzelfde vertellen, zeggen, vragen, zonder in herhaling te vallen, dat is alleen voor de groten weggelegd. Maar dan nog. Je hebt er in ieder geval je best voor te doen. De pose die deze gasten aannamen en aannemen staat gelijk aan Lionel Messi die roept zich niet meer verdedigend in te spanne

Is het te doen? Wikipolitics? Of zal ik even bij het begin beginnen....? Met mijn behoorlijk liberale geest ben ik al enige tijd druk (in mijn hoofd) met hoe ík mijn zin zou kunnen krijgen in het Nederlandse politieke landschap. Nou, de mogelijkheden zijn weinig hoopgevend. Actieve deelname juig ik niet toe, want als iedereen dat doet, hebben we straks een coalitie nodig van minimaal 780 partijen. Aansluiten bij een bestaande organisatie ligt niet voor de hand. Ik ben, persoonlijk, te ontevreden om het de huidige instituten te kunnen vergeven dat ze het zo ver hebben laten komen. Daarbij, er is gewoon geen partij met wie ik het voor meer dan 80% eens ben. Dus zelfs met een halve liter water in de wijn, blijf ik me onrechtmatig vertegenwoordigd voelen. Maar als je de boel omgooit en terugberedeneert is er wel wat mogelijk. Als we vanuit nul gaan opbouwen wat te taken en rollen van een (de)centraal overheidsapparaat (zouden moeten) zijn en deze inrichten tot op leidinggevend niveau. Dit

Als.... Als.... Als ik de voorsprong aan de leiding van mijn favoriete voetbalspel nu nog weggeef, dan speel ik nooit meer een voetbalspel. Nooit meer. Duidelijk? Mooi. Want dan ben ik er klaar mee. Ik sta al sinds speelronde 6 aan de leiding, en omdat Adri Koster Kenneth Perez niet meer opstelt, Sef Vergoossen heilig gelooft in (in wat...?) Danko Lazovic verspeel ik sloten punten per speelronde aan mijn concurrenten. Hufters. En Pah Modou Kah...? Waar is die ineens gebleven? Standaard goed voor basisplaats en gerede kans op het houden van een 'nul' achterin (3 punten). Weg. Niks meer van gehoord. Alje Schut, weinig plezier van beleefd dit seizoen, maar leuk voor erbij. Gebroken jukbeen. Einde seizoen. Sebastian Pocognoli, ook al niet best dit jaar, hersenschudding, einde seizoen. Nope, het ziet er niet best uit. Maar, optimist als ik ben, er is alle reden om aan te nemen dat Jason Oost vanaf dit weekeinde nog drie penalties mag nemen en ze alle drie scoort. Dat Feyenoord ook z

Het is wat, zoveel vrije tijd... Sinds ik eind februari mijn laatste klus heb afgerond en vervolgens een weekje met het gezin ben gaan skieën, ben ik begin maart vol op de acquisitie van nieuw werk gedoken. Leuk, maar ook best moeilijk. Aldus een man die graag en veel praat en het ook niet moeilijk vindt zichzelf in het spotlight te zetten en zien. Maar ook vreselijk lekker, ondanks het weer. De hele dag druk met de kinderen, tussendoor werk zoeken en mijn eigen bedrijfje draiende houden, wandelen, boodschappen doen, beetje bloggen, kortom: live is great! Maar de afgelopen weken en bovenstaande ervaring hebben ook een aantal vragen en bespiegelingen opgeleverd. Als ik, extravert en nogal op mezelf gericht, het al best moeilijk vind de markt op te gaan met mezelf, hoe moeilijk is dat dan wel niet voor al mijn meer introverte, minder sociale interimcollega's? Ik kan me niet eens een beeld vormen van de martelgang die het hun moet opleveren. En hoe doen al die mensen dat thuis, de hel

Nadat de Engelsen deze term al hadden misbruikt in 1996, als tune van en pedante aanname in de campagne voor het EK '96 (want er mag maar één land aanspraak maken op deze ontdekking en dat is Brazilië), heeft nu de NOS volledig misplaatst deze irritante gewoonte, tune en kretologie gebruikt om te vieren dat het de rechten voor (weinig, dat moet gezegd) belastingcenten heeft binnengehaald. Persoonlijk vind ik dergelijk dure projecten per definitie thuishoren bij de commerciële omroepen. Laat hen dat geld maar ophoesten en zorgen dat het rendabel is. Dat blijkt al lastig zat, zo bewijst het nóg lagere bod van de RTL-groep. Maar dan die toon (Mart Smeets, Jan de Jonghe), die slechte overwinnaarsgrijns (Tom Egbers), het totale gebrek aan klasse (door direct Humberto Tan en Jan Joost van Gangelen te blokken). Erg sneu. Je zou het ze met terugwerkende kracht weer afnemen, gewoon, om te kijken hoe ze dan reageren... Maar dat weten we al natuurlijk. Drie jaar geleden heeft de NOS ruimschoo

Nou, het was even geleden. Typisch, als je je bedenkt dat ik de afgelopen maand (februari) maar een dag of vijf heb gewerkt. Typisch dat wanneer je het rustig hebt, veel 'additionele activiteiten' er tussenuit vallen. Maar goed. De fietsenrazzia had inderdaad plaatsgevonden, dus ik kon mijn stalen ros keurig ophalen op een verzamelplaats ver buiten de (binnen)stadsgrenzen van Utrecht. Tegen een keurig tarief, eerlijk is eerlijk. Hier kan geen fietsenstalling tegenop. Tien dagen veilig, droog, goed beheerd en bewaakt gestald, voor de vriendenprijs van slechts twaalf euro. Chique. En komende week wodt er wederom niet (hard!) gewerkt. Papa gaat met het hele gezin en alle beschikbare schoonfamilie opnieuw een poging doen sneeuw te vinden in het Duitse middengebergte. Dat laatste wordt spannend, maar we houden er te alen tijde een misschien wat frisse voorjaarsvakantie aan over. Wandelen is ook leuk :) Maar er ligt nog altijd zo'n 10 centimeter (kunstmatig aangebrachte) sneeuw,

Afgelopen week ben ik mijn nieuwe fiets kwijt geraakt. Voorlopig of definitief, dat is nog niet geheel duidelijk. Ik ga met de trein naar mijn werk. Trouw, elke ochtend, in het donker en door weer en wind. Tot aan het station, gelukkig. Maar, in mijn geval, niet als enige. Het Centraal Station Utrecht wordt vrij veel gebruikt als overstapmoment van fiets naar trein. Goede zaak, doe ik (en als die overstappers met mij) tenminste ook nog iets goeds voor het milieu. Deze drukte kent echter ook een keerzijde. Er is namelijk zelden een fatsoenlijke plek om je fiets netjes te stallen. Rest mij, vind ik, de minder nette oplossing, namelijk gewoon, los, buiten 'de vakken'. En als je in Nederland iets buiten 'de vakken' doet, ben je de lul. Dat lijk ik te zijn. Grootse fietsenschoonmaakactie vanuit de gemeente en hopla, fiets weg. Ingeladen en afgevoerd. Mijn trouwe en nieuwe fiets doet het nu al een week zonder mij en het einde lijkt nog niet in zicht. Eerste reactie is uiteraa

Als je je als ongeveer zestienjarige gaat drukmaken om je eventuele HBO- of universitaire studie, houdt je zelden of nooit rekening met filosofie. En dat is toch jammer. Het moet allemaal zo praktisch, logisch ook, want de meeste mensen kiezen een studie die hen voorbereidt op het vak dat ze wél concreet in hun hoofd hebben. En, eerlijk is eerlijk, met filosofie eindig je niet direct in de concrete hoek. Wikipedia zegt:"De filosofie of wijsbegeerte is de oudste theoretische discipline (5de eeuw vóór Christus) die het verlangen heeft en streeft naar kennis en wijsheid. In het Grieks is het woord filosofia (Grieks: φιλοσοφία) een samenstelling van de woorden voor liefde (φιλειν = houden van, φιλος = vriend, φιλια = vriendschap) en voor wijsheid (σοφία = wijsheid). Een beoefenaar van filosofie wordt een filosoof of wijsgeer genoemd." "Liefde voor de wijsheid", "Streven naar kennis en wijsheid", nee, concreet is het niet. Maar die twee tellen toch op naar iets

Aan alles merk je dat het jaar toch een beetje op gang moet komen. Alsof we met z'n allen enorm hebben moeten werken om 2007 tot een goed en bevredigend einde te brengen en nu plotsklaps afstorten, minder scherp en gefocussed zijn en de uren, energie en andere input eventjes niet kunnen leveren. Prima, tijd van ontspanning moet er tenslotte ook zijn. Maar het blijft typisch. Dat je na een vakantie op gang moet komen, soi. Maar een jaarwisseling duurt een paar minuten, een hoop drank, gevolgd door één vrije dag! Rammen! Kom op. Maar goed, week 3 is alweer halverwege, de warming-up zit er inmiddels op. Het normale leven kan zijn aanvang weer nemen. Ook raar. Als het te lang normaal is, betalen we een fortuin voor wat 'niet normaals' (vakantie), om dan vervolgens na een paar weken hartstochtelijk terug te verlangen naar de saaie(re) handel en wandel van ons dagelijks bestaan. Gelukkig is de competitie weer begonnen. Weken zonder voetbal blijf ik associeren met avondeten zonder

Het gedeeltelijk ontvluchten van alle enorm 'feestelijke' verplichtingen was een doorslaand succes. Zowel het doel, de ontvluchting, als het resultaat, de paar dagen vakantie, waren heerlijk. In het altijd wonderschone Duitse Sauerland hebben wij ons gehele gezin onderworpen aan een ski-/sneeuwvakantie. De oudste (11) heeft er in twee dagen best behoorlijk leren skieën, de middelste (2) heeft aan zijn snelheidservaring op de slee kunnen werken en de jongste (11 maanden) heeft geoefend in het in slaap vallen wanneer het papa en mama goed uitkwam. Helemaal klasse! En, achteraf, wanneer je je altijd realiseert dat zo'n vakantie ook best veel tijd, energie en geld kost, kwam bij mij een geheel andere en onverwachte eindconclusie naar boven borrelen: het was kort, lekker, goedkoop, makkelijk en snel te bereiken. Forza Sauerland, ik voel mij al direct iets meer betrokken bij de prestaties van het Duitse team op het aanstaande EK (daar komt bij, ik ben naast Nederland ook graag al

Iedereen, gelukkig nieuwjaar.... En nu weer aan het werk!