De Schopper

De aanloop was natuurlijk moeizaam zat, maar nadat wij zaterdag zelf maar de benedenverdieping zijn gaan uitruimen (meneer lag nog op bed, vrienden nog niet in zicht), was het grote afscheid van ons huis as we know it dan toch eindelijk een feit. Wij gingen naar oma (de kleintjes, de stad in en een hotel in (wij zelf). En dan begint het grote aftellen. Je doet lekker wat laatste boodschappen voor de wintersport (ondanks gebrek aan sneeuw), de wandelt lekker, eet een broodje, maar je denkt aan hoe jet het morgen gaat aantreffen. Aan het einde van de middag hadden we massages gepland en 's avonds hebben we heerlijk met vrienden gegeten, maar elk kwartier kwam de huidige toestand van ons huis wel even ter sprake. Zondag zijn we de kids op gaan halen en moest er eerst gebasketbald worden. Daarna kwam D-Day, of liever D-moment. Naar huis. En ik moet eerlijk zeggen dat ik er veel vertrouwen in had. Niet alleen had de man hulptroepen geregeld, ook had hij de afgelopen weken zo nad

"Als Social Media manager kom ik natuurlijk graag bij de mensen thuis...." Zo sarcastisch sta ik er wel in, ik doe zelfs een prima Gerard Cox als ik het uitspreek. Maar komend weekend staat bij ons in het teken van wegwezen, het huis uit. Iedereen, behalve Rowdy, want die viert zijn verjaardag. Groots, zonder ouders, met veel vrienden, dan komen ze allemaal bij ons thuis. De buren zijn gisteravond rond 23.00 uur ook ingelicht, zoals dat gaat met tieners, lekker vooruit gewerkt en -gepland. Daarnaast heeft het fenomeen, onder bezielende aansturing en begeleiding van zijn gelukkig nog steeds voor hem denkende moeder, bier, fris, wijntjes, statafels, een partytent, een heuse DJ en een terrasverwarmer geregeld. Dit was echter vooral zijn moeder die aan het werk was. De man zelf was de afgelopen weken vooral heel druk met de aanschaf van de noodzakelijke pingpongballen (!), Dubsmash en gisteren nog met glow in the dark-ringen. Iedereen zijn prioriteiten, zeg maar. Maar welke i

Sinterklaas is weer voorbij. Dat geeft me altijd een beetje een opgelucht gevoel. Maar ik vind het ook jammer. Ik ben een van die mensen die het heerlijk vindt cadeautjes te krijgen, ook van zichzelf..;). Dit jaar werd echter alles voor me geregeld en dat leverde een wielrenscheurkalender op, een twee paar Happy Socks. Als we dan even die sokken nemen. Ik ben een redelijke 'merkenman', zoals ik ook een 'billenman' en een 'internetman' ben. Merken dus. Ik ben merkentrouw. Ik bankier al mijn hele leven bij de Rabobank, ondanks al haar pogingen van mij af te komen. Ik koop al vijftien jaar steevast een paar hoge suède Van Bommels als de vorige echt op zijn (nu denk ik mijn derde paar), ik bel en speel alleen met een Apple in mijn handen, al mijn spijkerbroeken zijn Replay en ik rijd sinds kort voor het eerst in tien jaar een niet Franse auto. Je loopt tegen een topmerk aan en dan zet je dat vervolgens in voor je eigen welzijn. Zo ook Happy Socks, de met eni

Je voelt je een beetje als die man die met een grote boog om die gemeen uitziende hond heen loopt, en vervolgens toch wordt gebeten. Of als die voetballer, die zijn duels met zorg kiest en genuanceerd ingaat en dan zijn been breekt. Ik ben akelig bewust met mijn gezondheid, conditie en algehele fitheid bezig. Soms zelfs een tikkeltje autistisch, uit de reacties om mij heen op te maken, maar ik ben wel diegene die nagenoeg permanent met een verkoudheid rondloopt. En daar word je schijtziek van natuurlijk. Inmiddels loop ik in week zes van een leuke reeks verschijnselen die allemaal zijn terug te voeren op het begrip 'verkoudheid'. Het begon met een paar weken hoesten en keelpijn, toen een weekje wat minder last en vervolgens begon het snotteren, verstopt zitten, kwam de koorts en wacht ik sinds afgelopen weekend weer tot het allemaal wat minder wordt. Maar wat doe je eraan? Tsja, ik ben groot voorstander van het eruit sporten. Je voelt je zwakker worden en gaat lekker re

De grote gemene deler van de vaderlandse voetbalbestuurder lijkt te zijn dat hij of zij vooral veel inzicht en lange termijn visie claimt, om vervolgens na drie nederlagen de trainer te ontslaan en zijn opvolger op slechts beschikbaarheid en naam aan te stellen. Zo, even de uitgangspunten poneren. Ik ben niet kapot van 'de voetbalbestuurder'. Eigenlijk überhaupt niet van 'de sportbestuurder', maar ik mis de brede en inhoudelijke kennis om de complete populatie af te slachten, daarom beperk ik me tot de voetbalwereld. En ik beperk mij tot de bestuurders, dus een zwalkende trainer laat ik buiten beschouwing. Een trainer heeft tenslotte om te gaan met de waan van de dag, de bestuurder bijna principieel niet. Maar ze kunnen het niet laten. Omdat het mensen zijn. Omdat ze opportunistisch zijn. Omdat ze ego hebben. En omdat ze juist een geweldig tekort hebben op wat vaak hun grootste claim is: een lange termijn visie. Voorbeelden te over natuurlijk. De meer bekende en beh

De winter is er natuurlijk vooral om naar de volgende zomer toe te leven. Tenminste, bij mij dan. Ik heb er helemaal niks mee, al begin ik sportief wel de voordelen te zien en voelen. Je kunt tenslotte niet het hele seizoen vol erop klappen en de winter leent zich uitstekend om iets rustiger aan te doen en meer aandacht te besteden aan je mindere punten en je conditionele basis voor het volgende seizoen. Een andere topactiviteit in de winter: het plannen van datzelfde komende seizoen. Ik had het in 'Zoveel plannen, zoveel energie' al over alle wilde ideeën, inmiddels zijn we weer iets concreter geworden. Die halve triatlon die gaat er komen. In het buitenland, want daar zijn de parcours groter, hoef je dus geen of minder rondjes af te werken. Een van mijn favoriete is de triathlon op en rond Alpe D'Huez, de Alpe Triathlon . Maar die valt midden in onze vakantie, op 29 juli. En ik ga niet een paar dagen het gezin achterlaten, 800 kilometer terugrijden, een wedstrijd doe

Dus dan loop je, volstrekt onverwacht, toch die toptijd (relatief natuurlijk...;)). En dat wat? Dat zwarte gat duurde exact twee seconden: onder de 1.40 wil ik. En snel. Het begon met een generale, een week of vijf geleden. Over de Heuvelrug liep ik exact 21,1 kilometer over heuvelachtig en onverharde ondergrond. In 1.45. Dat is tevens mijn persoonlijk record sinds jaren. Dus eigenlijk ook een beetje mijn grens. Soms stoort dat een beetje, vaker intrigeert het. Waarom ga ik niet harder? Ik train toch? Soms zelfs gericht... Wat natuurlijk helpt, maar ook afleidt, is dat ik ook fiets en soms zelfs zwem. Dat is goed voor je lijf, en zeker ook voor een deel van je training. Maar een gebrek aan focus kan net het verschil zijn tussen een goede recreant en een bijzondere recreant. De voorbereiding verliep gesmeerd, tot de Pyramide duatlon in Austerlitz vorige week werd afgelast. Daarvoor had ik twee a drie weken rustig aan gedaan. Daarnaast was ik de week ervoor snipverkou

Wat wil je? Die vraag stel ik mijzelf regelmatig. En voor de antwoorden ga je dan aan het werk. Ik wil van alles, vaak ambitieus, dus een paar tussenstappen zijn gewenst. Geen punt, dat zijn mooie doelen. Ik wil een droombaan. Wat is dat dan? Inhoud, vorm, beloning, sfeer, locatie. Wat vind ik belangrijk? Met name de kwaliteit van mijn leven. Daar is dus op te selecteren. Geen hiërarchische organisatie, geen pakkencultuur, veel vrijheid en veel focus op prestatie en sfeer. Hier en daar kijk ik alweer rond. Oogjes open voor de juweeltjes! Eentje heb ik in de pijplijn zitten. Een baldadige open sollicitatie bij een geweldig product. Een ander kwam ik vandaag op Twitter tegen en ook daarvan gaat mijn bloed veel sneller stromen. Kansen, plannen, ik wil meer tijd. Ook wil ik echt heel graag een halve triathlon volbrengen. Kan, zeker nu De Knie weer meeloopt. Dus ik heb zojuist mijn speurtocht afgerond en bepaalt dat het najaar 2015 moet gaan zijn. Ik had liever eerder een moo

Deze weken staan in het teken van afscheid nemen. Afscheid van mijn favoriete twee jaargetijden, afscheid van mijn fietsvrienden van de dinsdagavond, afscheid van de camping, afscheid van dagen dat het niet regent. Het is, kortom, einde seizoen. Ik heb een bloedhekel aan einde seizoen, al zie ik ook voordelen. 'Seizoen' houdt ook druk in. Het scannen van de weersverwachting, kijkend naar de weekends en de fietsvooruitzichten. Dat stopt. We hebben in de weekends niks meer te doen, hoeven nergens rekening mee te houden en zijn vrij. De camping is dicht, op 1 april zijn wij weer aan de beurt...;) Een andere verandering in het patroon is de stap van (buiten) wielrennen naar fietsen op de Tacx (binnen) en de MTB (buiten). Met dat laatste ben ik stiekem vast begonnen, want op 21 september staat de Duathlon van Austerlitz op het programma en daar moet ik toch een beetje getraind voor aan de start verschijnen. Vind ik. Hardlopen en mountainbiken door de bossen, het zal een modd

Evalueren is leuk. Geweldig zelfs. Zeldzame momenten dat de wereld je verwachtingsvol aankijkt en ook echt de waarheid wil horen. Dat heeft ze anders nooit. De Schopper evalueert ook. Of liever: doet aan introspectie...;). Anders wordt het ook weer zo'n 'wij van WC-Eend...-'verhaal. Desalniettemin is 2014 alweer ruim over de helft en was ik benieuwd naar de behaalde cijfers in dit wisselvallige jaar. Ik heb weinig geproduceerd, maar wat ik schreef heb ik actief weggezet. Er zijn zestien berichten uitgerold, tot zover, dit jaar. Niet veel, niet weinig. Vooral in januari was er weinig te beleven en dat wreekte zich duidelijk in het aantal bezoekers en bezoeken. In maart heb ik even fanatiek geblogd tijdens mijn Sportvastenkuur, maar ook dat kakte daarna weer snel in. Zowel bij mij als bij de lezers. Daarna ging het weer hard. Het zomerseizoen met veel topsport kwam en ik had weer inspiratie en motivatie. En ik scoor altijd tijdens sportzomers. In 2010 heb ik absolute hoogti

Zoals in het hele leven is de vraag 'samen of alleen?' ook al sportend elke keer weer relevant. Ik ben van huis uit een voetballer. Verder lijk ik vooral heel sociaal en extravert, maar dat is helemaal niet zo. Dus om nou te claimen dat ik een echte teamsporter ben, nee. En wat moet je dan met je lidmaatschap van een triatlonvereniging? Ik was ook de linksbuiten. Dat is na de keeper de grootse idioot/zonderling en deze beide gelden ook als de unieke gevallen in een team. Daar hadden wij er in de jeugd overigens wel meer van, maar die keeper was inderdaad met afstand het meest anders...;) Later, toen ik groot werd, en dikker, ben ik na jaren niet sporten langzaam begonnen met hardlopen. Eerst met Lennart, vanuit ons gezamenlijke appartementencomplex op het Smakkelaarsveld in Utrecht. Stukjes van zo'n 5 a 8 kilometer, meestal in en rondom Rhijnauwen. Hij was een veel te grote ex-roeier, ik een ongetrainde, rokende en zuipende niksnut. We gingen goed gelijk op. Ook mijn

Ik zie mijzelf als een erg flexibel mens. Dus als ik, zoals afgelopen jaar gebeurde, door De Knie niet meer mag hardlopen en dus geen triatlon's meer kan en mag doen, dan ban ik al deze vormen van vermaak ook direct uit mijn leven. Mijn Twitterbio wordt aangepast, de instellingen op Strava, ik ontvolg de hardlopers en triatleten (die ik niet ken), haal hardlopen weg als hobby op mijn CV en zeg mijn lidmaatschap bij Hellas Triatlon op. Dat laatste lukte me niet, daar vertrek je maar een keer per jaar en ik had net verlengd. Zeer klantonvriendelijk overigens, maar achteraf niet erg. Want sinds een week of zes wordt er weer gelopen. Niet al te hard, maar wel lekker en zeer gemist. Dus heb ik mijn Twitterbio weer gewijzigd, mijn Strava geupdate en komt mijn CV ook weer aan de beurt. Je wilt tenslotte wel altijd actueel zijn, en de waarheid spreken. Gisteren heb ik, na een zeer goed (letterlijk) gelopen vakantie en duizendmaal bezworen te hebben dat het me niet meer om tijd en afsta

Het zit er alweer bijna op, de zomervakantie. Voor mij dan tenminste. De Vrouw en kinderen hebben nog respectievelijk een en enkele weken te gaan. Toch altijd weer een behoorlijke downer, het einde van de vakantie, al hebben we dit jaar nog zeker wat 'vakantiegenot' openstaan dankzij onze caravan en heb ik bij de receptie hier alvast de reservering voor volgend jaar geplaatst. Doorkijken, direct de planning voor de volgende vakantie(s) opstarten en je vooral niet neerleggen bij het einde van het seizoen. Het goede nieuws is dat mijn opdracht bij ABN AMRO is verlengd. Heerlijk nieuws, zo tijdens twee weekjes weg. Ik ben ook de rest van 2014 aan het werk. Naast de tien minuten die ik heb mogen besteden aan het verlengen van mijn klus, hebben we hier vooral veel niks gedaan. En veel gesport. En wat autopanne gehad, maar dat ook weer opgelost. Het was, kortom, een goede vakantie voor het uittesten van Snapcarr, het fietsen in Zuid-Frankrijk en De Knie. Allereerst

Het waren verschillende, op zich erg kleine, opmerkingen, verhalen, ervaringen en gedachten, maar bovenal het enorme gemis. Want dat viel me het zwaarst aan niet meer hardlopen, dat ik het zo miste. Acht maanden heb ik het volgehouden. En ja, ik klink als een ex-roker die weer is begonnen, ik realiseer mij dat terdege. Die ex-roker ben ik ook, en tegen dat stoppen keek ik meer op, maar het gemis is er nauwelijks. Hardlopen eindigde door een gevoelige knie, overbelast, versleten en vermoeid. Het voornemen om de marathon van Rotterdam te lopen sneuvelde in de priemende blik van de orthopeed die mij nog wel verlichte met een direct ingespoten dosis hyaluronzuur. De eerste pijn en stramheid verdween, maar na nog twee stiekeme pogingen weer wat te lopen, was ik snel klaar. Dit ging niet meer. Fietsen en nog eens fietsen, dat bleef over. De motivatie nog enige tijd en energie in zwemmen te steken, verdween als sneeuw voor de zon. Van een wedstrijd of andere vorm van triathlon ging het to

Mijn zoon, toch best fanatiek en vooral van het late opblijven, was ergens halverwege de tweede helft in slaap gevallen. Niemand kan het hem kwalijk nemen, zelf Louis van Gaal niet, die eerder nog pleitte voor het op houden van de kinderen voor deze halve finale. Mijn dochter, twee jaar jonger, haalde het wel. Zij vindt het vooral erg gezellig, zo met z'n allen voetballen kijken. En zo vat ik het Oranje-toernooi maar gelijk samen: niet per se geweldig goed of leuk, wel gezellig en hier en daar behoorlijk verrassend. Bondscoach Van Gaal verraste al met zijn definitieve selectie. Geen linksback, wel een centrale middenvelder (Blind) en een centrale verdediger (Martins Indi) die er uit de voeten kunnen. En, naar later bleek, een oude rechtsbuiten. Een ander mogelijk issue werd zacht weggemanaged: Van der Vaart. Ik ben ervan overtuigd dat de blessure slechts een manier was om de middenvelder zonder imagoschade en gezichtsverlies aan zijn vakantie te kunnen laten beginnen. Van Gaal ha