Wow, wat een gevoel!!
Dit was mijn eerste poging om meer dan een halve te lopen, en ik zag er wel een beetje tegenop. Het idee was 26 kilometer, het werden er 25,8 (volgens Strava).
Maar eerst even terug. Begin april moet er een marathon worden gelopen. Ter voorbereiding moeten er vooral kilometers worden gemaakt. Twee weken terug liep ik een moeizame 20 kilometer en begon ik me druk te maken. Over mijn gestel, de lengte, de enormiteit van alles. Ik had nog een paar stappen te maken. Het UHT Open staat nog steeds (ongepland) op het programma, maar een tussenstap van zo'n 27 kilometer leek me slim. En ik werk graag met stapjes, dus dat is prettig voor mij.
En laat ik nou iemand kennen die ook dat soort afstanden aan kan, die ik al een half jaar niet had gesproken en die naast een bos woont. Dus die date was snel geprikt, gisteren was de dag. Het goede nieuws: het was gezellig, het is gelukt en ik liep 'm vrij eenvoudig. Het mindere nieuws: we waren langzaam (het was ook erg glad, ter verdediging) en er moeten er nog bijna 20 bij...;)
We liepen in het bos tussen Bilthoven, Bosch en Duin en De Bilt, ongeveer op elk pad om op die relatief geringe oppervlakte toch aan de afstand te komen, en het was prachtig. Het lopen ging soepel en ik had twee gelletjes meegenomen om ook daaraan te wennen en mee te oefenen.
Uiteindelijk liepen we in minder dan 10 kmpu gemiddeld, wat normaliter natuurlijk dramatisch is. Maar voor nu prima. Ik moest er eerst maar eens een lopen, gedaan, en het was dus gewoon vreselijk zwaar op de gladde en dan weer erg natte ondergrond.
De spierpijn valt me reuze mee. Gisteren al, maar vandaag ook. Vanmorgen heb ik lekker een filmpje gekeken, terwijl ik op de Tacx wat uitfietste, heerlijk.
En nu is het weer tijd voor het basketballende kind. Papa kan bijkomen op de tribune, een blogje schrijven en verwonderd genieten van zijn fitheid. En van enthousiaste mannetjes op zoek naar een basket en bal!
Reacties