Merkenliefde
Desalniettemin zijn er maar weinig gewoontes waar ik niet zonder zou kunnen. Mijn ontbijt wisselt, zelfs de allerheiligste (Nutricia) chocomel is weleens op en met mijn hartjes (AH huismerk) ben ik recentelijk gestopt.
Toch zijn er een aantal merken waar ik echt fan van ben. Zo erg, dat ik gelijk een nieuw product koop als het oude is versleten. Mijn oudste 'merkverslaving' zijn schoenen van Van Bommel. Die draag ik nu zo'n 15 jaar, gok ik. Ergens ben ik een keer 250 gulden gaan uitgeven voor een paar hele mooie schoenen en sindsdien heb ik altijd een paar klaar staan. Ik denk dat ik inmiddels aan mijn derde paar zit, dus ze gaar gruwelijk lang mee.
Inmiddels heb ik er een paar zwarte lederen exemplaren bij. Ook prijzig, maar onderdeel van mijn huwelijks uoutfit en dus ook alweer 8 jaar oud!
Het kost wat, maar dan heb je ook wat.... Dat geldt in iets mindere mate, maar toch ook wel, voor mijn laatste verslaving: Joe Merino-truien. Iedereen die graag wollen truitjes draagt (over overhemd of t-shirt, of gewoon) moet eigenlijk een Joe Merino-trui hebben. Ik heb er inmiddels vier en de plank is klaar voor uitbreiding. Ook deze zijn weer van superieure kwaliteit, net als de Van Bommels, en standaard onderdeel van mijn kledingassortiment.
What else? Ik ben een Apple-fan, maar ik groei met de modellen mee. Ook heb ik altijd een bepaald soort pen waar ik het prettigst mee schrijf. Een 'rollerpoint' in plaats 'ballpoint'. Mijn spijkerbroeken (8 stuks) zijn allemaal hetzelfde merk (Replay) en model (straight, geen rare draaien in de pijpen en niet toelopend).
Een ander supervoorbeeld is Happy Socks. Ik draag al jaren, als tegenwicht voor alle pakken op de werkvloer, hele wilde sokken onder mijn pakken of spijkerbroek. De mooiste zijn Happy Socks. Helaas is er hier geen kwaliteitskeurmerk te geven, want je trekt ze na een maand of zes gewoon kapot. Erg H&M, zeg maar. Helaas. Ze mogen van mij een paar euro duurder, als ik er dan wat langer plezier van mag hebben...;)
Route du Soleil, de patatzaak op de Antonius Mattheuslaan, Voetbal International (het blad), Fiss (Oostenrijk), Meindl boots, de kebab-pizza van Pierre-Marie, James Bond, FC Utrecht, Hard Gras, LinkedIn, zacht zoete Harlekijn-dropjes, Boslust, alle sportzaken, Flipboard, Garmin en het vroegere Bizner. Zomaar een rij geweldige merken, ervaringen, herinneringen. Ik ben er weg van, gebruik het en identificeer mij er hier en daar zelfs mee.
Toch gaat het ook wel eens mis. Dan eindigt de onvoorwaardelijke liefde en loopt de relatie af. Dan kan om allerlei redenen zijn. Strava is zo'n voorbeeld. Ik was helemaal hoteldebotel, maar zowel mijn zeer onbevredigende contacten met het bedrijf, als de richting die de (de functionaliteiten binnen de) app heeft/hebben genomen, drijven mij van hen vandaan.
De Renault Espace. Ik verdedigde haar consequent. Ja, onderhoudsrijk, maar oh zo comfortabel. Nu rijd ik een Volvo XC90 en weet ik dat er meer is in dit leven. Wat een heerlijk beest. De al genoemde suikerhartjes, gewoon, omdat ik gezonder wil eten en leven. Misschien gaat ooit de patatzaak ook wat terug in prominentie, maar zover zijn we nog niet.
Ook Voetbal International, het programma, is uit mijn 'must'-lijst verdwenen. leuk, maar tegenwoordig laat ik 'm meestal lopen. Voornamelijk door de aanwezigheid van Hans Kraaij jr., maar ook door het constante herhalen van dezelfde standpunten. TV in het algemeen is een steeds mindere liefde aan het worden, dus wellicht is dat de achterliggende reden.
Het is net het echte leven en zal wel zo op en neer horen gaan. Ik hoop dat mijn heerlijke merkjes mij voorlopig blij blijven maken, dan blijf ik lekker terugkomen, consumerend en wel.
Reacties