En nu? Niks!
Frankrijk is beter af dan Nederland. In schande afgevoerd worden, het lachtertje van de internationale voetbalwereld zijn, is beter dan een finale verliezen. Laat staan drie. Ik herken een patroon.
Dat we deze wedstrijd tegen Spanje hebben verloren stoort me nauwelijks. Gerechtigheid. Vanuit Zuid-Frankrijk lees ik net pas de reacties na de wedstrijd en ik ben het hartstochtelijk oneens met de spelers, waaronder Wesley Sneijder, die een bepaalde gelijkwaardigheid hebben ondervonden op het veld. Nee, daar was geen sprake van. Ja, we hadden wel kunnen winnen. Als alles (weer) mee had gezeten. Dat zat het niet. Punt. Spanje was beter, de controle was groter, en onze controle was er doordat zij ons dat toelieten. Zowel de rode kaart als de goal waren onvermijdelijk, al hebben we beide lang uitgesteld.
Wat me wel stoort is dat we weer niet winnen. Drie WK-finales zonder prijs. Onthutsend. We zijn, ondanks de dit toernooi geintroduceerde speelstijl, toch gewoon mooi weer-voetballers. We kunnen alles, maar alleen op de training. Dat idee. Ik ben er nog steeds schijtziek van en heb me gisteren al bedacht dat ik de komende maanden echt geen voetbal meer kan zien, handelen, verdragen. Laat staan beleven. Mijn piek was de afgelopen weken te hoog, de val te hard. Ik ben klaar. En ik heb absoluut medelijden met de spelers van het Nederlands elftal, die na een weekje strand weer monter op de club worden verwacht.
Denk bijvoorbeeld aan Rafael van der Vaart, een van de mooiste voetballers ooit van Nederlandse origine. Heeft te weinig gespeeld, zeker gezien zijn talent. Heeft als aanvoerder lekker de medailles voor de verliezers mogen ophalen en wordt over een week alweer in Madrid verwacht. Wat heeft die jongen nog in Oranje te zoeken? Tuurlijk, de bondscoach wil hem er altijd bij hebben, maar kiest nooit voor hem. Hij is de beste vervanger van Sneijder en geldt als optie op linksbuiten en centraal op het middenveld. Moet je daarvoor helemaal uit Spanje komen invliegen, halverwege augustus, lekker oefenen tegen de Oekraïne?
Bijkomend nadeel is dat het verliezen van een finale funest is voor een generatie. We hebben dus te vroeg verloren, want met deze jongens moeten we echt nog zeker twee toernooien door. Dat wordt dus helemaal niks meer, die gasten hebben gezien hoe het moet en dat het niet genoeg is. Kraakhelder. Als ik Rafael van der Vaart was, zou ik bedanken. Het is mooi geweest. Lekker voor de club, je gezin en de rust kiezen. Je bent 27 jaar oud, de gloriejaren komen nog, stort je daar lekker op. En iedereen die lult over eer, land en ambities moet eerst maar eens een finale verliezen. Daarna hoor je ze niet meer.
Ik bedank minstens tijdelijk. Ik ga niet meer meedoen met het jaarlijkse voetbalspel, sla zeker de eerste maanden van het Eredivisieseizoen over en kijk al helemaal geen Oranjeduels meer. Ik raad de zendgemachtigden die bezig zijn met de rechten dan ook aan voorzichtig te bieden. Deze reactie kun je wel meer verwachten, vrees ik. De piek was te hoog, de val te hard en diep. Het is even goed. Kutvoetbal.
Dat we deze wedstrijd tegen Spanje hebben verloren stoort me nauwelijks. Gerechtigheid. Vanuit Zuid-Frankrijk lees ik net pas de reacties na de wedstrijd en ik ben het hartstochtelijk oneens met de spelers, waaronder Wesley Sneijder, die een bepaalde gelijkwaardigheid hebben ondervonden op het veld. Nee, daar was geen sprake van. Ja, we hadden wel kunnen winnen. Als alles (weer) mee had gezeten. Dat zat het niet. Punt. Spanje was beter, de controle was groter, en onze controle was er doordat zij ons dat toelieten. Zowel de rode kaart als de goal waren onvermijdelijk, al hebben we beide lang uitgesteld.
Wat me wel stoort is dat we weer niet winnen. Drie WK-finales zonder prijs. Onthutsend. We zijn, ondanks de dit toernooi geintroduceerde speelstijl, toch gewoon mooi weer-voetballers. We kunnen alles, maar alleen op de training. Dat idee. Ik ben er nog steeds schijtziek van en heb me gisteren al bedacht dat ik de komende maanden echt geen voetbal meer kan zien, handelen, verdragen. Laat staan beleven. Mijn piek was de afgelopen weken te hoog, de val te hard. Ik ben klaar. En ik heb absoluut medelijden met de spelers van het Nederlands elftal, die na een weekje strand weer monter op de club worden verwacht.
Denk bijvoorbeeld aan Rafael van der Vaart, een van de mooiste voetballers ooit van Nederlandse origine. Heeft te weinig gespeeld, zeker gezien zijn talent. Heeft als aanvoerder lekker de medailles voor de verliezers mogen ophalen en wordt over een week alweer in Madrid verwacht. Wat heeft die jongen nog in Oranje te zoeken? Tuurlijk, de bondscoach wil hem er altijd bij hebben, maar kiest nooit voor hem. Hij is de beste vervanger van Sneijder en geldt als optie op linksbuiten en centraal op het middenveld. Moet je daarvoor helemaal uit Spanje komen invliegen, halverwege augustus, lekker oefenen tegen de Oekraïne?
Bijkomend nadeel is dat het verliezen van een finale funest is voor een generatie. We hebben dus te vroeg verloren, want met deze jongens moeten we echt nog zeker twee toernooien door. Dat wordt dus helemaal niks meer, die gasten hebben gezien hoe het moet en dat het niet genoeg is. Kraakhelder. Als ik Rafael van der Vaart was, zou ik bedanken. Het is mooi geweest. Lekker voor de club, je gezin en de rust kiezen. Je bent 27 jaar oud, de gloriejaren komen nog, stort je daar lekker op. En iedereen die lult over eer, land en ambities moet eerst maar eens een finale verliezen. Daarna hoor je ze niet meer.
Ik bedank minstens tijdelijk. Ik ga niet meer meedoen met het jaarlijkse voetbalspel, sla zeker de eerste maanden van het Eredivisieseizoen over en kijk al helemaal geen Oranjeduels meer. Ik raad de zendgemachtigden die bezig zijn met de rechten dan ook aan voorzichtig te bieden. Deze reactie kun je wel meer verwachten, vrees ik. De piek was te hoog, de val te hard en diep. Het is even goed. Kutvoetbal.
Reacties