We zijn er bijna
Het wordt er niet makkelijker op. Het einde nadert, en waar je dan bij hardlopen extra energie krijgt, je verheugt op de streep en die warme douche, daar blijk ik met dit projectje toch vooral last te hebben van een gretige blik en veel zin in alles wat ik niet mag.
Gisteren, om te beginnen, mocht er weer vast voedsel in. Heerlijk. Het mandarijntje was zalig, de banaan ook. Als lunch had ik weer dezelfde sla als in de afbouwperiode mee naar kantoor genomen en dat was een tegenvaller. Het was niet lekker genoeg en teveel. Ja, teveel. Ik heb sowieso erg weinig honger deze weken. Dat was echt een nare constatering, want je verheugt jhe zo op eten, en dan is het niet wat je hoopte, dacht, verwachte. Dat had ik 's avonds ook weer met de gekookte groenten. Ik had broccoli genomen, vind ik altijd lekker. Nu niet. Te weinig smaak. Ik ben op zoek naar sensatie in mijn mond na al die droogte en onthouding. Het naast liggende stukje kipfilet was dan weer wel geweldig. Lekker gerold in de jus, peper en zout, lekker bruin korstje, man man man. Dat was wat ik wilde.
Qua sport en gewicht was het een dag als de vorige. Moeizaam fietste ik een half uurtje vol, terwijl ik op de weegschaal 77,7 kilo liet aantekenen. Dat leek me een mooi 'dieptepunt', want na het starten met eten komen er natuurlijk weer wat kilootjes bij.
Of niet? Want ik ging gewoon door. Vanmorgen las ik 77,3 kilogrammen. Ook goed. Alleen maar meer ruimte voor nieuwe kracht...;). Daarna volgde een drukke dag. Ik heb een half uurtje gefietst en mezelf gedwongen harder te werken dan gisteren, maar het ging niet van harte. Ik heb nog steeds zware benen. Ik had ook even Freek ge-smst, of ik het poeder mocht skippen, maar nee, dat was niet de bedoeling. Ik ben die smaak zat en het vult zo enorm. Ook ben ik de pillenbende inmiddels wel zat. Ja, ik hoor (lees) mijzelf: ik mopper. Ik heb niet de beste dag.
Reacties