Als een gevangene....

Wat een teleurstelling. Ik was volledig gefocust op het pimpelpaars piesen van mijn ketonenstick, maar verder dan dezelfde jammerlijke lichte verkleuring als gisteren kwam ik niet. Een dag voor niks gevast? Nou, het schoot wel door me heen. Want eerlijk is eerlijk, als ik een doel heb, moet er ook wel richting dat doel worden gewerkt. Van afwijking en vertraging wordt deze man heel nerveus.

Gelukkig valt dat in dit geval wel mee, al was goed nieuws vooral een welkome motivator geweest. Ik merk dat ik zwoeg, werk en het zwaar heb. De dagen duren, net als gisteren, gewoon heel lang, al waren we vandaag gelukkig de hele middag druk bezig een caravan te kopen (gelukt!) en moest ik een case maken die ik donderdag voor een sollicitatie moet presenteren (ook al gelukt!).

De statistieken dan. Vanmorgen woog ik 79, schoon aan de haak. Mijn eerste ronde getal in maanden en een mooie ook nog. Ik kom nu wel heel dicht bij mijn doel van 78. Al blijf ik me afvragen of het realistisch is te verwachten dat ik dit dan ook een half jaar volhoud. Mijn vetpercentage liet weer zo'n hysterische waarde zien, ditmaal 8,5%. Ik heb het maar opgeschreven, bij gebrek aan beter, maar het slaat natuurlijk nergens op. Het lichtpaarse stipje had ik even aan Freek ge-sms-t, er was geen actie nodig, geen sprake van het skippen van de derde vastendag. Maar dus, zoals het zich laat aanzien, ook nog geen sprake van de switch. Ik ga morgenmiddag even bij hem langs voor een bloedtest. Dat blijft de enige nauwkeurige wijze van meten. Maar het maakt natuurlijk geen reet meer uit. Als ik morgen die switch niet heb gemaakt, ga ik 'm ook niet meer maken. Deze jongen gaat dinsdag lekker vast voedsel eten, een stoere vent die mij daar vanaf houdt. Ik voel me als een gevangene die op het punt staat vrij te komen. Je weet bijna niet meer waar te beginnen. Patat, kibbeling, vandaag werd er hier pizza gegeten en was er zelfgebakken cake. Maar ook die bruine boterham met oude kaas.... Man man man.

Helaas begint het opbouwen met geen van de bovengenoemden...;). Fruit, sla en een stukje kipfilet mag ik, en daarna steeds wat meer. Alsof die gevangene weet dat Jennifer Anniston klaar staat, maar hij moet eerst langs Lucille Werner.

In de tussentijd, en door al dit gemopper heen, wordt er natuurlijk ook gesport. Gisteren vroeg Pierre erom in een comment, vandaag vroeg Freek er even naar. Maar het sporten vergaat me prima. Ik heb natuurlijk wel vandaag weer prachtige fietskilometers moeten afslaan, omdat ik maximaal 30 minuten mag, en dan ook nog licht ingespannen. Maar ik fiets mijn halve uurtjes, al heb ik vrijdag gewandeld met Finn (45 minuten, maar ik was nog aan het afbouwen, dus ach...). Wel merkte ik zowel gisteren als vandaag dat ik bij de eerste virtuele meters (ik zit binnen op de Tacx, beweeg dus niet) behoorlijk zware benen had. Van niks. Ik ben namelijk zeldzaam goed uitgerust. Ik heb in jaren niet zo weinig bewogen, dus het verband is raar. Je bent fit, uitgerust en presteert moeizaam. Daarnaast had ik beide dagen een behoorlijk hoge hartslag voor de inspanning die ik leverde. Gemiddeld reed ik gisteren rond met 111 slagen per minuut, vandaag reed ik langzamer en gingen we met 113 door de minuut. Normaliter, hoe subjectief ook, rijd ik met dergelijke gemiddelde hartslagen gewoon 34 tot 36 kmpu. Deze week haal ik de 30 kmpu niet eens.

Dus het gaat best, maar ik zie de achteruitgang in kracht en conditie. Wat me dan het meest frappeert is dat we allemaal zo druk zijn met trainen, fit geraken, materiaal, en dat dan een extreem groot deel van je prestatie ligt in de voeding. Je brandstof. Ik ben fit als een jonge god, maar rijd als een 70-jarige met een nieuwe kunstheup en dat alles door niks te eten. Indrukwekkend.

Morgen de laatste vastendag. Ik kijk er naar uit. ook omdat het een werkdag is, die gaan lekker snel voorbij...;). 'S avonds bloedprikken bij Freek en dan uitkijken naar dinsdag. Ik leg de appel en de mandarijn vast klaar voor een heerlijk ontbijt.