Eenouderweekend
Seline is dit weekend met haar collega's op stap. Een heisessie die zijn weerga niet kent. Heel weekend, eigen tijd, avondprogramma en geen alcohol. Toe maar!
Dat laat mij met twee van de drie kids achter, aangezien de oudste bij zijn vader is. Motorcrossen, gamen en zijn broer vervelen. De stilte in huis is met twee afwezigen toch nog groter dan verwacht, apart, want het zijn met afstand de twee rustigste die er nu even een paar dagen niet bij zijn en de drie meest energieke en lawaaierigste met elkaar opgescheept laten.
Wat me verder opvalt is dat je als 'eenouder' wel heel erg makkelijk tegen je eigen beperkingen aanloopt. Ongelofelijk. Ik dacht dat ik me beter kon inhouden, makkelijker over dingen heen kon zetten, beter en makkelijker verplaatsen in het kinderbrein. Niks van dat alles. Als ik alleen ben met Finn en Senna heb ik nog minder geduld dan anders, vooral omdat ik zoek naar een 'soepele' en 'makkelijke' dag.
Zo heb ik per definitie een hekel aan dingen herhalen. I.e. kinderen die niet luisteren en mij iets laten herhalen. "Papa wordt heel nerveus van herhaling!", roep ik dan, maar het maakt weinig indruk. Ook heb ik een een enorme drang alles constant op te ruimen. Ondanks mijn status als enige volwassene dezer dagen, blijf ik dat doen, waar een meer flexibele, "komt aan het einde van de dag wel"-houding veel meer rustgevend was geweest.
Vandeweek sprak Seline nog de best wel irriterende woorden ïk hoop dat je het trekt". Wat bedoel je daar nou weer mee, dacht en riep ik tegelijkertijd. Trek ik het weleens niet dan? Ik zie mezelf toch echt als de minst stresshebbende hier thuis. Dus toch een beetje op mijn pik getrapt. Nou, het juiste van de vraag in kwestie toont zich vanzelf, zo blijkt. Dat is nog irritanter dan de vraag in eerste instantie moeten krijgen.
Maar goed, we hebben gelukkig ook nog wel lol hoor. Finn die, in zijn ogen, de halve ochtend lekker naast mij in bed ligt, tekenfilms kijkend en mij tot half negen in volledige rust latend. Top. Toen werd Senna het, de kamer ernaast, hartstikke zat. Waarschijnlijk ook al een uur aan het spelen in een ledikant van twee vierkante meter. Kan ik me iets bij indenken.
Dat ik vervolgens de badkamer echt volledig blank zet door het vollopende bad te vergeten.... Tsja. Briljante onkunde en vergeetachtigheid. Echt, met twee kinderen, een kop koffie, een pc en wat tv-geluid op de achtergrond zit mijn hoofd al vol.... Maar goed dat ik gewoon werk heb, dat is minder belastend en heb ik beter onder controle. Ik heb er ook langer op geoefend, misschien dat dat het is....:)
Dat laat mij met twee van de drie kids achter, aangezien de oudste bij zijn vader is. Motorcrossen, gamen en zijn broer vervelen. De stilte in huis is met twee afwezigen toch nog groter dan verwacht, apart, want het zijn met afstand de twee rustigste die er nu even een paar dagen niet bij zijn en de drie meest energieke en lawaaierigste met elkaar opgescheept laten.
Wat me verder opvalt is dat je als 'eenouder' wel heel erg makkelijk tegen je eigen beperkingen aanloopt. Ongelofelijk. Ik dacht dat ik me beter kon inhouden, makkelijker over dingen heen kon zetten, beter en makkelijker verplaatsen in het kinderbrein. Niks van dat alles. Als ik alleen ben met Finn en Senna heb ik nog minder geduld dan anders, vooral omdat ik zoek naar een 'soepele' en 'makkelijke' dag.
Zo heb ik per definitie een hekel aan dingen herhalen. I.e. kinderen die niet luisteren en mij iets laten herhalen. "Papa wordt heel nerveus van herhaling!", roep ik dan, maar het maakt weinig indruk. Ook heb ik een een enorme drang alles constant op te ruimen. Ondanks mijn status als enige volwassene dezer dagen, blijf ik dat doen, waar een meer flexibele, "komt aan het einde van de dag wel"-houding veel meer rustgevend was geweest.
Vandeweek sprak Seline nog de best wel irriterende woorden ïk hoop dat je het trekt". Wat bedoel je daar nou weer mee, dacht en riep ik tegelijkertijd. Trek ik het weleens niet dan? Ik zie mezelf toch echt als de minst stresshebbende hier thuis. Dus toch een beetje op mijn pik getrapt. Nou, het juiste van de vraag in kwestie toont zich vanzelf, zo blijkt. Dat is nog irritanter dan de vraag in eerste instantie moeten krijgen.
Maar goed, we hebben gelukkig ook nog wel lol hoor. Finn die, in zijn ogen, de halve ochtend lekker naast mij in bed ligt, tekenfilms kijkend en mij tot half negen in volledige rust latend. Top. Toen werd Senna het, de kamer ernaast, hartstikke zat. Waarschijnlijk ook al een uur aan het spelen in een ledikant van twee vierkante meter. Kan ik me iets bij indenken.
Dat ik vervolgens de badkamer echt volledig blank zet door het vollopende bad te vergeten.... Tsja. Briljante onkunde en vergeetachtigheid. Echt, met twee kinderen, een kop koffie, een pc en wat tv-geluid op de achtergrond zit mijn hoofd al vol.... Maar goed dat ik gewoon werk heb, dat is minder belastend en heb ik beter onder controle. Ik heb er ook langer op geoefend, misschien dat dat het is....:)
Reacties