Alpe Dhuzes, eens maar nooit weer
Bergen beklimmen per fiets, of lopend, of rennend, het blijft een aparte tak van sport. Mijn ervaring bleef tot juni 2013 beperkt tot een mooie koers met vrienden in en rond Leuven, België, en wat gestoemp op de Utrechtse Heuvelrug.
Daar is nu een onvergetelijke ervaring op de Alpe D'Huez bijgekomen. Onvergetelijk, onbeschrijfelijk, groots, druk, mooi, belachelijk, allerlei bijvoeglijke naamwoorden drukken zich een weg naar boven als ik er weer aan terug denk. Voor 'onbeschrijfelijk' is dit niet het juiste blog. 'Onvergetelijk' dekt de lading het beste, mede doordat de uitleg beide kanten op kan.
Ik was al het soort fietser dat graag klimt, ik blijf zo'n soort fietser. Ook na De Alp, mijn eerste echte berg. En voor Alpe Dhuzes, organisatie, doel, vrijwilligers, rijders, prestaties, opbrengsten, blijf ik het allergrootste respect houden. Maar het is niet mijn evenement. Dat was het niet, dat werd het niet en dat gaat het niet worden.
Al in de aanloop was ik gefrustreerd geraakt door de onmogelijkheid mijn fietsdag te wijzigen. Daarnaast ben ik geen fan van opgelegde kleding uniformiteit (a € 80,-) en de extreem ambitieuze commerciële doelstellingen. Ook tijdens de midweek in Zuid-Frankrijk ben ik niet alsnog overgehaald naar de fanzijde. Het was prachtig, soms erg moeilijk, om al die mensen bezig te zien met hun eigen doelen en het fietsen was geweldig zwaar en mooi. En, als gezegd, het gaat niet mijn laatste echte klim zijn.
Maar die nieuwe avonturen geef ik wel anders vorm. Als er al een goed doel bij komt kijken, dan zoek ik dat uit op bescheidenheid, kleinschaligheid, intimiteit. Maar een andere optie is natuurlijk met een aantal leuke mensen een berg doen en er een avond heerlijk eten aan vastknopen, om de dag erna op je gemak weer naar huis te rijden. Gewoon, omdat het kan en omdat we van fietsen en bergen houden.
Dat neemt niet weg dat we prachtig hebben gedacht aan Ali, Koos en Annelie en vier kaarsen (ook nog een voor Max) in bocht vier hebben geplaatst en het indrukwekkend was om zo met hen bezig te zijn. Ook de laatste keer dat ik deze bocht nam was even sikken. Een afscheid na (en, in geval van Max, voor) een afscheid.
Reacties
Ik kan me trouwens ook goed voorstellen dat zo'n evenement een beetje af doet aan de intimiteit die je voelt met het goede doel. Het onderzoek naar genezing van kanker heeft voor jou een betekenis, die in zo'n massaal evenement misschien niet tot z'n recht komt. Ik hoop dat het niet teveel je plezier heeft bederft, en ook dat het je niet van het rijden voor een goed doel afbrengt. Als je iets intiemers vind, sponsor ik je.