Het volledige demasqué van het Spaanse voetbal gezien?
Nou, wat een week, wat een discussie. En dan heb ik het niet over Boston, of al die mensen die dan roepen dat 'Boston elke dag plaatsheeft in Syrië' (alsof dat telt, alsof rampen en dergelijke pijn en verlies schaalbaar en relatief zijn, alsof je kind een keer per week slaan minder erg is dan een keer per dag).
Nee hoor, ik heb het over belangrijke zaken. De volledige ontmanteling van het Spaanse voetbal. Oftewel: de eclatante overwinningen van Bayern München en Borussia Dortmund op respectievelijk Barcelona en Real Madrid. Gisteren ging het natuurlijk al uitgebreid, ook hier op De Schopper, over Bayern en Barca. De 4-0 ging als een schokgolf door voetbal en met name 'voorpaginaland'. Na een dag napraten stond de volgende klapper te wachten: het zes jaar geleden ter nauwer nood van een bruut faillissement geredde Borussia Dortmund tegen het al jaren op de pof levende Real Madrid. En dat is niet het enige grote verschil tussen beide clubs. Nee, eigenlijk staan deze clubs in bijna alles aan de andere kant van het spectrum.
De trainers (denker versus schreeuwer), de speelstijl (collectief versus individueel), de clubcultuur (volks versus koninklijk), de visie (opleiden versus aankopen), financieel beleidsmatig (eigen vermogen versus schulden), de selectie (aankomende top versus gearriveerde top) en beleidsmatig algemeen (korte termijn versus lange termijn). Een grote overeenkomst is wel de thuisbasis. Zowel Die Borussen als Real beschikken over een enorm, geweldig mooi en sfeervol stadion waar elke twee weken minimaal 80.000 mensen uit hun plaat gaan.
Die fanbase, dat enthousiasme, was de redding van Borussia, toen het halverwege het eerste decennium van deze eeuw op omvallen stond. In het geval van Real vraag ik me af of de fans de redding kunnen veroorzaken of afdwingen. Er vanuit gaande dat ik weet of meen te weten wat die oplossing is. En natuurlijk denk ik dat te weten. Ik zeg: volg de lijn Borussia. Saneer, zet in op jeugd en opleiding en ben geduldig in het wachten op uitbetaling. Maar dat past niet bij Real en zal wel nooit gebeuren.
Neemt niet weg dat de wedstrijd Spanje - Duitsland momenteel een 2-0 ruststand kent en zeker al niet meer gewonnen gaat worden door de Spanjaarden. Want zelfs als na de returns zowel Real als Barca het toch hebben gered, zijn de Duitsers de geestelijk winnaars van deze editie van de Champions League en dus eigenlijk ook van het internationale voetbalseizoen. Daar heb je geen reet aan, weten juist wij sinds 1974 en 1978, maar het is wel iets dat beklijft.
De koppen in de kranten vandaag zijn niet mild. Bij Barca zijn de scherpe randjes er vanaf. Bij Real geeft Jose Mourinho het eindelijk op. Hij krijgt de boel niet op de rails. Ook de zeer hatelijk en toch wel met ondertoon bedoelde grap over de gelijke tred die de omzet van de praktijk van dopingdokter Fuentes vertoont met de prestaties van de verschillende Spaanse ploegen komt aan en veroorzaakt een glimlach.
Dus hebben wij deze week vanaf onze ligbanken het demasqué van het volledige Spaanse voetbal aanschouwd? Welnee. Het is wat vervelend voor de Spanjaarden dat het zo kort op elkaar gebeurt, maar er is niks te zien geweest dat wijst op onherstelbare schade aan Spaanse kant. Nee, wat we gezien hebben is een Barca dat echt wat focus heeft verloren. Kan en mag, na zoveel jaar samen, zoveel prijzen, een niet fitte sterspeler en een wellicht weinig inspirerende coach. Problemen aanwijzen, oplossen en weer door. Bij Real i de selectie straks blij met het vertrek van Mourinho, maar ook daar zal vers bloed voor een meer collectieve geest in de ploeg moeten zorgen. Ook geen punt, geld zat en anders springt de overheid wel weer bij.
Nee, wat we wel gezien hebben is hoop. Een flits van hoe het kan en moet. Zoals 'schoon wielrennen' een steun in de rug krijgt als Dan Martin van de uitgesproken antidopingploeg Garmin-Sharp Luik-Bastenaken-Luik wint, zo krijgt het nagejaagde Financial Fair Play weer positieve energie van de prestaties van de ubergezonde Duitse topploegen Bayern München en Borussia Dortmund. Financieel kerngezond, sportief Europese top, in staat om de kloof op beide fronten te verkleinen en dichten met de minder fair spelende Spaanse, Engelse en Italiaanse ploegen. Nee, we hebben niet naar het minder wordende Spaanse voetbal zitten kijken. We hebben naar een geweldig Duits voorbeeld gekeken.
Nee hoor, ik heb het over belangrijke zaken. De volledige ontmanteling van het Spaanse voetbal. Oftewel: de eclatante overwinningen van Bayern München en Borussia Dortmund op respectievelijk Barcelona en Real Madrid. Gisteren ging het natuurlijk al uitgebreid, ook hier op De Schopper, over Bayern en Barca. De 4-0 ging als een schokgolf door voetbal en met name 'voorpaginaland'. Na een dag napraten stond de volgende klapper te wachten: het zes jaar geleden ter nauwer nood van een bruut faillissement geredde Borussia Dortmund tegen het al jaren op de pof levende Real Madrid. En dat is niet het enige grote verschil tussen beide clubs. Nee, eigenlijk staan deze clubs in bijna alles aan de andere kant van het spectrum.
De trainers (denker versus schreeuwer), de speelstijl (collectief versus individueel), de clubcultuur (volks versus koninklijk), de visie (opleiden versus aankopen), financieel beleidsmatig (eigen vermogen versus schulden), de selectie (aankomende top versus gearriveerde top) en beleidsmatig algemeen (korte termijn versus lange termijn). Een grote overeenkomst is wel de thuisbasis. Zowel Die Borussen als Real beschikken over een enorm, geweldig mooi en sfeervol stadion waar elke twee weken minimaal 80.000 mensen uit hun plaat gaan.
Die fanbase, dat enthousiasme, was de redding van Borussia, toen het halverwege het eerste decennium van deze eeuw op omvallen stond. In het geval van Real vraag ik me af of de fans de redding kunnen veroorzaken of afdwingen. Er vanuit gaande dat ik weet of meen te weten wat die oplossing is. En natuurlijk denk ik dat te weten. Ik zeg: volg de lijn Borussia. Saneer, zet in op jeugd en opleiding en ben geduldig in het wachten op uitbetaling. Maar dat past niet bij Real en zal wel nooit gebeuren.
Neemt niet weg dat de wedstrijd Spanje - Duitsland momenteel een 2-0 ruststand kent en zeker al niet meer gewonnen gaat worden door de Spanjaarden. Want zelfs als na de returns zowel Real als Barca het toch hebben gered, zijn de Duitsers de geestelijk winnaars van deze editie van de Champions League en dus eigenlijk ook van het internationale voetbalseizoen. Daar heb je geen reet aan, weten juist wij sinds 1974 en 1978, maar het is wel iets dat beklijft.
De koppen in de kranten vandaag zijn niet mild. Bij Barca zijn de scherpe randjes er vanaf. Bij Real geeft Jose Mourinho het eindelijk op. Hij krijgt de boel niet op de rails. Ook de zeer hatelijk en toch wel met ondertoon bedoelde grap over de gelijke tred die de omzet van de praktijk van dopingdokter Fuentes vertoont met de prestaties van de verschillende Spaanse ploegen komt aan en veroorzaakt een glimlach.
Nee, wat we wel gezien hebben is hoop. Een flits van hoe het kan en moet. Zoals 'schoon wielrennen' een steun in de rug krijgt als Dan Martin van de uitgesproken antidopingploeg Garmin-Sharp Luik-Bastenaken-Luik wint, zo krijgt het nagejaagde Financial Fair Play weer positieve energie van de prestaties van de ubergezonde Duitse topploegen Bayern München en Borussia Dortmund. Financieel kerngezond, sportief Europese top, in staat om de kloof op beide fronten te verkleinen en dichten met de minder fair spelende Spaanse, Engelse en Italiaanse ploegen. Nee, we hebben niet naar het minder wordende Spaanse voetbal zitten kijken. We hebben naar een geweldig Duits voorbeeld gekeken.
Reacties