Maradona: bron van vreugde en De Schopper. 50 Jaar!

Mooie kop. Zoals Diego Armando Maradona wel meer mooie koppen heeft veroorzaakt in zijn bewogen leven. Idioot, straatkind, talentrijk, labiel, eenzijdig ontwikkeld (mooie term...;)) en ja, bron van vreugde, van genot, van zoveel moois, groots en goeds.

Vandaag, op zijn vijftigste verjaardag, spreekt God het volk weer kort toe. Want hij is min of meer uit het publieke leven teruggetrokken, sinds zijn ontslag als bondscoach van Argentinië. Het gaat weer over niks, wat Maradona kan het goed over niks hebben. Of over dingen waar ie zich niet mee moet bemoeien en waar hij geen verstand van heeft. En hij heeft geen verstand van heel veel dingen des levens. Maar voetballen kon ie. En hoe.

Al jaren loopt de discussie. En dat blijft die discussie doen. Als een onschuldig stukje onkruid in een hoekje waar je er toch geen last van hebt. Wie is de grootste en beste voetballer ooit? Pelé? Heeft nooit zijn krachten gemeten in een Europese competitie, slechts in de 'zwakkere' Braziliaanse. Johan Cruijff? Won geen titels met het Nederlands Elftal en had daartoe toch alle kans. Franz Beckenbauer? Een verdediger.... Toch Diego Maradona? Ondanks zijn gedragingen, verslavingen en het feit dat hij het ongelijk van algemeen stemrecht belichaamt?

Ik ben van de laatste optie. Alle drie waren briljant, maar Diego net ietsje meer. Daarbij val ik persoonlijk wel op de minder correcte karakters, en zowel Pelé als Cruijff hebben toch echt een veel te grote neiging het iedereen naar de zin te maken en rekening te houden met. Twee van de drie heb ik de hand geschud. Tweemaal een enorm indrukwekkend moment. Voor mij...;). Ik denk niet dat Diego en Johan net zo onder de indruk waren. Ik denk dat ik Pelé daarom maar neersla als ik hem ooit nog ontmoet, heb ik tenminste op een van de drie een onuitwisbare indruk gemaakt. En het is een goedmakertje voor die woordenstrijd met Maradona, want die is ongelijk en ongewenst. En dat had Pelé zich, als oudste en meest capabele, moeten bedenken.