"Hey, met mij, we zitten in het ziekenhuis...."
De angst van iedere moeder met een sportend kind. En dan heeft die van ons ook nog motorcross uitgekozen als zijn favoriete sport. Samen met zijn vader trekt ie er elk weekeinde op uit en vaak ook nog op woensdagmiddag. Inmiddels alweer een jaar of vijf. En hij wordt er behoorlijk bedreven is, dat moet gezegd. Helaas neemt ook de snelheid toe en dus de hardheid van een eventuele val.
Gisteren was het dan eindelijk een keer echt raak. Na een paar kleinere valpartijen, belde zijn vader ons uit de stad. Rowdy gevallen, ziekenauto, out geweest, warrige verhalen bij het bijkomen en een eerste diagnose van een (zware) hersenschudding. Wij naar huis, Seline naar het ziekenhuis.
'S avonds waren we weer compleet. Thuis. Een hersenschudding, een wekadvies en heel veel hoofdpijn rijker. Maar een stapel zorgen en stress lichter. Het valt wederom allemaal wel mee. Dat blijft typisch, met die snelheids- en gemotoriseerde sporten. De klap is altijd enorm, de schade valt wel heel vaak mee. Dit is tegenstelling tot voetballen, waar niks lijkt te gebeuren en 'zomaar' een grote blessure ontstaat.
Wat er nu exact is gebeurd, kan hij, noch iemand anders vertellen. Hij werd wakker en lag naast zijn motor. En hij dacht dat ie op zomervakantie was. Tsja. Zo word ik ook altijd graag wakker...;). Maar dat ie hard op zijn hoofd is gevallen, is evident. In het ziekenhuis was hij al snel weer zijn prikmijdende zelf. Bij elk contact met een 'witte jas' werd gecheckt of er een prik aan te pas ging komen, en ook bij een ontkennend antwoord bleef hij schichtig en alert rondkijken, op zoek naar verraad. De held. Maar het viel mee, MRI-scans prikken niet.
Persoonlijk had ik mij al enige tijd neergelegd bij een paar gebroken botten, dankzij het crossen. Kan gebeuren en hoort erbij. Is ook niet zo dramatisch, kost je een paar weken en wat 'tender, love and care' en hopla, weg ben je weer. Hersenschuddingen passen in het beeld, maar zijn toch iets enger. Maar goed, een paar rustige dagen, goed de pijnsignalen in de gaten houden en over een paar weken weer een kampioenschap in de wacht slepen. Hopla.
Gisteren was het dan eindelijk een keer echt raak. Na een paar kleinere valpartijen, belde zijn vader ons uit de stad. Rowdy gevallen, ziekenauto, out geweest, warrige verhalen bij het bijkomen en een eerste diagnose van een (zware) hersenschudding. Wij naar huis, Seline naar het ziekenhuis.
'S avonds waren we weer compleet. Thuis. Een hersenschudding, een wekadvies en heel veel hoofdpijn rijker. Maar een stapel zorgen en stress lichter. Het valt wederom allemaal wel mee. Dat blijft typisch, met die snelheids- en gemotoriseerde sporten. De klap is altijd enorm, de schade valt wel heel vaak mee. Dit is tegenstelling tot voetballen, waar niks lijkt te gebeuren en 'zomaar' een grote blessure ontstaat.
Wat er nu exact is gebeurd, kan hij, noch iemand anders vertellen. Hij werd wakker en lag naast zijn motor. En hij dacht dat ie op zomervakantie was. Tsja. Zo word ik ook altijd graag wakker...;). Maar dat ie hard op zijn hoofd is gevallen, is evident. In het ziekenhuis was hij al snel weer zijn prikmijdende zelf. Bij elk contact met een 'witte jas' werd gecheckt of er een prik aan te pas ging komen, en ook bij een ontkennend antwoord bleef hij schichtig en alert rondkijken, op zoek naar verraad. De held. Maar het viel mee, MRI-scans prikken niet.
Persoonlijk had ik mij al enige tijd neergelegd bij een paar gebroken botten, dankzij het crossen. Kan gebeuren en hoort erbij. Is ook niet zo dramatisch, kost je een paar weken en wat 'tender, love and care' en hopla, weg ben je weer. Hersenschuddingen passen in het beeld, maar zijn toch iets enger. Maar goed, een paar rustige dagen, goed de pijnsignalen in de gaten houden en over een paar weken weer een kampioenschap in de wacht slepen. Hopla.
Reacties