Het raceplan, T minus 6
Nee, er is nog steeds geen echte stress. Wel wat fantasieën, of: visualisaties (dat klinkt zo lekker profi...;)) over hoe het wellicht gaat, zou kunnen gaan, en hoe ik vooral echt niet wil dat het gaat. Die laatste gedachten vervang ik dan natuurlijk weer door beelden van hoe het dan wel moet. Anders ben je niet meer positief!
Maar eerst even bijpraten. Zaterdag hier aangekomen, zondag een klein stukje gefietst en genoten van een lekkere en luie dag in het zonnetje. In en rond ons eigen zwembadje. Ja, hier kan ik wel aan winnen. Vandaag, maandag, even met de trainer gebeld. De wedstrijd en het gevoel doorgenomen. Bijgekletst en wat laatste zaken met betrekking tot zondag besproken. Ook in verband met de mogelijk best warme dag die het gaat worden. Conclusie: ik ben nog nooit zo fit geweest. En de tintelingen van Frankfurt (zie vorige blog) zijn onderweg, hahahaha. Als ik maar niet teveel doe deze week.
Het monster staat dus braaf in een hoekje te wachten tot hij weer even mag. Net als zijn baasje. Al bruis ik nog niet echt van de energie. Zondag dus even gefietst. Hier in de omgeving wat dorpjes op volgorde gelegd, hopende een rondje van een uur of twee uitgezet te hebben. Maar mijn kaartje was op dat moment blijkbaar enorm ingezoomd. Ik was in twee minuten in het eerste dorpje, en tien minuten later op mijn beoogde 'verste punt'....
Dat as 'm dus niet helemaal. Kaart erbij en doorfietsen. Dorpjes, heuveltjes, bossen, vergezichten, de een na de ander. Het kan hier niet op. We zijn hier absoluut in een van de mooiste streken van Frankrijk aanbeland. Ook is het hier doodstil, wat lekker fietsen is. Saai, maar heerlijk.
Vandaag dus even gezwommen. Of tenminste: dat was het plan. We waren langs een schattig zwemmeertje gereden, op weg hier naartoe. Dus wij die kant op, het hele spul mee en lekker geïnstalleerd. Er was een keurig koord gespannen voor de kleinere kids, daarachter was een strook van een meter of tien breed gecreëerd (ja, inderdaad, door nog een koord te spannen). Daar kon ik dus mijn baantjes even trekken. Maar ik was mijn brilletje vergeten. Senna heeft echter ook een brilletje, dus dat heb ik maar even geclaimd. Alles voor papa's training, tenslotte!! Ware het niet dat dat brilletje niet voor niks van Senna is (sorry liefje), het is zo lek als een mandje. Dus ik was na zo'n 150 meter al wel weer klaar. Zwemmen doe ik zondag wel, hahaha.
Verder geen nieuws. Fit dus, enorm uitgerust. Goeie nachten, relaxte dagen. Morgen ga ik een stukje hardlopen door wat aanpalende bossen, woensdag weer een stukje fietsen. Maar relaxt en kort. Energie sparen.
En de 'eenzame opsluiting bovenop de berg' bevalt nog steeds. We zijn nog maar een paar dagen onderweg, maar de mate van pais en vree is zeer groot. Ik ben nog steeds benieuwd wat de kinderen er na een kleine week van vinden, maar ik ben al een beetje vooruit aan het kijken naar volgend jaar. Twee weekjes druk op een park en een weekje rust in huisje met eigen zwembad. Klaarrrrr. Wie weet.
Maar eerst even bijpraten. Zaterdag hier aangekomen, zondag een klein stukje gefietst en genoten van een lekkere en luie dag in het zonnetje. In en rond ons eigen zwembadje. Ja, hier kan ik wel aan winnen. Vandaag, maandag, even met de trainer gebeld. De wedstrijd en het gevoel doorgenomen. Bijgekletst en wat laatste zaken met betrekking tot zondag besproken. Ook in verband met de mogelijk best warme dag die het gaat worden. Conclusie: ik ben nog nooit zo fit geweest. En de tintelingen van Frankfurt (zie vorige blog) zijn onderweg, hahahaha. Als ik maar niet teveel doe deze week.
Dat as 'm dus niet helemaal. Kaart erbij en doorfietsen. Dorpjes, heuveltjes, bossen, vergezichten, de een na de ander. Het kan hier niet op. We zijn hier absoluut in een van de mooiste streken van Frankrijk aanbeland. Ook is het hier doodstil, wat lekker fietsen is. Saai, maar heerlijk.
Vandaag dus even gezwommen. Of tenminste: dat was het plan. We waren langs een schattig zwemmeertje gereden, op weg hier naartoe. Dus wij die kant op, het hele spul mee en lekker geïnstalleerd. Er was een keurig koord gespannen voor de kleinere kids, daarachter was een strook van een meter of tien breed gecreëerd (ja, inderdaad, door nog een koord te spannen). Daar kon ik dus mijn baantjes even trekken. Maar ik was mijn brilletje vergeten. Senna heeft echter ook een brilletje, dus dat heb ik maar even geclaimd. Alles voor papa's training, tenslotte!! Ware het niet dat dat brilletje niet voor niks van Senna is (sorry liefje), het is zo lek als een mandje. Dus ik was na zo'n 150 meter al wel weer klaar. Zwemmen doe ik zondag wel, hahaha.
Verder geen nieuws. Fit dus, enorm uitgerust. Goeie nachten, relaxte dagen. Morgen ga ik een stukje hardlopen door wat aanpalende bossen, woensdag weer een stukje fietsen. Maar relaxt en kort. Energie sparen.
En de 'eenzame opsluiting bovenop de berg' bevalt nog steeds. We zijn nog maar een paar dagen onderweg, maar de mate van pais en vree is zeer groot. Ik ben nog steeds benieuwd wat de kinderen er na een kleine week van vinden, maar ik ben al een beetje vooruit aan het kijken naar volgend jaar. Twee weekjes druk op een park en een weekje rust in huisje met eigen zwembad. Klaarrrrr. Wie weet.
Reacties