Een weekje chill, T minus 3
Het taperen nadert zijn einde. Vandaag, om precies te zijn. De eerste week van de vakantie zit erop en morgen nemen we afscheid van ons kleine paradijsje. We zaten deze week, en zitten tot morgen, in Abbérvillers. Een piepklein dorpje, bovenop een 600 meter hoge heuvel in de Jura. Twee minuten van de Zwitserse grens, en de twee dichtstbijzijnde bakkers zijn gewoon zelf op vakantie.
Maar het is perfect. Zo rustig, zo stil, zo mooi. Te beginnen met het huisje. Een chaletje, ruim opgezet, drie grote slaapkamers, twee badkamers, wat eigen terrein eromheen en, klapstuk, een zwembad in de tuin.
Niet dat Finn daar dan echt op aanslaat, ofzo. Die hanteert gewoon zijn reguliere vrije dag-schema: op bed liggen met Netflix/YouTube. Maar hij komt wel genadeloos tot rust. Lange nachten, rustige dagen en af en toe een duik (als we 'm dwingen of met chocola naar beneden lokken, hahahaha).
Senna dartelt lekker rond. Doet niks op d'r bed, of haalt ons over toch vooral maar weer even een duik te nemen. Senna kan echt uren achtereen met een grote opblaasband in een zwembad liggen. Alleen. Zalig om te zien en horen. Zoveel geluk op een paar vierkante meter water. En voor ons is het echt rust. Zelfs De Vrouw komt tot rust. Zo erg zelfs, dat ze inmiddels verlangt naar wat bedrijvigheid om zich heen. Dat gaat goedkomen. We staan op het punt een drievoudig hysterisch weekend in te gaan. Want zowel het heen- en weer reizen, als het weekend zelf (Ironman, drukke stad, publiek, veel activiteiten) als het feit dat we Kirsten en haar gezin treffen, maakt het voor iemand met hersenletsel een uitdaging groter dan dat van een getrainde atleet die een hele triatlon gaat doen.
Maar goed. Ze heeft het ervoor over. En het is eindig. Maandag stappen we in de auto voor een laatste stukje hel, richting Zuid-Frankrijk. Daar aangekomen, maandagavond-ish, is er weer (eindelijk) rust. Nog een paar dagen.
In de tussentijd ben ik met mijn laatste voorbereidingen bezig. Fysiek in orde, niks geks meer doen. Eigenlijk zelfs gewoon niks meer doen. Ik loop niet meer om mijn hiel/achillespezen goed te laten rusten en ik fiets niet meer, omdat mijn schakelapparaat niet meer werkt. De batterij blijkt weer eens leeg. Daar moet je zomaar een jaar mee kunnen doen, maar bij mij duurt dat jaar maar een week of drie. Dus óf ik heb bij de laatste keer opladen iets niet goed gedaan, óf ik heb voor de tweede keer een issue met mijn batterij. Mooi klote, maar een probleem voor na de vakantie. Kirsten en Bas nemen mijn oplader mee uit Nederland, en daar kan ik in het slechtste geval wel weer een paar weken mee doen. We'll see.
Het monster is dan wel zonder schakelopties, maar wel mooi schoon en goed geolied. Alles blinkt en zoemt als een zwanger bijtje. Morgen pakken we het hele spul op en rijden we de laatste twee uurtjes naar Zürich. Daar wandelen we 's middags zeker even langs het Ironman-evenemententerrein, waar ik al kan aanmelden. Daar krijg ik dan mijn tassen en stickers, zodat ik mijn spullen klaar kan maken voor de check-in op zaterdag. Meer doe ik ook niet, die zaterdag. Eten, misschien even slapen, tassen pakken en inchecken. En zo langzamerhand overspoelt worden met scenario's voor de zondag. Want jij kan wel gaan liggen, op zo'n laatste dag gaat dat hoofd gewoon in zone 5 door.
Uitzitten. Net als de ochtend van de wedstrijd zelf. Extreem vroeg op, ontbijt naar binnen zien te werken en richting start verplaatsen. En dan beginnen. Eindelijk. Ik ben er inmiddels enorm klaar voor. Fit, uitgerust en zin in. En, nog steeds, nog veel meer zin in 'na afloop'. Bijna Frankie, bijna.
En dat droomhuisje hier? Goeie kans dat we hier volgend jaar weer een weekje inplannen. Zalig. En dan ben ik Ironman-vrij, dus kan ik mooie en wat langere tochten maken door de streek. Geweldig! En dan neem ik ook mijn Shimano-oplader mee. Beloofd.
Maar het is perfect. Zo rustig, zo stil, zo mooi. Te beginnen met het huisje. Een chaletje, ruim opgezet, drie grote slaapkamers, twee badkamers, wat eigen terrein eromheen en, klapstuk, een zwembad in de tuin.
Niet dat Finn daar dan echt op aanslaat, ofzo. Die hanteert gewoon zijn reguliere vrije dag-schema: op bed liggen met Netflix/YouTube. Maar hij komt wel genadeloos tot rust. Lange nachten, rustige dagen en af en toe een duik (als we 'm dwingen of met chocola naar beneden lokken, hahahaha).
Senna dartelt lekker rond. Doet niks op d'r bed, of haalt ons over toch vooral maar weer even een duik te nemen. Senna kan echt uren achtereen met een grote opblaasband in een zwembad liggen. Alleen. Zalig om te zien en horen. Zoveel geluk op een paar vierkante meter water. En voor ons is het echt rust. Zelfs De Vrouw komt tot rust. Zo erg zelfs, dat ze inmiddels verlangt naar wat bedrijvigheid om zich heen. Dat gaat goedkomen. We staan op het punt een drievoudig hysterisch weekend in te gaan. Want zowel het heen- en weer reizen, als het weekend zelf (Ironman, drukke stad, publiek, veel activiteiten) als het feit dat we Kirsten en haar gezin treffen, maakt het voor iemand met hersenletsel een uitdaging groter dan dat van een getrainde atleet die een hele triatlon gaat doen.
Maar goed. Ze heeft het ervoor over. En het is eindig. Maandag stappen we in de auto voor een laatste stukje hel, richting Zuid-Frankrijk. Daar aangekomen, maandagavond-ish, is er weer (eindelijk) rust. Nog een paar dagen.
In de tussentijd ben ik met mijn laatste voorbereidingen bezig. Fysiek in orde, niks geks meer doen. Eigenlijk zelfs gewoon niks meer doen. Ik loop niet meer om mijn hiel/achillespezen goed te laten rusten en ik fiets niet meer, omdat mijn schakelapparaat niet meer werkt. De batterij blijkt weer eens leeg. Daar moet je zomaar een jaar mee kunnen doen, maar bij mij duurt dat jaar maar een week of drie. Dus óf ik heb bij de laatste keer opladen iets niet goed gedaan, óf ik heb voor de tweede keer een issue met mijn batterij. Mooi klote, maar een probleem voor na de vakantie. Kirsten en Bas nemen mijn oplader mee uit Nederland, en daar kan ik in het slechtste geval wel weer een paar weken mee doen. We'll see.
Uitzitten. Net als de ochtend van de wedstrijd zelf. Extreem vroeg op, ontbijt naar binnen zien te werken en richting start verplaatsen. En dan beginnen. Eindelijk. Ik ben er inmiddels enorm klaar voor. Fit, uitgerust en zin in. En, nog steeds, nog veel meer zin in 'na afloop'. Bijna Frankie, bijna.
En dat droomhuisje hier? Goeie kans dat we hier volgend jaar weer een weekje inplannen. Zalig. En dan ben ik Ironman-vrij, dus kan ik mooie en wat langere tochten maken door de streek. Geweldig! En dan neem ik ook mijn Shimano-oplader mee. Beloofd.
Reacties