Het raceplan (2), maar nu echt - T minus 5

Het blogje van gisteren was lekker enthousiast. Ik begon met het idee mijn raceplan te gaan delen, maar deelde van alles, behalve het raceplan. Kan gebeuren, daarom vandaag deel II, met het daadwerkelijke raceplan. En de hardop uitgesproken ambities. En wat twijfels...;).

Zwemmen

Mijn grootste hobby, na poepen en chocomel drinken. Ik zie hier wel enigszins tegenop, maar weet ook dat het zo voorbij is. Het 'makkelijke' aan een grote wedstrijd als deze, is de rollings start. Dat betekent namelijk dat je je voor de start opstelt in vakken met verwachte zwemtijden. Daarna gaan de snelste eerst, en elke 10 seconden wordt er een man of vijf losgelaten. Door dit gereguleerde proces is het nog steeds wel druk in het water, maar voorkom je die enorme 'wasmachine' waar triatleten om bekend staan.

Voor mij betekent dat opstellen in het vak met mensen die 1.15 gaan zwemmen. Dat is ongeveer mijn snelheid, dus eerlijk. In een snellere groep gaan staan heeft weinig zin, dat betekent alleen maar dat je de hele reis wordt overzwommen, in de weg ligt, etc. Schiet niet op. Bij je eigen soort kun je het makkelijkst een ritme vinden, en misschien zelfs een paar benen waar je lekker in kan gaan hangen. Net als met fietsen, werkt 'drafting' bij het zwemmen ook enorm. Het is mij echter nog nooit gelukt er veel baat bij te hebben. Maar ik snap het principe, dus wie weet is het deze keer raak. Mijn doel is 1.15, wat reëel is met het oog op mijn gemiddelde zwemsnelheid, maar ook past in mijn ontwikkeling. In Frankfurt zwom ik 1.26, in Maastricht 1.19.

Mijn zwakte is, naast heel veel missende techniek, het oriënteren tijdens het zwemmen. Ik kijk slecht waar ik zwem. Hierdoor zwem ik vaak extra meters, ik slinger mij een weg over het zwemparcours en zwem dus om. In Zürich heb ik een beetje mazzel met het parcours. We zwemmen drie 'korte' stukken, dan een hele lange en dan weer drie korte om terug naar de oever te komen. Dat is a) makkelijk opdelen in je hoofd en b) makkelijk bij te sturen als je wat afdwaalt.

Prognose zwemmen: 1.15. Gewoon optimistisch zijn en niet omzwemmen...;). Mocht ik hier wat gaan rommelen, dan wordt het 1.18. Jammer, maar geen groot verlies natuurlijk. Doel blijft om vooral zo relaxt mogelijk te zwemmen en niet met te hoge hartslag aan te komen. Gewoon, een goed begin van de dag.

Wissel 1 (T1)

Mijn eerste wissel is traditioneel traag. Gewoon, omdat ik er weinig haast mee maak. In mijn eerste twee helen deed ik er eerder 10 dan 5 minuten over. Deze reis wil ik veel strakker wisselen. Tempo, druk erop en rammen. Herstellen kan vervolgens wel op de fiets.

Prognose T1: 5 minuten.

Fietsen

Het fietsparcours kent met zo'n 1300 hoogtemeters een vergelijkbaar profiel met Frankfurt en Maastricht, al was deze laatste wel aanmerkelijk technischer. Meer draaien en keren en dus veel langzamer. Veel brede wegen ('racebaan') en twee leuke, maar korte, klimmetjes. En dat twee keer. Daarnaast is het in een prachtige omgeving, dus dat belooft in ieder geval ook wat schoonheid en genot onderweg.

Mijn eigen plan is rijden op wattage. Ik wil een constante aanhouden van tussen de 210 en 230 watt. Uitkomend op, ergens daar tussenin, inderdaad. In Maastricht reed ik NP 233 en dat was wel iets teveel. Ietsjes minder dus, meer overhoudend voor het lopen. Waar eindig je dan op? Ligt een beetje aan de dag en mijn afdalen (wat niet te sterk is), maar ergens tussen de 5.15 en 5.30.

Prognose fietsen: 5.23.

Wissel 2 (T2)
Kort en snel. Minimaal 2, maximaal 3 minuten.
Prognose T2: 2.30

Hardlopen
Hier kijk ik het meest maar uit, maar zie ik ook het meest tegenop. Dit gaat pijn doen, hier wordt de wedstrijd een wedstrijd. In Frankfurt liep ik 4 uur rond op de marathon, in Maastricht liep ik op een schema van zo'n 3.50. Na een heel seizoen vrijuit hardlopen heb ik voor deze editie, met een grofweg vergelijkbaar parcours aan de eerste twee, hogere verwachtingen. Helaas wordt het ook heel erg warm. Dat tempert mijn enthousiasme wat, maar daar moet ik schijt aan hebben. Een beetje risico nemen dus. Ik wil weggaan op zo'n 5 min/km en dat eigenlijk zo lang mogelijk volhouden. In principe zou ik dat zelfs tot het einde toe moeten kunnen volhouden, uitkomend op 3.30 op de marathon. Maar warmte en onvoorziene omstandigheden maken mij iets voorzichtiger.

Met name het hardlopen is vooral ook een mental game. Ik pak het per rondje aan, er zijn er vier. Dat is op zich een fijn aantal. Het eerste rondje ben je nog lekker fris en zoek en vind je je ritme. Daarnaast kun je eindelijk genieten van het publiek, de andere sporters en je eigen familie en geliefden. Tijdens het fietsen ben je blij dat je ze hoort, nu heb je tijd. Ze zien je aankomen, er is contact mogelijk en jij weet dat het einde van de dag in zicht aan het komen is. Voor je het weet begint rondje twee. Daarin wordt het zaak je ritme en tempo vast te houden en goed op je techniek te letten. Deels om jezelf bezig te houden en vooral aan iets nuttigs te denken. Maar ook omdat je van vermoeidheid makkelijk wat slordiger gaat bewegen. De schwung begint natuurlijk wel wat af te haken. In rondje drie wordt het overleven. Zwaar. Maar dat probeer ik lichter te maken door met name dit rondje ook op te delen in stukjes. Afhankelijk van het parcours en ijkpunten langs de route. Bijvoorbeeld: lang rechts tuk, brug, rondje stad, rustig stuk langs meer, familie, keerpunt, start/finish. Bij dergelijke stukjes vliegen de mijlpalen voorbij en heb je in ieder geval zelf het idee dat je nog een beetje opschiet....;).

Dat is natuurlijk niet zo. Rondje drie staat ook in het teken van het tempo hooghouden. De discipline opbrengen om de frequentie hoog te houden en je loop effectief. Hier wil je gaan slenteren, maar dat moet zeker worden voorkomen. Want je wilt zo snel mogelijk naar rondje nummer vier. In dit laatste rondje word je overspoelt door opluchting, liefde, pijn en een heel seizoen van vriendschap en voorbereiding. Hier staan de tranen dus hoog, tenminste, bij mij. Als ik dan De Vrouw, mijn hysterische zus, haar man en kids, maar vooral Finn en Senna zie staan, breek ik al voor de finish. Hier loop je een klein uur lang 'naar huis'. Heerlijk. De vrijwilligers bedanken, het publiek bedanken en uitzien naar het einde. In één streep naar de finish.
Prognose lopen: 3.40, toch iets voorzichtiger dan die 3.30, desalniettemin natuurlijk bijna een pr op de marathon, hahahaha.

Dat maakt dat ik het hele verhaal hoop en denk uit te komen op 10.26, want:
Zwemmen 1.15
T1: 5
Fietsen: 5.23
T2: 3
Hardlopen: 3.40

Dat is, denk ik, fakking ambitieus, maar ja, ook niet heel debiel. Het klinkt alleen zo gruwelijk hard. Maar ergens, ooit, wil ik toch echt in de buurt komen van die heilige tien-uurs-grens, dit is een fijne stap die kant op.

Maar, zondagmiddag, tegen zessen, is alles duidelijk. Heerlijk, als het leven zo concreet is!