Hoe trots kun je zijn op je kind?
Met Finn hebben we het afgelopen jaar een roerige educatieve periode doorgemaakt. De kleine grote man werd door een van zijn beide juffen duidelijk niet goed begeleid, en daar werd na aanhoudend om opheldering vragen van onze kant niet genoeg op gereageerd door de directie. In zijn rapporten kwam hij er vanaf als minder dan gemiddeld tot gemiddeld, iets dat wij niet echt herkenden. Daarnaast was hij regelmatig schoolziek, stopte hij met tekenen en liep zijn taalgebruik zelfs gewoon achteruit.
Tijd voor actie. In de zomervakantie zijn we via internet bij een hele leuke pedagogisch psychologe (Dotado in Den Haag) uitgekomen. Daar is Finn een ochtend getest met allerlei spelletjes, handelingen en acties, waarna hij zeurend dat het voorbij was, weer mee mocht. Het resultaat werd ons thuis gepresenteerd en was verbijsterend. Zelfs voor ons. Gemiddeld is de man dus zeker niet. Verre van. Hij kent echter wel een gebruiksaanwijzing en heeft zeer dominante voorkeuren voor methodieken. Zo werkt hij niet resultaatgericht, kan hij slecht tegen hele concrete opdrachten en strakke organisatie en heeft hij ruimte nodig, wanneer hem dat uitkomt en waar hem dat uitkomt.
Herkenbaar, zeg maar. Heeft ie van zijn moeder.
In de eerste weken van dit schooljaar hebben we OBS De Koekoek de kans gegeven te reageren, met oplossingen en een aanpak te komen, maar het was niks, werd niks en ging niks worden. De dienstdoende coördinatrice onderbouw (geloof ik) was stuitend afwerend en het lag allemaal aan ons en als we vooral 'maar niet denken dat ons kind bijzonder is', want 'op De Koekoek zitten namelijk heel veel kinderen die zo zijn'. Tsja, dat bleek niet uit de wijze waarop ze met Finn en zijn ouders omgingen en al helemaal niet uit het plan van aanpak dat plotsklaps uit de hoge hoed werd getoverd.
Wij deden in rap tempo een rondje scholen in Utrecht en kozen uiteindelijk voor de Montessorischool Buuten Wittevrouwen. Vanwege de duidelijke aanpak van leerkracht en directie, vanwege de sfeer, de locatie en het feit dat er plaats was voor de aanstormende Senna. Want zijn zus verdient ook onderwijs... Vanaf het begin voelde het al goed. Waar er in zijn oude klas na twintig letters in het alfabet werd gezegd dat het zo wel prima was ('want meer hoef je niet te leren in groep 2') was er plotseling ruimte voor eigen initiatief, inzet, ideeën en voortgang in zijn eigen tempo. Het meest geruststellende was nog wel dat hij met enige afstand niet meer de meest bijdehante van de klas was. Na twee weken begon het spuien van resultaat. Hier een paar letters, daar cijfers en een goede mop. Toen kwamen de tekeningen, de eerste gelezen woorden, de eerste geschreven woorden en het rekenen. Het lijkt wel alsof we drie jaar verder zijn, als je zijn ontwikkeling en groei bekijkt. Maar het zijn slechts zes maanden. En een nieuwe school.
Deze week kreeg hij zijn eerste rapport. En wat voor een! Alleen maar 'goed' en 'voldoende' en CITO-resultaten 'A' voor taal en rekenen. Quelle trots! Ik ben zo trots op mijn grote man, die na een wisseling van school gewoon even opbloeit en zichzelf helemaal lijkt te vinden. Hij gaat harder dan ooit en gedijt prima met de snelheid en intelligentie om hem heen. Ook hier is het net zijn vader, hij komt beter tot zijn recht vanuit achterstand. En, achteraf gesproken, raad ik werkelijk iedereen die twijfelt aan vooral wel van school te switchen wanneer de huidige niet goed voelt. Echt. Het lijkt een groots avontuur, maar de resultaten zijn vele malen grootser!!
Tijd voor actie. In de zomervakantie zijn we via internet bij een hele leuke pedagogisch psychologe (Dotado in Den Haag) uitgekomen. Daar is Finn een ochtend getest met allerlei spelletjes, handelingen en acties, waarna hij zeurend dat het voorbij was, weer mee mocht. Het resultaat werd ons thuis gepresenteerd en was verbijsterend. Zelfs voor ons. Gemiddeld is de man dus zeker niet. Verre van. Hij kent echter wel een gebruiksaanwijzing en heeft zeer dominante voorkeuren voor methodieken. Zo werkt hij niet resultaatgericht, kan hij slecht tegen hele concrete opdrachten en strakke organisatie en heeft hij ruimte nodig, wanneer hem dat uitkomt en waar hem dat uitkomt.
Herkenbaar, zeg maar. Heeft ie van zijn moeder.
In de eerste weken van dit schooljaar hebben we OBS De Koekoek de kans gegeven te reageren, met oplossingen en een aanpak te komen, maar het was niks, werd niks en ging niks worden. De dienstdoende coördinatrice onderbouw (geloof ik) was stuitend afwerend en het lag allemaal aan ons en als we vooral 'maar niet denken dat ons kind bijzonder is', want 'op De Koekoek zitten namelijk heel veel kinderen die zo zijn'. Tsja, dat bleek niet uit de wijze waarop ze met Finn en zijn ouders omgingen en al helemaal niet uit het plan van aanpak dat plotsklaps uit de hoge hoed werd getoverd.
Wij deden in rap tempo een rondje scholen in Utrecht en kozen uiteindelijk voor de Montessorischool Buuten Wittevrouwen. Vanwege de duidelijke aanpak van leerkracht en directie, vanwege de sfeer, de locatie en het feit dat er plaats was voor de aanstormende Senna. Want zijn zus verdient ook onderwijs... Vanaf het begin voelde het al goed. Waar er in zijn oude klas na twintig letters in het alfabet werd gezegd dat het zo wel prima was ('want meer hoef je niet te leren in groep 2') was er plotseling ruimte voor eigen initiatief, inzet, ideeën en voortgang in zijn eigen tempo. Het meest geruststellende was nog wel dat hij met enige afstand niet meer de meest bijdehante van de klas was. Na twee weken begon het spuien van resultaat. Hier een paar letters, daar cijfers en een goede mop. Toen kwamen de tekeningen, de eerste gelezen woorden, de eerste geschreven woorden en het rekenen. Het lijkt wel alsof we drie jaar verder zijn, als je zijn ontwikkeling en groei bekijkt. Maar het zijn slechts zes maanden. En een nieuwe school.
Deze week kreeg hij zijn eerste rapport. En wat voor een! Alleen maar 'goed' en 'voldoende' en CITO-resultaten 'A' voor taal en rekenen. Quelle trots! Ik ben zo trots op mijn grote man, die na een wisseling van school gewoon even opbloeit en zichzelf helemaal lijkt te vinden. Hij gaat harder dan ooit en gedijt prima met de snelheid en intelligentie om hem heen. Ook hier is het net zijn vader, hij komt beter tot zijn recht vanuit achterstand. En, achteraf gesproken, raad ik werkelijk iedereen die twijfelt aan vooral wel van school te switchen wanneer de huidige niet goed voelt. Echt. Het lijkt een groots avontuur, maar de resultaten zijn vele malen grootser!!
Reacties