Zoveel trots, wat een prestatie!!
Onze middelste, Finn van 4 jaar, is een redelijk onbeholpen houwdegen. Met een behoorlijk stevig postuur (van wie?), veel enthousiasme (van zijn vader) en een behoorlijke lompheid (hmmmm....;)) kan hij het best worden omschreven als een soort Jerommekke op kleuterleeftijd.
Dus om al die kracht en stoeivaardigheden een weg naar buiten te gunnen, doe je zo'n kind op judo. Dat kan hier al op zijn vierde, dus ergens afgelopen voorjaar zijn we begonnen bij 'de Tuimelaars' bij Erik Verlaan Sport. Elke dinsdagmiddag togen vader en zoon braaf en vol plezier naar een drie kwartier durende exercitie in de gymzaal van een lokale basisschool waar zo'n tien van die units elkaar vervolgens met alle (Japanse) respect alle hoeken van de mat laten zien.
Afgelopen dinsdag mocht de man voor het eerst een 'judoexamen' doen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat papa nerveuzer was dan het lijdend voorwerp zelf. Ik vond het hartstikke spannend, maar had gezien zijn karakter (niet altijd even geconcentreerd) en zijn fysiek (elkaar om de beurt omgooien is niks voor Finn, hij doet het gooien, de anderen mogen vooral veel oefen op hun val) niet al te hoge verwachtingen. Nu bestaat er voor deze kleintjes een soort 'tussenslip' voordat daadwerkelijk de eerste, gele, slip wordt uitgedeeld. En dit kleine zwarte lapje met rood symbool vond ik al beloning genoeg. Vantevoren had ik wel al aan de leraar gevraagd of er hoe dan ook iets werd uitgedeeld en dat was het geval. Dat is natuurlijk het belangrijkste voor die gasten en de festiviteiten voor na afloop konden worden voorbereid.
In een onwijs leuke les, waarin alle kinderen veel beter luisterden dan normaal (pieken op het juiste moment, heet dat...), kregen de massaal toegestroomde ouders ook hier en daar uitleg van de leraar. Zodat je snapt waarom je kind zich achterwaarts op handen en voeten over die mat beweegt.
Na het voordoen van een houtgreep, twee worpen en het tonen van een aantal basisvaardigheden (koprol vooruit, achteruit, groeten, afgroeten, luisteren, etc.) was het al rap kwart over vier en dus einde les/examen. Nadat het kleuterspektakel tot rust was gekomen en de meester wat slips had gepakt, werd elke judoka in de dop beloond met maar liefst een oranje slip! Een zeldzaam gevoel van immense trots spoelde door mij heen. Uiteraard snap ik de 'aanmoedigingswaarde' van een dergelijke stap en beloning, maar dat reële denken vervalt volledig als je kind uit zijn pan gaat omdat hij zo blij is met zijn nieuwste aanwinst.
'S avonds heb ik als een uiterst braaf huismannetje de beide oranje lapjes stof op 's mans verder maagdelijk witte band zitten naaien. Met de hand, anders heb ik niet en kan ik niet. Ik heb na afloop van deze huisvlijt zelfs Finn nog even wakker gemaakt om hem het resultaat te tonen en hem nogmaals glunderend te kunnen bewonderen.
Wat een heerlijk moment, wat een fantastische dag, wat een kind en wat een sport. Dat er maar vele momenten als deze mogen volgen. Maar gezien het gemak waarmee ik geniet, zal dat geen probleem worden...;)!!
Dus om al die kracht en stoeivaardigheden een weg naar buiten te gunnen, doe je zo'n kind op judo. Dat kan hier al op zijn vierde, dus ergens afgelopen voorjaar zijn we begonnen bij 'de Tuimelaars' bij Erik Verlaan Sport. Elke dinsdagmiddag togen vader en zoon braaf en vol plezier naar een drie kwartier durende exercitie in de gymzaal van een lokale basisschool waar zo'n tien van die units elkaar vervolgens met alle (Japanse) respect alle hoeken van de mat laten zien.
Afgelopen dinsdag mocht de man voor het eerst een 'judoexamen' doen. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat papa nerveuzer was dan het lijdend voorwerp zelf. Ik vond het hartstikke spannend, maar had gezien zijn karakter (niet altijd even geconcentreerd) en zijn fysiek (elkaar om de beurt omgooien is niks voor Finn, hij doet het gooien, de anderen mogen vooral veel oefen op hun val) niet al te hoge verwachtingen. Nu bestaat er voor deze kleintjes een soort 'tussenslip' voordat daadwerkelijk de eerste, gele, slip wordt uitgedeeld. En dit kleine zwarte lapje met rood symbool vond ik al beloning genoeg. Vantevoren had ik wel al aan de leraar gevraagd of er hoe dan ook iets werd uitgedeeld en dat was het geval. Dat is natuurlijk het belangrijkste voor die gasten en de festiviteiten voor na afloop konden worden voorbereid.
In een onwijs leuke les, waarin alle kinderen veel beter luisterden dan normaal (pieken op het juiste moment, heet dat...), kregen de massaal toegestroomde ouders ook hier en daar uitleg van de leraar. Zodat je snapt waarom je kind zich achterwaarts op handen en voeten over die mat beweegt.
Na het voordoen van een houtgreep, twee worpen en het tonen van een aantal basisvaardigheden (koprol vooruit, achteruit, groeten, afgroeten, luisteren, etc.) was het al rap kwart over vier en dus einde les/examen. Nadat het kleuterspektakel tot rust was gekomen en de meester wat slips had gepakt, werd elke judoka in de dop beloond met maar liefst een oranje slip! Een zeldzaam gevoel van immense trots spoelde door mij heen. Uiteraard snap ik de 'aanmoedigingswaarde' van een dergelijke stap en beloning, maar dat reële denken vervalt volledig als je kind uit zijn pan gaat omdat hij zo blij is met zijn nieuwste aanwinst.
'S avonds heb ik als een uiterst braaf huismannetje de beide oranje lapjes stof op 's mans verder maagdelijk witte band zitten naaien. Met de hand, anders heb ik niet en kan ik niet. Ik heb na afloop van deze huisvlijt zelfs Finn nog even wakker gemaakt om hem het resultaat te tonen en hem nogmaals glunderend te kunnen bewonderen.Wat een heerlijk moment, wat een fantastische dag, wat een kind en wat een sport. Dat er maar vele momenten als deze mogen volgen. Maar gezien het gemak waarmee ik geniet, zal dat geen probleem worden...;)!!
Reacties