Legendarische toppers, en wij maken het mee!
In navolging van de post afgelopen week over Federer en Nadal bleef ik in gedachten malen over de door mij beschreven grootsheid van Roger Federer. En enkele anderen. Waarbij ik bij voorbaat aangeef verre van volledig te zijn, ik bestrijk alleen de sporten en sporters die mij interesseren. Dat is dan weer het voordeel van je eigen blog...;)
Federer, zo realiseerde ik mij jaren geleden al, was groots en is op weg naar sportieve onsterfelijkheid. In diezelfde jaren kwam ook Michael Schumacher voorbij, kwam, zag en overwon Tiger Woods van alles, maakten we de opkomst en val van Diego Maradona mee, regeerde Michael Jordan de NBA, hadden we Lance Armstrong in de Tour de France, beleefden we de nadagen van Martina Navratilova, was er de Canadese ijshockeylegende Wayne Gretzky, zagen we Mike Powell het onverbreekbare wereldrecord verspringen van Bob Beamon (8.90 meter) verleggen naar 8 meter en 95 centimeter en kroop Usain Bolt zonder chemische hulpmiddelen naar de titel 'snelste mens op aarde'. Al deze absolute toppers zagen wij bewust, soms van dichtbij, maar altijd alsof het morgen weer zou kunnen gebeuren. Niet dus.
Deze sporters zijn dus groter dan groot. Completer, beter, meer toegewijd en getalenteerd, beter (fysiek) uitgerust en bovenal bijzondere winnaars. Soms weet je onderweg al dat iemand zo groot kan gaan worden, zoals ik dat had met Federer. Soms realiseer je je achteraf pas hoe goed iets of iemand was. In mijn geval gebeurde dat bij Gretzky. Deels door een gebrek aan ijshockey op de Nederlandse tv, maar ook doordat de man zelf een vrij bescheiden en mediaschuw bestaan leidde en leidt. Want Jordan kwam wel door in Europa, en hoe!
Federer is dus nog bezig. Bolt ook. Beiden zijn nog niet klaar. Ook Sven Kramer kan tot deze rij grootheden gaan behoren. Dat vergt nog wel wat jaar, maar qua titels en volledige onverslaanbaarheid is hij er al lang. Alleen hielden de meeste mannen hierboven genoemd het jaren vol. Dat moet Sven nog bewijzen. Maar hij is pas 24 jaar. En daarbij, ook Federer was er niet altijd (slechts eenmaal Roland Garros gewonnen, in 2008 en ook nog in 2009 veel verloren van Nadal en Djokovic), Maradona heeft zijn karakter en afkomst niet echt mee en Schumacher had de 'mazzel' dat Ayrton Senna zichzelf door reed. En over Tiger hoeven we het voorlopig ook even niet te hebben, zijn grootsheid staat in een heel ander daglicht tegenwoordig.
Voor een generatie die Pelé heeft moeten missen, Cruijff alleen als Feyenoorder kent, Björn Borg niet kent, de sprintrecords automatisch verbindt aan doping en Ard Schenk en Johan Olav Koss op het netvlies heeft als respectievelijk gedistingeerde heer en ambassadeur voor UNICEF is deze reeks aan sportlegendes dus een geweldige traktatie.
Overigens is dit natuurlijk wel het jaar om een paar mannen weer even nadrukkelijk te volgen. Want ondanks hun leeftijd zijn Armstrong en Schumacher toch nog niet klaar met 'groots zijn'. Misschien zit er nog wat in het vat en komt er weer een extra streepje achter hun naam te staan. De kans is echter groter dat beiden gewoon op hun wil, mentaliteit en ervaring aan gaan tonen dat de leeftijd van een sporter belangrijk is, maar ook ondergeschikt aan zijn karakter. En dat zonder een wereldtitel of Tour-overwinning.
Overmorgen staat Federer tegenover Andy Murray in de finale op de Australian Open. De 23ste Grand Slam-finale voor de Zwitser. Het kan zijn 4e Australische zege worden, na 2004, 2006 en 2007. En zijn 16e Grand Slam-overwinning in totaal. En hij is pas 28 jaar. Ondanks mijn angst dat hij weleens vrij vroeg zou kunnen stoppen (en ruim $ 53 miljoen aan prijzengeld geeft hem wat lucht), hoop ik dat hij record na record verpulvert en tot in de eeuwigheid zijn tennislegende groot kan houden.
Federer, zo realiseerde ik mij jaren geleden al, was groots en is op weg naar sportieve onsterfelijkheid. In diezelfde jaren kwam ook Michael Schumacher voorbij, kwam, zag en overwon Tiger Woods van alles, maakten we de opkomst en val van Diego Maradona mee, regeerde Michael Jordan de NBA, hadden we Lance Armstrong in de Tour de France, beleefden we de nadagen van Martina Navratilova, was er de Canadese ijshockeylegende Wayne Gretzky, zagen we Mike Powell het onverbreekbare wereldrecord verspringen van Bob Beamon (8.90 meter) verleggen naar 8 meter en 95 centimeter en kroop Usain Bolt zonder chemische hulpmiddelen naar de titel 'snelste mens op aarde'. Al deze absolute toppers zagen wij bewust, soms van dichtbij, maar altijd alsof het morgen weer zou kunnen gebeuren. Niet dus.
Deze sporters zijn dus groter dan groot. Completer, beter, meer toegewijd en getalenteerd, beter (fysiek) uitgerust en bovenal bijzondere winnaars. Soms weet je onderweg al dat iemand zo groot kan gaan worden, zoals ik dat had met Federer. Soms realiseer je je achteraf pas hoe goed iets of iemand was. In mijn geval gebeurde dat bij Gretzky. Deels door een gebrek aan ijshockey op de Nederlandse tv, maar ook doordat de man zelf een vrij bescheiden en mediaschuw bestaan leidde en leidt. Want Jordan kwam wel door in Europa, en hoe!
Federer is dus nog bezig. Bolt ook. Beiden zijn nog niet klaar. Ook Sven Kramer kan tot deze rij grootheden gaan behoren. Dat vergt nog wel wat jaar, maar qua titels en volledige onverslaanbaarheid is hij er al lang. Alleen hielden de meeste mannen hierboven genoemd het jaren vol. Dat moet Sven nog bewijzen. Maar hij is pas 24 jaar. En daarbij, ook Federer was er niet altijd (slechts eenmaal Roland Garros gewonnen, in 2008 en ook nog in 2009 veel verloren van Nadal en Djokovic), Maradona heeft zijn karakter en afkomst niet echt mee en Schumacher had de 'mazzel' dat Ayrton Senna zichzelf door reed. En over Tiger hoeven we het voorlopig ook even niet te hebben, zijn grootsheid staat in een heel ander daglicht tegenwoordig.
Voor een generatie die Pelé heeft moeten missen, Cruijff alleen als Feyenoorder kent, Björn Borg niet kent, de sprintrecords automatisch verbindt aan doping en Ard Schenk en Johan Olav Koss op het netvlies heeft als respectievelijk gedistingeerde heer en ambassadeur voor UNICEF is deze reeks aan sportlegendes dus een geweldige traktatie.
Overigens is dit natuurlijk wel het jaar om een paar mannen weer even nadrukkelijk te volgen. Want ondanks hun leeftijd zijn Armstrong en Schumacher toch nog niet klaar met 'groots zijn'. Misschien zit er nog wat in het vat en komt er weer een extra streepje achter hun naam te staan. De kans is echter groter dat beiden gewoon op hun wil, mentaliteit en ervaring aan gaan tonen dat de leeftijd van een sporter belangrijk is, maar ook ondergeschikt aan zijn karakter. En dat zonder een wereldtitel of Tour-overwinning.
Overmorgen staat Federer tegenover Andy Murray in de finale op de Australian Open. De 23ste Grand Slam-finale voor de Zwitser. Het kan zijn 4e Australische zege worden, na 2004, 2006 en 2007. En zijn 16e Grand Slam-overwinning in totaal. En hij is pas 28 jaar. Ondanks mijn angst dat hij weleens vrij vroeg zou kunnen stoppen (en ruim $ 53 miljoen aan prijzengeld geeft hem wat lucht), hoop ik dat hij record na record verpulvert en tot in de eeuwigheid zijn tennislegende groot kan houden.
Reacties