Zwemles voor ongeleide projectielen
Onze middelste, Finn, van vier, is afgelopen zaterdag begonnen met zwemles. Dat is best vroeg. Maar waarschijnlijk ook levensreddend. De man is namelijk nogal ongecontroleerd. En dat is diplomatiek uitgedrukt.
Al vanaf het moment dat ie kan lopen, is het een gevaar op zich. Voor zichzelf en voor anderen. Daarin maakt hij geen onderscheid. Met water in de buurt, treden er zelfs nog grotere krachten op. Een soort onbevangenheid, ofwel grenzeloosheid, maakt zich van hem meester en hij ziet, wil, voelt en droomt vanaf dat moment: "water!!".
Dat maakte de zwemlessen belangrijk voor ons, als ouders. We zijn niet direct de meest stressvolle vader en moeder, denk ik, maar met Finn en water breekt het angstzweet me uit. Hij wil altijd, overal inspringen. Ongeacht de aanwezigheid van een vestje of bandjes. Hij vindt het ook prachtig als hij zinkt. Dan kijkt ie je aan, vanaf de bodem, en begint met zijn hoofd te schudden als het benauwd wordt. Zonder daarbij enige moeite te doen om omhoog te komen. "Kijk Pap, ik kan duiken" proest ie vervolgens uit en is retetrots op zijn prestatie.
Wij zijn vooral trots als hij ergens over een jaar zijn A-diploma scoort. Dan treedt er een ontspanning bij ons op, die veel vakanties er veel gemakkelijker op zal maken. Gelukkig. De komende maanden is het elke zaterdag bal voor het projectiel en zijn vader. En misschien beschikken we komende zomer al over een kind dat überhaupt enige motivatie heeft te blijven drijven. Dat lijkt me al prachtig.
Al vanaf het moment dat ie kan lopen, is het een gevaar op zich. Voor zichzelf en voor anderen. Daarin maakt hij geen onderscheid. Met water in de buurt, treden er zelfs nog grotere krachten op. Een soort onbevangenheid, ofwel grenzeloosheid, maakt zich van hem meester en hij ziet, wil, voelt en droomt vanaf dat moment: "water!!".
Dat maakte de zwemlessen belangrijk voor ons, als ouders. We zijn niet direct de meest stressvolle vader en moeder, denk ik, maar met Finn en water breekt het angstzweet me uit. Hij wil altijd, overal inspringen. Ongeacht de aanwezigheid van een vestje of bandjes. Hij vindt het ook prachtig als hij zinkt. Dan kijkt ie je aan, vanaf de bodem, en begint met zijn hoofd te schudden als het benauwd wordt. Zonder daarbij enige moeite te doen om omhoog te komen. "Kijk Pap, ik kan duiken" proest ie vervolgens uit en is retetrots op zijn prestatie.
Wij zijn vooral trots als hij ergens over een jaar zijn A-diploma scoort. Dan treedt er een ontspanning bij ons op, die veel vakanties er veel gemakkelijker op zal maken. Gelukkig. De komende maanden is het elke zaterdag bal voor het projectiel en zijn vader. En misschien beschikken we komende zomer al over een kind dat überhaupt enige motivatie heeft te blijven drijven. Dat lijkt me al prachtig.
Reacties