Plaatsvervangende pijn en ongemak
Kinderen met pijn of ander verdriet gaan werkelijk door merg en been. En dat wordt extreem als het je eigen kinderen betreft. Ik zit al de hele morgen met zo'n knoop in mijn buik, vanwege Finn, die niet is uitgenodigd op een verjaardagsfeestje.
Op zich niks mis mee. Dat gebeurt in een klas met 25 kinderen natuurlijk een keer of 20. Maar de laatste twee verjaardagen betrof het toevallig zijn twee beste vriendjes. Tenminste, in Finn's ogen zijn ze dat. Maar hij was niet welkom. Vanmorgen speelde het zich af voor de ogen van Seline, die hem zag kijken naar de uitnodigingen in de handen van Max. Zijn allerbeste vriendje. Speelt wekelijks bij ons en we worden inmiddels zelfs gebeld als er opvangstress is aan die kant. Leuk, doe je voor elkaar. Maar dat maakt het feit dat Finn net buiten de boot valt wel extra onverwacht en voor hem (en mij eigenlijk ook) extra pijnlijk.
Er zit natuurlijk wel een logica achter, denk je, de situatie overpeinzend. Die hele klas is al jaren samen, Finn zit er sinds een maand of vijf bij. Prima. Maar twee keer op rij hetzelfde scenario is een tikkeltje wrang. Finn keek, bleef kijken en zag hoe Max was aangekomen bij de laatste uitnodiging. "Is die voor mij?" vroeg hij lief. "Nee", antwoordde Max. "Waarom mag ik niet komen dan?" vroeg Finn, onder de indruk, maar sterk. "Ik moest kiezen", kwam het antwoord. Finn keek nog eens, wendde zijn blik af en stond op om even bij de juf te informeren naar iets wat hij eigenlijk helemaal niet wilde weten. Alles beter dan daar blijven zitten naast Max en die ene uitnodiging.
Ja, kiezen moeten we allemaal. Maar in dergelijke discutabele gevallen zeg je toch tegen je kind, nodig er maar een extra uit. Tenminste, als je niks tegen zo'n kind hebt. Maar misschien redeneer ik nu teveel vanuit mijn eigen hoofd en gedachten...;)
Ik vind het raar. En klote. En ik heb me voorgenomen er naar te vragen bij de ouders. Na de verjaardag. Want aan een 'medelijdeuitnodiging' heb ik helemaal niks en die wil ik Finn niet opdringen. De beide mannen worden groots onthaald op Finn's feestje, dat er ook alweer aankomt. Want het blijven zijn beste vriendjes. En op de dag van het feestje van Max, neem ik Finn mee de stad in. Gaan we ijs eten, naar de film en wat leuk speelgoed kopen. En de hele weg en middag knuffelen. Want ik vind je wel leuk lieve man!
Op zich niks mis mee. Dat gebeurt in een klas met 25 kinderen natuurlijk een keer of 20. Maar de laatste twee verjaardagen betrof het toevallig zijn twee beste vriendjes. Tenminste, in Finn's ogen zijn ze dat. Maar hij was niet welkom. Vanmorgen speelde het zich af voor de ogen van Seline, die hem zag kijken naar de uitnodigingen in de handen van Max. Zijn allerbeste vriendje. Speelt wekelijks bij ons en we worden inmiddels zelfs gebeld als er opvangstress is aan die kant. Leuk, doe je voor elkaar. Maar dat maakt het feit dat Finn net buiten de boot valt wel extra onverwacht en voor hem (en mij eigenlijk ook) extra pijnlijk.
Er zit natuurlijk wel een logica achter, denk je, de situatie overpeinzend. Die hele klas is al jaren samen, Finn zit er sinds een maand of vijf bij. Prima. Maar twee keer op rij hetzelfde scenario is een tikkeltje wrang. Finn keek, bleef kijken en zag hoe Max was aangekomen bij de laatste uitnodiging. "Is die voor mij?" vroeg hij lief. "Nee", antwoordde Max. "Waarom mag ik niet komen dan?" vroeg Finn, onder de indruk, maar sterk. "Ik moest kiezen", kwam het antwoord. Finn keek nog eens, wendde zijn blik af en stond op om even bij de juf te informeren naar iets wat hij eigenlijk helemaal niet wilde weten. Alles beter dan daar blijven zitten naast Max en die ene uitnodiging.
Ja, kiezen moeten we allemaal. Maar in dergelijke discutabele gevallen zeg je toch tegen je kind, nodig er maar een extra uit. Tenminste, als je niks tegen zo'n kind hebt. Maar misschien redeneer ik nu teveel vanuit mijn eigen hoofd en gedachten...;)
Ik vind het raar. En klote. En ik heb me voorgenomen er naar te vragen bij de ouders. Na de verjaardag. Want aan een 'medelijdeuitnodiging' heb ik helemaal niks en die wil ik Finn niet opdringen. De beide mannen worden groots onthaald op Finn's feestje, dat er ook alweer aankomt. Want het blijven zijn beste vriendjes. En op de dag van het feestje van Max, neem ik Finn mee de stad in. Gaan we ijs eten, naar de film en wat leuk speelgoed kopen. En de hele weg en middag knuffelen. Want ik vind je wel leuk lieve man!
Reacties