Het vinden van een 'Twittermodus' duurt zes maanden
Zo'n zeven maanden geleden heb ik mij er dan toch toe gezet, aanmelden op Twitter en mijzelf actief druk maken om en op dit microblog ter leering ende vermeack van natuurlijk vooral mijzelf. Want dat er weinig mensen wijzer gaan worden van mijn bijdrages op Twitter was me al voor de start duidelijk. Wat dat betreft geldt voor elke bijdrage aan het web hetzelfde als voor een scheppend kunstenaar: je doet het voor jezelf en niemand anders.
Maar ook zonder deze valkuil van zelfoverschatting blijft er genoeg te leren over op Twitter. Ik heb, realiseerde ik mij twee maanden geleden, hetzelfde gedaan als jaren geleden op LinkedIn. Als een dolle stier over het medium struinen, op zoek naar mensen om te volgen en volgers. Dat liep natuurlijk hard, tot ik merkte dat ik het totaal niet ontspannen vind om na een overleg op kantoor terug te komen bij mijn PC en 281 tweets te hebben gemist. Geloof me, ik wil heel veel tweets missen, maar ik hoef dat niet bevestigd te zien. Dus ik ben gaan snijden in mijn timeline en heb mijn volgerslijst grofweg gehalveerd op grond van de vraag: "Wie tweet uniek, leuk, verrassend of met waarde?"
Dat verschilt natuurlijk, per persoon die de vraag stelt, maar zelfs per persoon die je volgt. Mensen die je goed kent schrijven bijna standaard iets met waarde. Voor jou. Mensen die je vooral zakelijk kent kunnen je af en toe verrassen met een kinderfoto en delen hun dagelijkse voortgang. Ook dat is leuk en lezenswaardig. Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die ik om contenttechnische redenen heb ontvolgd. Alleen een paar accounts die bol stonden van de plattitudes (beroemde quotes, levenslessen, lifehacking) en een paar die mijns inziens teveel opgingen in hun salestargets, door middel van herhaaldelijk dezelfde tweets voorbij zien komen, aanprijzend en linkend naar een website, heb ik uit mijn lijsten gegooid. Er was zelfs een voetbalnieuwssite die mij tussenstanden aanbood, die ik vervolgens ruim een half uur na afloop van de wedstrijd te zien kreeg. Tsja.... Dan zijn we klaar!
Het grootste snoeien vond plaats in de categorie 'onbekenden, klonken leuk, hebben wat te melden, maar omdat ik ze niet ken, boeit het me aanzienlijk minder'. Met andere woorden, ik ontdekte op deze manier dat ik afzenders van microinformatie graag ken. Heel soms van naam alleen (Nico Dijkshoorn, Wilfried de Jong, Charlie Sheen...;)), meestal persoonlijk. Het duurde een paar jaar voor ik zover was op LinkedIn, het duurde zes maanden om zover te komen op Twitter.
In mijn huidige timeline word ik dagelijks verrast, door mijn neef en nicht, door vrienden die allerlei nieuwe interesses aan het ontwikkelen zijn, door (ex-)collega's die stappen maken, door een aantal nieuwsaggregators die op een zelfde ludieke manier naar de actualiteit kijken als ik (pretendeer) en door een aantal mij volstrekt onbekenden die vooral met hun blik op de wereld af en toe een verfrissend inzicht bieden dat ik anders niet of wellicht veel later tot mij had gekregen. Heerlijk, en dank daarvoor. Blijf jezelf, want dat trekt aan...;)!
En de onderweg opgelopen schade? Valt mee, als je niet teveel last hebt van je ego en je vrienden ook echt vrienden zijn. Daarmee bedoel ik dat je af en toe feedback krijgt, direct of indirect, over de waarde die jij toevoegt. En ja, dat valt weleens tegen. Maar van je vrienden trek je dat fluitend en van al die anderen kun je niks vinden, behalve dat ze gelijk hebben. Want dat heb jij ook als je er zo over nadenkt. Dus ik vind het jammer, maar geen probleem als bekenden mij niet terugvolgen. Laat staan onbekenden. Al blijkt een paar weken later altijd wel dat je juist die mensen iets kritischer beoordeelt op hun zinvolle bijdrage aan jouw timeline-geluk. Maar daar hebben ze om gevraagd, hadden ze maar terug moeten volgen, hahahaha
Maar ook zonder deze valkuil van zelfoverschatting blijft er genoeg te leren over op Twitter. Ik heb, realiseerde ik mij twee maanden geleden, hetzelfde gedaan als jaren geleden op LinkedIn. Als een dolle stier over het medium struinen, op zoek naar mensen om te volgen en volgers. Dat liep natuurlijk hard, tot ik merkte dat ik het totaal niet ontspannen vind om na een overleg op kantoor terug te komen bij mijn PC en 281 tweets te hebben gemist. Geloof me, ik wil heel veel tweets missen, maar ik hoef dat niet bevestigd te zien. Dus ik ben gaan snijden in mijn timeline en heb mijn volgerslijst grofweg gehalveerd op grond van de vraag: "Wie tweet uniek, leuk, verrassend of met waarde?"
Dat verschilt natuurlijk, per persoon die de vraag stelt, maar zelfs per persoon die je volgt. Mensen die je goed kent schrijven bijna standaard iets met waarde. Voor jou. Mensen die je vooral zakelijk kent kunnen je af en toe verrassen met een kinderfoto en delen hun dagelijkse voortgang. Ook dat is leuk en lezenswaardig. Er zijn eigenlijk maar weinig mensen die ik om contenttechnische redenen heb ontvolgd. Alleen een paar accounts die bol stonden van de plattitudes (beroemde quotes, levenslessen, lifehacking) en een paar die mijns inziens teveel opgingen in hun salestargets, door middel van herhaaldelijk dezelfde tweets voorbij zien komen, aanprijzend en linkend naar een website, heb ik uit mijn lijsten gegooid. Er was zelfs een voetbalnieuwssite die mij tussenstanden aanbood, die ik vervolgens ruim een half uur na afloop van de wedstrijd te zien kreeg. Tsja.... Dan zijn we klaar!
Het grootste snoeien vond plaats in de categorie 'onbekenden, klonken leuk, hebben wat te melden, maar omdat ik ze niet ken, boeit het me aanzienlijk minder'. Met andere woorden, ik ontdekte op deze manier dat ik afzenders van microinformatie graag ken. Heel soms van naam alleen (Nico Dijkshoorn, Wilfried de Jong, Charlie Sheen...;)), meestal persoonlijk. Het duurde een paar jaar voor ik zover was op LinkedIn, het duurde zes maanden om zover te komen op Twitter.
In mijn huidige timeline word ik dagelijks verrast, door mijn neef en nicht, door vrienden die allerlei nieuwe interesses aan het ontwikkelen zijn, door (ex-)collega's die stappen maken, door een aantal nieuwsaggregators die op een zelfde ludieke manier naar de actualiteit kijken als ik (pretendeer) en door een aantal mij volstrekt onbekenden die vooral met hun blik op de wereld af en toe een verfrissend inzicht bieden dat ik anders niet of wellicht veel later tot mij had gekregen. Heerlijk, en dank daarvoor. Blijf jezelf, want dat trekt aan...;)!
En de onderweg opgelopen schade? Valt mee, als je niet teveel last hebt van je ego en je vrienden ook echt vrienden zijn. Daarmee bedoel ik dat je af en toe feedback krijgt, direct of indirect, over de waarde die jij toevoegt. En ja, dat valt weleens tegen. Maar van je vrienden trek je dat fluitend en van al die anderen kun je niks vinden, behalve dat ze gelijk hebben. Want dat heb jij ook als je er zo over nadenkt. Dus ik vind het jammer, maar geen probleem als bekenden mij niet terugvolgen. Laat staan onbekenden. Al blijkt een paar weken later altijd wel dat je juist die mensen iets kritischer beoordeelt op hun zinvolle bijdrage aan jouw timeline-geluk. Maar daar hebben ze om gevraagd, hadden ze maar terug moeten volgen, hahahaha
Reacties